به گزارش خبرگزاری حوزه، کتاب «مرجع امنیت در فقه امامیه و حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران» به قلم هادی حاج زاده و به همت پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی دفتر تبلیغات اسلامی منتشر شد.

«مرجع امنیت» به عنوان نقطه کانونی ملاحظات امنیتی، نقشی تعیین‌کننده در ترسیم منظومه «امنیت ـ مصلحت ـ ضرورت» ایفا می‌کند؛ لذا بازشناسی آن با توجه به مبانی فکری و ایدئولوژیک هر نظام سیاسی، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است.

این کتاب ضمن جمع‌بندی مطالعات درباره تعاریف، ابعاد، موضوعات و سطوح امنیت به بررسی مبانی فقهی و حقوقی «مرجع امنیت» در نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران پرداخته و سعی کرده است تصویری کلان و نمایی کلی از منظومه امنیتی در این نظام را با توجه به آموزه‌های فقه شیعه ارائه نماید.

مبنای اولیه این کتاب بر مطالعه متون فقهی استوار گشته و در ذیل هر بحث فقهی، به ثمره‌های قانونی آن نیز اشاره شده است تا روشن گردد که ماده یا موادی از قانون، از چه خاستگاهی نشأت می‌گیرد و بر چه مبنایی رشد کرده و از چه مؤلفه‌هایی تغذیه نموده است.

در تحلیل موضوعات امنیت، به نظریه علل اربعه (علت مادی، صوری، فاعلی و غایی) به عنوان چارچوب نظری، تمسک جسته‌ایم و از آنجا که هدف از این پژوهش، نه شناختن همه ابعاد و زوایای امنیت، بلکه صرفاً بازشناسی «مرجع امنیت» (علت غایی) بوده است و نیز به دلیل آنکه به اعتقاد فلاسفه، علت غایی و علت فاعلی، پیوستگی تامّی با یکدیگر دارند و هر یک از جهتی بر دیگری فاعل است و از جهتی غایت، در ذیل هر فصل به بیان علت فاعلی (عوامل ایجاد امنیت در آن سطح/ موضوع) و علت غایی (مرجع امنیت در آن سطح/ موضوع) اکتفا گردیده و در ادامۀ آن، شواهد حقوقی و میزان توجهی که به هر موضوعِ امنیت در منابع حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران شده، مورد مطالعه قرار گرفته، سپس به تبیین تزاحمات هر موضوعِ امنیت با سایر موضوعات به عنوان یکی از مهم‌ترین ابزارها در بازشناسی مرجع امنیت در آن موضوع پرداخته شده است.