خبرگزاری حوزه | زمانی که گریه از حالت عادی و احساسات صِرف خارج‌ گردد، نماد یاری مظلوم و فریاد علیه ظالم خواهد شد.

همین چیزی که امروز در مجالس سیدالشهداء صورت می‌گیرد؛ بی‌تردید گریه یاری مظلوم و رسوایی ظالم است؛ بنابراین گریه بر امام حسین (ع) قرار نیست در گریه خلاصه شود؛ گریه علامت و نشانه بود تا راه گم نشود.

گریه بر امام (ع) موجب شروع و فتح سرفصل‌های جدید است؛ سرفصل‌هایی مثل؛ آزاده‌خواهی، مبارزه با طاغوت و اینکه امامت و حکومت حق ائمه (ع) است.

گریه ما گریه ذلت نیست؛ گریه ما، گریه حرکت و برکت است؛ حرکتی که آغازش گریه است اما پایانش، جهاد و رسوایی ظالمان جهان است.

شیعیان جهان در طول سالیان متمادی با برقراری رابطه عاطفی با جریان امام حسین (ع) که مصداق بارزش همین گریه‌ها بود، توانستند تا به امروز مکتب و پرچم را حفظ کنند و استمرار ببخشند؛ چرا که هر مکتبی منهای احساسات و عاطفه پایدار نخواهد ماند.

از این رو امام راحل (ره) در بیانات خودشان فرمودند:

«بچه‌ها و جوان‌های ما‏‎ ‎‏خیال نکنند که مسأله، مسأله «ملتِ گریه» است! این را دیگران القا کردند به شماها که‏‎ ‎‏بگویید «ملتِ گریه»! آنها از همین گریه ها می‌ترسند، برای اینکه گریه‌ای است که گریه بر‏‎ ‎‏مظلوم است؛ فریاد مقابل ظالم است. دسته‌هایی که بیرون می‌آیند، مقابل ظالم هستند؛ بازی‌تان ندهند این قلم‌فرساها! بازی‌تان ندهند‏‎ ‎‏این اشخاصی که با اسماء مختلفه و با مرام‌های انحرافی می‌خواهند همه چیز را از دستتان‏‎ ‎‏بگیرند.»

باید دانست؛ قطره‌اشک‌هایی که در تمام مجالس سیدالشهداء جاری می‌گردد، هرگاه که به هم برسند، دریایی خواهد شد که فرعونیان و ظالمان را در خود غرق خواهد کرد؛ در این هنگام فقط موسی و سپاهش از دریا عبور می‌کنند و فقط کشتی حسین (ع) و یارانش در دریای اشک‌های روضه پرچم‌دار است.

امام صادق علیه‌السلام فرمودند:

«لِکُلِّ شَیءٍ ثَوابٌ إلاَّ الدَّمعَةَ فینا»

برای هر عملی، پاداشی [معیّن] است، جز اشک ریختن برای ما [که پاداش آن، حدّ و اندازه ندارد]

-----------------------------------------------------

منابع:

۱: صحیفه امام؛ ج ۱۰، ص ۲۶

۲: کامل الزیارات، باب سی و سوم، روایت ششم

علی کردانی