به گزارش خبرگزاری حوزه، ماه مبارک رمضان آن قدر برای مرحوم علامه طباطبایی(ره) عظمت و اهمیت داشت که بستگان و نزدیکان ایشان نقل می کنند در طول این ماه عزیز و پرفضیلت تا صبح بیدار بودند.

ایشان به طور خاص مقید بود که دعای سحر را با افراد خانواده بخوانند و حتی قبل از آغاز ماه رمضان از همسایه های خود اجازه می گرفتند که چنانچه برای سحر خواب ماندند، آنها را بیدار کنند.

صاحب "المیزان" همچنین در درس تفسیرشان گفته بود که من در تمام عمرم به یاد ندارم که شب های ماه رمضان را خوابیده باشم.

علامه حسن زاده آملی نقل می کند: وقتی به حضور شریف علامه طباطبایی (ره) تشرف حاصل کرده بودم و عرض حاجت نمودم، ایشان فرمود: "آقا، دعای سحر حضرت امام باقر (ع) را فراموش مکن که در آن جمال و جلال و عظمت و نور و رحمت و علم و شرف است و حرفی از حور و غلمان نیست. اگر بهشت شیرین است، بهشت آفرین شیرین تر است. "

در سیره ایشان معروف است که روزه شان را با بوسه بر ضریح مقدس حضرت فاطمه معصومه(س) افطار می کردند؛ مقید بودند که پیاده به حرم مشرف شده و ضریح را ببوسند و آن گاه به خانه برگشته و غذا بخورند.

همچنین شب های ماه مبارک رمضان در جاهایی که مجلس روضه برقرار بود، شرکت می کردند و گاهی با تمام وجود گریه می کردند به طوری که بدنشان از شدت بکاء می لرزید.

شاید برای خیلی از ما این سؤال پیش آمده باشد که علامت و نشانه روزه داری حقیقی چیست؟ حضرت علامه در این باره عبارت پرمعنایی دارند، ایشان می گویند: "چنانچه با پایان یافتن ماه مبارک رمضان، در اعمال و کردار شما هیچ گونه تغییری پدید نیامد و راه و روش شما با قبل از ماه صیام فرقی نکرد، معلوم می شود روزه ای که از شما خواسته اند محقق نشده است. "

ایشان همچنین ادامه می دهد: "اگر دیدید کسی می خواهد غیبت کند، جلوگیری کنید و به او بگویید! «ما متعهد شده ایم که در این سی روز ماه مبارک رمضان از امور محرمه خودداری ورزیم» و اگر نمی توانید او را از غیبت باز دارید از آن مجلس خارج شوید! ننشینید و گوش کنید! باز تکرار می کنم تصمیم بگیرید در این سی روز ماه مبارک رمضان مراقب زبان، چشم، گوش و همه اعضاء و جوارح خود باشید. توجه بکنید که به آداب ماه مبارک رمضان عمل کنید؛ فقط، دعا خواندن نباشد، دعا به معنای واقعی اش باشد. "