به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه» از قزوین، استان قزوین مهد علم و ادب و همواره از صدر اسلام تاکنون شهدای بسیاری را تقدیم نموده است که تاریخ خونبار شیعه گواهی صادقی بر آن می‌باشد و در مقطع حساس و تاریخی ۸ سال دفاع مقدس نیز حوزه علمیه قزوین مانند سایر حوزه‌های علمیه سراسر کشور طلاب و روحانیون زیادی را در قالب مبلّغ و رزمی به جبهه‌های نبرد اعزام کرد تا در کنار رزمندگان و با نثار خون خود تداوم بخش راه سرخ و ماندگار شهدای صدر اسلام تاکنون و موجب فخر اسلام و قرآن باشند.
در این بخش با طلبه شهید محمد حسن بهشتی آشنا می شویم
طلبه شهید محمد حسن بهشتی، آخرین روزهای تابستان سال ۱۳۴۴ در شهر دارالمومنین قزوین دیده به جهان گشود و دوران کودکی را در خانواده ای مذهبی تحت تربیت پدر و مادری متدین طی کرد و از سال ۱۳۵۰ وارد مدرسه شد و دوران ابتدایی را در قزوین گذراند و بعد وارد دوره راهنمایی شد.
ورود او به مدرسه مقارن با اوج گیری قیام شکوهمند امام خمینی (ره) علیه رژیم پهلوی بود با توجه به این وضع و علاقه به فراگیری علوم اسلامی و حوزوی وارد حوزه علمیه قزوین شده و در مدرسه صالحیه مشغول تحصیل گردید.
محمدحسن مراحل مقدماتی حوزه را در قزوین فرا گرفت و راهی حوزه علمیه قم شد.
وی از محضر اساتید بهره ها برد و توانست فقه و اصول را طی ۴ سال تحصیل در قزوین و قم فرا بگیرد.
او قبل از انقلاب به طور مستمر در راهپیمایی ها شرکت کرده و در این راه همراه دایی بزرگوارش شهید سید هاشم عبدحسینی بود و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی هم در کنار او به تبلیغ و تحصیل مشغول بود.
با شروع جنگ تحمیلی همچون سایرین گوش به فرمان امام و مقتدای خویش راهی جبهه این مدرسه عشق و عاشقی شد و اولین بار در سن ۱۵ سالگی دل به دریای با عظمت جهاد و مبارزه زد و چند بار مجروح شد که پس از بهبودی نسبی دوباره به جبهه بازگشت.
او که دنبال گذرگاهی می گشت که او را به کمال و سعادت رهنمون سازد برای شرکت در عملیات غرور آفرین بیت المقدس راهی جنوب شد تا در فتحی عظیم شرکت کند. بعد از این عملیات او ۲۲ آذر سال ۶۲ جهت خدمت راهی سردشت شد تا در این منطقه به انجام وظیفه بپردازد
محمد حسن سرانجام قلب پاک و مطهرش مورد اصابت تیر مستقیم دشمن قرار گرفت و ۲۴ بهمن سال ۶۲ در سردشت به شهادت رسید.
وصیت نامه شهید محمد حسن بهشتی
من دنیا را از خود طرد کرده و هر لحظه در انتظار روزی بزرگ به سر می برم. این جوانی را با همه فریبندگی هایش واگذارید که جوانی با همه دلرباییهایش چه زود جایش را به پیری خواهد داد.
خیلی دلم می خواست که هم درس خوانده و هم به جبهه های نور علیه ظلمت یاری برسانم، ولی چون عشق جبهه ها و یاری امام عزیز بیشتر در دلم شعله ور بود طاقت نیاورده و پای در راهی گذاردم که درسهای زیادتری به من آموخت و مرا تعلیمی داد که از مدرسه برایم بهتر بود.
