به گزارش خبرگزاری حوزه از تهران، نشست‌ِ کاوشی در رسائل توحیدی علامه طباطبایی(ره) با حضور استاد تحریری، شاگرد علامه به عنوان کارشناس و حجت الاسلام و المسلمین افضلی به عنوان دبیر نشست، در مدرسه علمیه مروی تهران شد.
در ابتدا حجت الاسلام افضلی به بیان مقدماتی از شخصیت حضرت علامه طباطبائی و توضیحاتی پیرامون رسائل توحیدی ایشان پرداخت.
سپس استاد تحریری در سخنانی گفت: علامه در المیزان می فرماید معارف قرآن ۷ دسته است: توحید، اسما، افعال، واسطه ها، انسان قبل دنیا، انسان در دنیا، انسان بعد از دنیا، لذا عناوین رسائل ۷ گانه همان عنوان های معارف در قرآن است.
وی در ادامه روش علمی علامه را در این رسائل این گونه ترسیم کرد: علامه بحث را با بیانات عقلانی بدیهی شروع می کنند و در وارد شدن به هر کدام از رساله ها محور بحث را با تحلیل دقیق و ظریف عقلانی از نظام هستی شکل می دهند و بعد برای تایید این مطالب به آیات قرآنی ارجاع می دهند. لکن در تفسیر قرآن برعکس عمل نموده و ابتدا به ظواهر آیات مراجعه می کنند.
تولیت مدرسه علمیه مروی تهران در ادامه به بیان مفهوم احد و واحد در قرآن پرداخت و افزود: معارف دقیق توحیدی نیاز به درک عقلی دارد و قرآن نیز می خواهد این درک های عقلی را در ما زنده کند.
دبیر علمی نشست، گفت‌وگو را با طرح این سئوال ادامه داد: "درک تفاوت بین «احد» و «واحد» چه تاثیری در عمل دارد؟"
استاد تحریری در پاسخ به این سؤال بیان کرد: سیر کمالی انسان با کارهایی محقق می شود و همزمان به یک بینشی تکیه می کند. حکمت عملی که همان چگونه شدن است، تکیه به حکمت نظری می کند.
وی در مورد ارتباط حکمت نظری با حکمت عملی افزود: از طرفی ما در مرحله ابتدای درک، با آیات مواجه هستیم و اگر به شی ای برخورد می کنیم اول به مطلق می خوریم بعد به مقید. لذا مسلک اخلاقی اسلام بسیار متمایز با مسالک دیگر است، هر نقصی به دوری از حق مطلق بر می گردد و هر خوبی به حق مطلق بر می گردد. تا زمانی که من در توحید پیش می روم به عزیز مطلق و قهار مطلق تکیه کرده ام، بنابراین خاستگاه قرآن رسیدن به توحید و صفات الهی است. برای مثال ملکوت ابتدا با درک عقلائی درک می‌شود و زمانی که این درک ها با دستورات ملکوتی همراه شود، جایی برای رذایل نمی ماند.
در پایان، استاد تحریری با ذکر روایتی از حضرت امیرالمومنین علیه السلام مقدمه ای برای بحث جلسه بعد یعنی اسماء الهی را بیان کرد.
انتهای پیام
