به گزارش خبرگزاری حوزه، سوم شعبان المعظم، سالروز ولادت بزرگمردی است که بیش از هر چیز عاشقان و ارادتمندانش او را "حضرت ارباب" صدا می زنند و نجوایشان این است که" ای کشتی نجات، ای زیباترین و روشنایی بخش ترین چراغ هدایت همه ی دوران ها، میلاد مسرورت، مرهمی است بر غمِ زیبای شما و سوم شعبان برای هر محب و دلداده ای بی گمان، حلاوتی برتر از عسل دارد، چه آن که امروز نه فقط زمینیان که بیش از آن آسمانیان، غرق در شعف از مولودی بی مثال چون شما می باشند. "

برای مایی که درِ خانه تان بزرگ شده ایم و تا ابد خانه زاد هستیم، کلام گهربارتان و سبک زندگی تان بالاترین عیدی معنوی و حقیقی است، آن سان که شما همنشینی با خردمندان و آگاهان جامعه را زمینه ساز رشد و تعالی انسان را معرفی نموده و فرموده اید: "از نشانه های قبولی اعمال، هم نشینی با خردمندان، از نشانه های اسباب نادانی، کشمکش با نابخردان و از نشانه های دانا، پذیرش نقد بر گفتار خود و آگاهی از آرای گوناگون است"

مولا و مقتدایمان، گرفتاری اصلی ما در دنیای کنونی، پیروی از هوای نفس و دوری از خداست و شما چه به حق خطاب به ما فرمودید: "از هواهای نفسانی بپرهیزید؛ زیرا مجموعه آنها، گمراهی و سرانجام آنها آتش است"

ارباب بی کفن! نیک می دانیم که دنیاطلبی و دل بستگی به آن، زمینه آلوده شدنمان را به گناهان فراهم نموده، اما با این حال بگذارید آرزو کنیم که ای کاش به عمق اشعاری که در این باره سروده اید، بیشتر و بهتر پی می بُردیم:" دنیای تو که زینت ها و جلوه هایش تو را فریفته، به سوی فروپاشی می رود. خود را با تلاش، از مهلکه های آن دور نگهدار که اهل گذر از دنیا، به آن گوش نخواهند سپرد. تحقیقاً شیرینی دنیا با تلخی زهر آن، به هم آمیخته است. پس هیچ دژی همچون پرهیز از دنیا نیست. در شگفتم از کسی که به نعمت های دنیا فریفته شده است و به روزهای لذت بخش آن فریب می خورد و اقامت در سرزمین خشک را، بر آبادی سرسبز و باران خیز ترجیح می دهد"

شیفتگان حقیقت وقتی از محضرتان درباره آثار بد یا خوب برخی اعمال سوال می نمودند، پاسخ حکمت آمیزتان این بود: "راستی، عزت و دروغ، ناتوانی است. اسرار دیگران امانت و همسایگی، خویشاوندی است. یاری رسانی، صمیمیت و کار، تجربه آموزی است. اخلاق نیک، عبادت و سکوت، زینت است. تنگ نظری و آزمندی، فقر، بخشندگی، دارایی و مهربانی، خردمندی است".

در رابطه با بیان نشانه های انسان عاقل، کلامتان به یقین راهگشاترین مشاوره و توصیه اخلاقی است، آن جا که تأکید فرموده اید: "انسان عاقل، با کسی که می ترسد او را دروغگو پندارد، هم سخن نمی شود؛ از کسی که می ترسد او را رد کند، چیزی نمی خواهد؛ به کسی که می ترسد او را بفریبد، تکیه نمی کند؛ و به کسی که به امید او اطمینانی نیست، امید نمی بندد".

سید محمد مهدی موسوی