مرضیه نفری در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری حوزه با اشاره به رسالت بسیار مهم نویسنده در قبال فرهنگ جامعه خود ابراز داشت: بنده معتقدم که یک نویسنده متعهد همیشه باید از خواننده خود یک قدم جلوتر باشد و افق فراروی جامعه را به او نشان داده و در رسیدن به هدف، مخاطب خود را یاری کند و این پیشرو بودن نویسنده به معنای آن نیست که نسبت به واقعیت های موجود، بی تفاوت و یا کم تفاوت باشد.
وی افزود: متأسفانه گاهی اوقات شاهد هستیم که به اسم و بهانه واقع گرایی، برخی نویسندگان و رمان نویسان دچار تلخ اندیشی می شوند که ریشه برخی از این قضیه به نشناختن جامعه و مردم و نیز نخواندن تاریخ برمی گردد.
وی همچنین گفت: بنده معتقدم اگر ما بدانیم کجای تاریخ هستیم و از سویی مطالعه و سواد رسانه ای داشته باشیم، دیگر به خاطر تحلیل و حرف دیگران دچار یأس نمی شویم و اگر مشکلی هست آن را به سان سنگریزه ها و موانع بر سر راه مسیر خود تلقی می کنیم و لذا از ادامه راه دلزده و نااُمید نمی شویم.
این بانوی نویسنده بیان داشت: به هر حال ما هم مشکلاتی مثل فقر و اعتیاد و مشکلات اقتصادی و آسیب های فرهنگی و اجتماعی را می بینیم و نمی توانیم نسبت به آن بی تفاوت یا کم تفاوت باشیم اما این ها در ذهن به تحلیل و در نهایت نگاه من تبدیل می شود که در آثارم خروجی آن را مخاطب، مشاهده و نظاره می کند.
وی گفت: بنده معتقدم که یک نویسنده با نگاه و تحلیل درست به جریان زندگی می تواند به مخاطب خود کمک کند، البته در این راستا نیاز به خلاقیت و روزآمدی به شدت احساس می شود و این که او در کارش خودش واقعاً هنرمندانه رفتار نماید.
وی افزود: وظیفه نویسنده این نیست که فقط ما صحنه ای را به تصویر بکشیم بلکه ما داستان را خلق کرده و شخصیت را می آفرینیم با تفکر و دنیای خودمان و لذا هر کسی از یک زاویه به مقولات مرتبط با زندگی می نگرد. بی شک یک اثر از من و اندیشه و تفکر من وام می گیرد و لذا نویسنده در کلمه به کلمه داستان و رمان خود حضور دارد.
نفری بیان داشت: طبعاً از آن سو فردی که این قدر سیاه می نویسد، به نظر من دلیلش این است که سیاه می بیند و می خواهد سیاه هم آن چه را می بیند یا تلقی می کند را به مخاطب خود هم نشان دهد. با این وجود عده ای نیز اصرار بر سیاه نشان دادن دارند، به گونه ای که حتی به کورسوی امید هم اشاره نمی کنند و حال آن که ما با وجود سیاهی ها موظفیم که جامعه و افراد را به حرکت به سمت آینده و داشتن امید، تشویق و ترغیب کنیم.
وی گفت: شاید جالب باشد برایتان چیزی که عرض می کنم؛ همین هایی که مدام از ناامیدی می نویسند، وقتی اثرشان را به جشنواره ای ارسال می کنند، یعنی امید دارند. منظورم در این جا امید به دیده شدن و حتی برگزیده شدن است و حال آن که برخی از نویسندگان به نظر بنده متاسفانه دچار نوعی بی انصافی می شوند و حال آن که در کنار کمبودها و نقص ها باید نقاط امیدبخش و خوب را هم متذکر شد.
مدرس و پژوهشگر ادبیات داستانی در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به این که از ابتدای شیوع کرونا تاکنون، شرایط سختی بر صنعت نشر و فعالان حوزه کتاب وارد آمده است، اظهار داشت: با این حال علاقه مندان به کتاب و کتاب خوانی، این یار مهربان را تنها نگذاشته اند، هر چند که کرونا به ما نشان داد که باید روی طرح های جذاب فرهنگی به خصوص از طریق بستر مهمی چون فضای مجازی و شبکه های اجتماعی، حساب ویژه ای باز کنیم.
وی افزود: آن چه مسلم است این که کسی که کتاب خوان باشد همچنان به دنبال علاقه اش می رود اما با این وجود، معرفی کردن کتاب های خوب و مفید و جذاب در فضای مجازی و نیز از طریق تبلیغ چهره به چهره، یک ضرورت انکارناپذیر به شمار می رود.
این نویسنده و پژوهشگر ادبی همچنین گفت: به خصوص از ظرفیت تلویزیون نیز باید در همین راستا استفاده کرد کما این که در یک برنامه ای وقتی یک کتاب تبلیغ و معرفی می شود، روزهای بعد از پخش آن برنامه به عینه می بینیم که بچه ها به دنبال خرید کتاب و یا امانت گرفتن آن از کتابخانه ها هستند، به نحوی که خوب یادم هست وقتی کتاب "روی ماه خدا را ببوس" نوشته آقای مصطفی مستور اولین بار در یک برنامه تلویزیونی معرفی شد، بعد از آن شاهد استقبال خوب مخاطبان از جمله بچه های نسل جدید از این اثر بودیم.
وی همچنین بر لزوم بهره گیری از قوه خلاقیت و روزآمدی در معرفی کتاب به نسل جدید تأکید کرد و گفت: رویکرد خلاقانه در این راستا باید در طرح های فرهنگی و از جمله هر آن چه مربوط به فضای مجازی می شود، مورد توجه و عنایت قرار گیرد.
نفری خاطرنشان کرد: گرچه قبول داریم که در قیاس با کتاب، رسانه های صوتی و تصویری و فضای مجازی جذابیت بیشتری برای بچه ها دارند ولی به نظر بنده اگر ما بتوانیم از همان دوران کودکی بچه ها را با کتاب مأنوس کنیم و به خصوص والدین خودشان اهل مطالعه باشند، این مساله باعث می شود که به تدریج سرانه مطالعه در جامعه ما افزایش پیدا کند و لذا باید هر چه بیشتر و بهتر روی نسل جدید و انس آن ها با کتاب و کتابخوانی سرمایه گذاری کنیم.
وی افزود: عده ای معتقد هستند که نسل فعلی اهل کتاب خواندن نیست و فضای مجازی را بیشتر می پسندد اما من می گویم که اگر ما کتاب خوب را به درستی برای بچه ها معرفی کنیم و ذائقه ها آن ها را به این سمت تغییر دهیم، جذب کتاب و کتاب خوانی می شوند.
نفری، یادآور شد: به عقیده بنده، کسی که از سنین پایین، لذت کتاب را درک کند، آن علاقه در او ماندگار شده و به خواهر و برادرانش هم به نوعی تسری می کند. در وهله بعد چنین فردی این حس و حال را به فرزندان و نسل های بعدی نیز منتقل می کند.
وی افزود: به عنوان یک نویسنده و مدرس این عرصه عرض می کنم که گروه سنی نوجوان را باید جدی تر گرفت. در کار بزرگسال، نویسنده ها خوب وارد می شوند و در گروه سنی کودک نیز وضع خوب است اما در خصوص گروه سنی نوجوان این گونه نیست، چرا که متأسفانه نویسندگان آن طور که باید و شاید، این طیف سنی و کار برای آن ها را جدی نمی گیرند و لذا به نظر من، ما نویسنده جدی در عرصه نوجوان نداریم، ضمن آن که ارتباط لازم با این نسل صورت نگرفته است.
نفری اضافه کرد: گاهی دیده شده که برخی نویسندگان در مدت زمان کوتاهی، کار کودک را نوشته و تحویل می دهند اما در نوشتن کتاب هایی برای نوجوانان به آن شکل مهارت و قدرت لازم را ندارند. از سویی باید نویسندگان تلاش کنند که اولاً نوجوان ها را بشناسند تا بعد بتوانند اثری متناسب با آن ها برایشان بنویسند. ما نویسنده جدی در حوزه نوجوان در این چند سال خیلی کم داشتیم و شاید بشود گفت که آقای بایرامی و فرهاد حسن زاده تا حدودی موفق بوده اند.
این بانوی نویسنده همچنین ابراز داشت: در کارهای نوجوان در رمان "شب های بی ستاره" وقتی می نوشتم به موضوع ترویج سبک زندگی فکر نکرده بودم اما بعد از انتشار وقتی بازخوردها را دیدم چندین نفر به من گفتند که اتفاقاً کتاب شما چقدر به موضوع سبک زندگی خوب ورود کرده است. در این اثر به آن چیزی که باور داشتم تمرکز کردم و بعد دیدم که خوشبختانه بچه ها با شخصیت های داستان به خصوص نقش اصلی آن ارتباط گرفته و همذات پنداری کرده اند.
وی در قسمت دیگری از صحبت های خود با اشاره به اهمیت فوق العاده جایگاه خانواده گفت: با وجود حرکت جامعه ما به سمت مدرنیته و تغییرات در سبک زندگی و افزایش تجرد، اما همچنان خانواده در جامعه ایرانی محور و کانون است.
نفری افزود: واقعیت تلخی که وجود دارد این است که تعمدی در برخی داستان ها هست که جایگاه خانواده را در حال تضعیف شدن نشان بدهند و برخی نویسندگان البته همان طور که زندگی می کنند در آثارشان نمود دارد و این در حالی است که اگر ما سبک زندگی درست را با محوریت ارزش خانواده ترسیم کنیم، قطعاً تأثیرگذار است و نسل جدید با آن همراهی می کند.
