سیده شبنم فاطمی در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری حوزه، با اشاره به این در حالی آخرین روزهای قرن را سپری می کنیم که نه فقط کشور ما بلکه همه دنیا همچنان درگیر ویروس کروناست، ابراز داشت: آن طور که پیش بینی هم می شد، در سال ۱۴۰۰ نیز همچنان دچار تبعات شوم این ویروس منحوس هستیم و لذا باید با مدیریت مناسب و هدفمند، حتی الامکان آسیب های کرونا را در جامعه خود کاهش دهیم.
وی افزود: ذات و هویت انسان و جامعه بشری به طور کلی، نیازمند اصلاح وضعیت و ایجاد تغییر به سمت نقطه مطلوب است، هر چند که تغییر دشواری هایی به همراه دارد، چه آن که اصل تغییر به معنای حرکت از یک وضعیت جا افتاده و عادی شده به سمت ایجاد وضعیتی جدید است؛ طبعاً وضعیت جدید هنوز تجربه نشده و به همین خاطر هم مشخصه های آن ملموس نیست و درک و تجربه انسانی از آن شکل نگرفته است.
این کارشناس مسایل اجتماعی همچنین گفت: از این رو معمولاً بزرگترین پرسش در ذهن فرد یا مردم یک جامعه، در مواجهه با تغییر شکل می گیرد و آن هم این که " آیا تغییر به نفع من است!؟ " این پرسش درونی، دو فهم متفاوت مردم را در پذیرش و باور نسبت به تغییرات نشان می دهد: اول اینکه من از تغییر می ترسم چون نسبت به آن ابهام دارم دوم هم این که از تغییر می ترسم چون منافعم در خطر قرار می گیرد.
وی بیان داشت: ترس، ابهام و جهل نسبت به خلق موقعیت های جدید در کنار منفعت طلبی ذاتی بشر، موانع بزرگی برای حرکت به سمت تغییرات مطلوبی است که آینده ی یک فرد یا یک جمع را تضمین می کند.
فاطمی خاطرنشان کرد: در چنین شرایطی برای کاستن از تبعات و آثار نامطلوب کرونا در سال پیش رو باید قبل از هر چیز باور به یک سری تغییرات در رویکرد مدیریتی داشته باشیم که در مجموع بتواند ما را در بحران موجود ناشی از این ویروس یاری دهد.
وی افزود: البته قبل از هر چیز برای تغییر نیاز داریم از نظر درونی، آمادگی لازم پیدا کنیم به این معنا که بتوانیم تفکر تغییر را درون فرد یا افراد جامعه ایجاد کنیم.
وی گفت: تفکر تغییر به دو عامل مهم نیازمند است؛ نخست ترسیم دقیق وضعیت جدید و دوم هم کسب جسارت برای حرکت. ترسیم و تدقیق وضعیت جدید سبب می شود فرد یا جمع متوجه شود به چه سمتی حرکت خواهد کرد و از آن کسب جسارت، نیرو محرکه و موتور پیشران اولین قدم ها خواهد بود، تا زمانی که تغییرات در ریل و مسیر صحیح خود قرار بگیرند.
مسئول انجمن مردم نهاد"شهر " همچنین در خاتمه بیان داشت: باید توجه داشت هیچ یک از این دو عامل به راحتی به دست نمی آید، چرا که برای تغییرات فردی و چه تغییرات جمعی، افراد می پندارند می توانند سیستم موجود را بهینه سازی کنند و عملکرد آن را بهبود دهند، در حالی که گاه باید به دنبال عوض کردن زمین بازی بود، ضمن آن که اگر وضعیتی که نیازمند تغییر است را به حال خود رها کنیم، آثار بسیار نامطلوبی برای ما به جای خواهد گذاشت.
