به گزارش خبرگزاری حوزه از اصفهان، حضرت آیت الله حسین مظاهری در ادامه سلسله مباحث اخلاقی خود پیرامون فضیلت های فراموش شده در جامعه، اظهار کردند: شخص گناهکار در عالم ملکوت و نزد ملائکه، شخصیّت ندارد و بی‌ادب جلوه می‌کند. حتی اگر گناهکار به ظاهر شخصیت اجتماعی داشته باشد و در در مقابل دیگران تظاهر به ادب کند.
متن کامل بیانات معظم له را در ذیل می خوانید:
بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِیمِ
رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی وَ یسِّرْ لِی أَمْرِی وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسانِی یفْقَهُوا قَوْلِی
در جلسۀ گذشته بیان شد یکی از فضائل مهم برای انسان که متأسفانه فراموش شده است، فضیلت «ادب» است.
یکی از نشانه‌های انسان با ادب آن است که در تمام رفتارهای خود حدّ و اندازه نگه می‌دارد و از حدّ متعارف تجاوز نمی‌کند. امیرالمؤمنین «سلام‌الله‌علیه» برترین ادب را نگاهداری حدّ و مرز توسط انسان و تجاوز نکردن او از اندازه و قدر خویش می‌دانند: «أَفْضَلُ الْأَدَبِ أَنْ یَقِفَ الْإِنْسَانُ عِنْدَ حَدِّهِ وَ لَا یَتَعَدَّی قَدْرَهُ» [۱] .
انسان باید در مقابل دیگران مؤدب باشد. اساساً شخصیّت انسان در گرو ادب اوست. شما اگر شخصیت‌یابی کنید، می‌فهمید آنکه ادب ندارد، شخصیت اجتماعی ندارد؛ چنانکه اشخاص مؤدب در بین مردم از شخصیّت خوبی برخوردارند.
راجع به اقسام ادب گفتیم که ادب به اعتبار مخاطب آن به چند قسم منقسم می‌گردد. اوّلین قسم آن «ادب در مقابل خداوند» است. بزرگان جمله‌ای دارند که چه جملۀ خوبی است، من از همۀ شما تقاضا دارم که این جمله را در نظر بگیرید و در خانه بگویید و تا می‌توانید مراعات کنید. آن جمله اینست: «همه جا محضر خداست، ما در محضر خدائیم، ادب حضور باید مراعات شود». استاد بزرگوار ما، امام خمینی «قدّس‌سرّه»، مکرّر می‌گفتند: «عالم محضر خداست، در محضر خدا معصیت خدا نکنید» [۲]؛ یعنی خداوند همواره بندگان را می‌بیند، پس باید ادب حضور در محضر او مراعات گردد.
قرآن شریف در این باره می‌فرماید: «أَ لَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَری» [۳]؛ آیا بندگان نمی‌دانند که خداوند آنها را می‌بیند؟
بی‌ادبی در مقابل خدا یعنی گناه، یعنی مخالفت در مقابل خدایی که روزی دهنده است. اینکه ما از روزی او استفاده کنیم و در ملک او و در مقابل او گناه کنیم، بی‌ادبی و بی‌شخصیتی است. پس شخص گناهکار در عالم ملکوت و نزد ملائکه، شخصیّت ندارد و بی‌ادب جلوه می‌کند. حتی اگر گناهکار به ظاهر شخصیت اجتماعی داشته باشد و در در مقابل دیگران تظاهر به ادب کند، ملائک مقرّب الهی او را بی‌ادب و بی‌شخصیت می‌دانند. همه باید در پیشگاه خداوند مراعات ادب را بکنند، چه در خلوت و چه در جلوت، چه گناهان مخفیانه و چه گناهان علنی، در هر صورت باید رفتار انسان مخالفت با خداوند تلقی نشود تا بتوان گفت: در مقابل خداوند سبحان مؤدب است.
راجع به افکار آلوده و گناه‌آلود و افکار زشت و خلاف ادب نیز مراقبت لازم است، زیرا قرآن کریم تصریح فرموده که علاوه بر اعمال انسان، افکار و نیّات و دل او نیز در محضر خداوند متعال است. می‌فرماید: «یَعْلَمُ ما تُسِرُّونَ وَ ما تُعْلِنُونَ وَ اللَّهُ عَلیمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ» [۴] ؛ خداوند امور آشکار و پنهان و راز دل‌ها را می‌داند.
دل انسان در محضر خداوند سبحان است و او می‌داند در دل بندگان چه می‌گذرد. یعنی اگر دل کسی به صفات رذیله آلوده باشد، خلاف ادب است، چون خداوند می داند. او می‌داند در دل بندگان چه می‌گذرد. آیا در دل حسادت و کینه و بخل و بدبینی است؟ یا خیرخواهی برای دیگران و رحم و عاطفه و مهربانی است؟
نکتۀ قابل توجه در این مبحث آن است که تجسّم بی‌ادبی در برابر خداوند، خواری و ذلّت آن بی‌ادب در قیامت است. قرآن شریف گاهی خواری اهل جهنّم را برای بندگان بیان می‌فرماید. مثلاً می‌فرماید: «إِنَّ شَجَرَةَ الزَّقُّومِ، طَعامُ الْأَثیمِ …ثُمَّ صُبُّوا فَوْقَ رَأْسِهِ مِنْ عَذابِ الْحَمیمِ [۵]»؛ گناهکار را به جهنّم می‌اندازند، از درخت زقّوم به وی می‌خورانند و آب جوشان روی سرش می‌ریزند. یعنی رفتار و گفتار مأموران جهنّم با این افراد، خوار کننده است. در آیۀ دیگر آمده است که خداوند تعالی در پاسخ به درخواست اهل معصیت برای خروج از جهنّم و رفع عذاب و اعطای فرصت دوباره به آنان، می‌فرماید: «قالَ اخْسَؤُا فیها وَ لا تُکَلِّمُونِ [۶]».
لازم است توجه شود که این خواری و ذلت، ناشی از گناه خود بندگان است؛ وگرنه خداوند سبحان قصد ذلیل یا حقیر کردن بندگان خویش را ندارد. این عذاب‌های خوارکنندۀ جهنّم را خود گناهکاران تهیه کرده، به جهنّم فرستاده‌اند. به قول قرآن کریم: «ذلِکَ بِما قَدَّمَتْ أَیدیکُمْ وَ أَنَّ اللَّهَ لَیْسَ بِظَلاَّمٍ لِلْعَبیدِ» [۷].
راجع به بهشتیان هم، چنین است. ملائکه به آنها می‌گویند: «کُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِیئاً بِمَا أَسْلَفُتُمْ فِی الْأَیامِ الْخَالِیةِ» [۸]؛ بخورید و بیاشامید و از این نعمت‌ها استفاده کنید که اینها را خود تهیه کرده‌اید. در روایتی در ذیل همین آیۀ شریفه آمده است که ایام خالیة، همان ایامی است که بندگان در دنیا روزه‌دار بوده‌اند. [۹] به هر حال، اهل بهشت از احترام خاصی برخوردارند که این احترام، نتیجۀ ادب آنها در دنیا در برابر خداوند است. حتی قرآن می‌فرماید: اهل بهشت مشمول رحمت خدا هستند و خود خداوند متعال خدا به آنان سلام می‌کند: «سَلامٌ قَوْلاً مِنْ رَبٍّ رَحیمٍ» [۱۰].
این افراد بهشتی، در دنیا در مقابل خداوند سبحان ادب حضور داشته‌اند و تجسّم عمل آن در قیامت، احترامی است که در بهشت از سوی خداوند و ملائکه می‌بینند.
قسم دیگر ادب، رعایت ادب راجع به قرآن و عترت است که خود به دو قسم ادب ظاهری و ادب باطنی منقسم می‌گردد.
ادب ظاهری در برابر قرآن و عترت، همان احترام ظاهری است که بحمدالله رعایت می‌شود. مثلاً اگر کسی قرآن از دستش بیفتد، بسیار ناراحت می‌شود و درصدد جبران این بی‌احترامی است. در حرم مطهر ائمۀ طاهرین «سلام‌الله‌علیهم» و حتی در حرم مطهر امام‌زاده‌ها، مراعات ادب ظاهری می‌شود.
شناخت جایگاه معصومین «سلام‌الله‌علیهم»، معرفت به امامت و ولایت ائمۀ هدی «سلام‌الله‌علیهم» و تکریم و گرامی‌داشت آنان و اظهار ارادت به ایشان در کلام، نشانۀ ادب است.
ادب ظاهری، لازم، ولی ناکافی است و به ادب باطنی هم باید پرداخته شود. ادب باطنی به قرآن کریم توجه به مفاهیم آن کتاب نورانی و عمل به تعالیم آن است.
پیامبر اکرم «صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» در قیامت از بندگانی که ادب قرآن را رعایت نمی‌کنند و آن را سرمشق زندگی قرار نمی‌دهند، نزد خداوند سبحان شکایت می‌کنند: «وَقالَ الرَّسُولُ یا رَبِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً» [۱۱].
ادب باطنی در پیشگاه معصومین «سلام‌الله‌علیهم» نیز متابعت و پیروی از ایشان است. باید توجه شود علاوه بر اینکه خداوند متعال اعمال انسان را می‌بیند، آن اعمال به محضر اهل‌بیت «سلام‌الله‌علیهم» نیز عرضه می‌شود و ایشان نسبت به رفتار و گفتار بندگان آگاهی دارند، پس لازم است ادب حضور در محضر ایشان نیز مراعات گردد.
قرآن کریم می‌فرماید: «وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَیرَی اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ» [۱۲]؛ این آیۀ شریفه از نظر شیعیان به این معناست که علاوه بر خداوند و رسول او، انسان در محضر مقدّس اهل‌بیت «سلام‌الله‌علیهم» است. امام صادق «سلام‌الله‌علیه» می‌فرمایند: مؤمنون در این آیه، ائمۀ طاهرین «سلام‌الله‌علیهم» هستند. [۱۳] در واقع، قرآن شریف فرموده است: ای انسان! هرکاری که می‌خواهی بکن! اما مواظب باش که ادب حضور مراعات شود، برای اینکه خداوند کارهای تو را چه در خلوت و چه در جلوت، می‌بیند و پیغمبر اکرم «صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» و اهل‌بیت «سلام‌الله‌علیهم» اعمال تو را مشاهده می‌کنند. حال اگر متوجه نیستی، روز قیامت باید خجالتش را بکشی.
بر این اساس، همه باید در خلوت و در جلوت مواظب باشند مرتکب عملی خلاف رضایت حضرت ولیّ عصر «ارواحنافداه» نشوند و ایشان را حاضر و ناظر بر اعمال خویش بدانند.
در قیامت، چندین دسته شاهد، نظیر خداوند و ملائکه، نسبت به اعمال بندگان شهادت می‌دهند [۱۴]. از نظر قرآن کریم پیامبر اکرم «صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» نیز یکی از شاهدان قیامت هستند: «وَ کَذلِکَ جَعَلْناکُمْ أُمَّةً وَسَطاً لِتَکُونُوا شُهَداءَ عَلَی النَّاسِ وَ یکُونَ الرَّسُولُ عَلَیکُمْ شَهیداً» [۱۵].
امام باقر «سلام‌الله‌علیه» ذیل این آیۀ شریفه، اهل‌بیت «سلام‌الله‌علیهم» را امت میانه و شاهدان بر مردم دانسته‌اند. [۱۶]
لازمۀ شهادت پیامبر اکرم «صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» و اهل‌بیت «سلام‌الله‌علیهم» بر بندگان، آن است که حاضر و ناظر بر گفتار و کردار بندگان باشند. پس ادب حضور در محضر ایشان باید مراعات گردد.
برترین شیوۀ مراعات ادب در برابر اهل‌بیت «سلام‌الله‌علیهم» متابعت از آن بزرگواران است. اگر کسی راه خود را در زندگی، از راه معصومین «سلام‌الله‌علیهم» جدا کند و در مسیر دیگری قدم بگذارد، نسبت به آنان بی‌ادبی کرده است. همان‌طور که افراد مؤدب مراقبت می‌کنند در حرم‌های شریفه، پشت به ضریح مطهّر نکنند، از پشت کردن به راه ایشان و مخالفت با آنان هم باید بپرهیزند تا باادب شمرده شوند.
حتی بعضی از بزرگان عقیده دارند که آنچه در دل بندگان می‌گذرد نیز از نظر معصومین «سلام‌الله‌علیهم» مخفی نمی‌ماند و بر آن گواهند. بر این اساس، مواظبت از افکار و نیّات قلبیِ خلاف ادب نیز در محضر امام زمان «ارواحنافداه» لازم است. البته این موضوع، بحث مفصّلی دارد که به بحث کنونی مربوط نمی‌شود و لازم است در جایگاه خود مطرح گردد.
قسم دیگر از اقسام ادب، ادب در مقابل عالمان، دانشمندان، اساتید و نیز بزرگان هر قوم، رشته و هر فن و حرفه‌ای است.
در روایات اهل‌بیت «سلام‌الله‌علیهم» حقوقی برای علما و معلّمین شمرده شده که لازم است ادا شود. اوّلین قدم در رعایت ادب در برابر آنان، مراعات حقوق مزبور است.
در روایتی از امیرالمؤمنین «سلام‌الله‌علیه» برخی از حقوق کسانی که انسان از آنها علم می‌آموزد بیان شده است. ایشان می‌فرمایند: حق عالم آن است که زیاد از او سؤال نپرسی؛ قبل از او به سؤال دیگران پاسخ ندهی؛ وقتی به پرسشی پاسخ نداد، به او اصرار نکنی؛ هنگامی که خسته شد، او را رها کنی؛ با دست یا با چشم به او اشاره نکنی؛ در مجلس به او نگویی فلان کس یا فلان استاد بر خلاف نظر تو سخن گفته؛ رازش را فاش نکنی؛ نزد او از کسی غیبت و بدگویی نکنی؛ اگر با جمعی باشد، به همه سلام بدهی و به‌خصوص به او تهنیت بگویی و احترام بگذاری؛ در مقابل او بنشینی تا اگر کاری داشت، در انجام آن از دیگران سبقت بگیری؛ از طول صحبت او خسته نشوی، زیرا عالم چون درخت خرما است و باید انتظار ببری تا از او میوه و ثمره‌ای به تو برسد. سپس می‌فرمایند: عالم، از نظر مقام و منزلت، مانند کسی است که همیشه روزه باشد و شب‌زنده‌داری کند و در راه خدا جهاد نماید. وقتی عالم از دنیا برود، در اسلام رخنه‌ای می‌افتد که تا قیامت مسدود نخواهد شد. هفتاد هزار فرشتۀ مقرّب آسمانی، طالب علم را مشایعت می‌کنند. [۱۷]
احترام به علما و فقیهان و تکریم آنان، مورد تأکید روایات اهل‌بیت «سلام‌اله‌علیهم» است و بی‌حرمتی و بی‌ادبی به آنان مذمّت شده است. در حدیثی از امام صادق «سلام‌اله‌علیه» می‌خوانیم: «مَنْ أَکْرَمَ فَقِیهاً مُسْلِماً لَقِیَ اللَّهَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ هُوَ عَنْهُ رَاضٍ وَ مَنْ أَهَانَ فَقِیهاً مُسْلِماً لَقِیَ اللَّهَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ هُوَ عَلَیْهِ غَضْبَانُ» [۱۸]؛ هرکس یک فقیه مسلمان را تکریم کند، در روز قیامت خداوند را در حالی ملاقات می‌کند که از وی راضی است؛ و هرکس به یک فقیه مسلمان اهانت کند، خداوند را در قیامت در حالی که از وی غضبناک است، ملاقات خواهد کرد.
رعایت ادب در برابر علما و مراجع تقلید لازم است. به تجربه اثبات شده است که بی‌ادبی و بی‌احترامی به آنان، مانع عاقبت به‌خیری است. حقّ یک مرجع تقلید و عالم دینی آن است که مردم از زحمات و خدمات علمی و تربیتی او، نظیر رسالۀ او استفاده کنند و دین‌دار باشند. استفادۀ صحیح از علم عالم، داشمند یا استاد و توجه به زحمات علمی و معنوی این افراد، به‌منزلۀ رعایت ادب در برابر آنهاست و بی‌اعتنایی به علمشان نیز نوعی بی‌ادبی است.
این بحث، ناتمام است و ان‌شاء الله در جلسۀ بعدی تکمیل خواهد شد.
[۱] . غرر الحکم و درر الکلم، ص۲۰۸.
[۲]. صحیفۀ نور، ج ۱۳، ص ۴۶۱.
[۳] . علق، ۱۴: «مگر ندانسته که خدا می‌بیند؟»
[۴]. تغابن، ۴: «آنچه را که پنهان می‌کنید و آنچه را که آشکار می‌دارید می‌داند، و خدا به راز دل‌ها داناست».
.[۵]دخان، ۴۸-۴۳: «آری! درخت زقّوم، خوراک گناه پیشه است... آنگاه از عذابِ آب جوشان بر سرش فروریزید».
[۶]. مؤمنون، ۱۰۸: «[بروید] در آن گم شوید و با من سخن مگویید.»
[۷]. آل عمران، ۱۸۲: «این [عقوبت] به خاطر کار و کردار پیشین شماست، [و گر نه] خداوند هرگز نسبت به بندگان [خود] بیدادگر نیست».
[۸]. حاقة، ۲۴: «بخورید و بنوشید، گواراتان باد، به [پاداش] آنچه در روزهای گذشته انجام دادید».
[۹]. نهج البیان عن کشف معانی القرآن، ج۵، ص ۲۳۳.
[۱۰] . یس، ۵۸: «از جانب پروردگار [ی] مهربان [به آنان] سلام گفته می‌شود».
[۱۱]. فرقان، ۳۰: «و پیامبر گفت: «پروردگارا، قوم من این قرآن را رها کردند».
[۱۲]. توبه، ۱۰۵: «و بگو: [هر کاری می‌خواهید] بکنید، که به زودی خدا و پیامبر او و مؤمنان در کردار شما خواهند نگریست.»
[۱۳] . تفسیر القمی، ج۱، ۳۰۴.
[۱۴]. ر. ک: اسلام آئین رستگاری، ص ۱۲۴تا۱۲۸.
[۱۵]. بقره، ۱۴۳: «و بدین گونه شما را امتی میانه قرار دادیم، تا بر مردم گواه باشید؛ و پیامبر بر شما گواه باشد».
[۱۶]. تفسیر العیاشی، ج۱، ص۶۲.
[۱۷]. الخصال، ج۲، ص۵۰۴.
[۱۸]. عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، ج۴، ص۵۹
