به گزارش خبرگزاری حوزه، آینه جادو در پنجمین جلسه از نشست‌های تخصصی خود که به همت رسانه فکرت برگزار شد، به بررسی وضعیت سریال‌سازی در ایران و جهان پرداخت. در این برنامه، محمدرضا نصیری، منتقد سینما با تحلیل سریال «بازنده» و مقایسه آن با دیگر آثار نمایش خانگی، به ابعاد مختلف این صنعت پرداخت.

نصیری در ابتدای گفتگو به پیشینه سریال‌سازی در جهان اشاره کرد و گفت: نقطه عطفی در تاریخ سریال‌سازی جهان رخ داد زمانی که سریال‌هایی نظیر لاست و فرار از زندان به نمایش درآمدند. این آثار باعث شدند مخاطبان به شکلی جدی‌تر به دنبال سریال‌ها باشند و تولیدکنندگان نیز دریابند که سرمایه‌گذاری در این حوزه کاملاً به‌صرفه است. همین روند بعدها به تأسیس پلتفرم‌هایی نظیر نتفلیکس انجامید که توانست به سلطه بر بازار سریال‌های نمایش خانگی دست یابد.

منتقد سینما افزود: اما سؤال اینجاست که ایران در این صنعت کجا ایستاده است؟ در ایران، ورود سریال‌سازی به شبکه نمایش خانگی به‌نوعی اجباری بود؛ زیرا تولیدکنندگان با محدودیت‌های صداوسیما مواجه بودند. به همین دلیل، به شبکه نمایش خانگی روی آوردند که زیر نظر وزارت ارشاد قرار دارد و از آزادی عمل بیشتری برخوردار است.

ویژگی‌ها و چالش‌های سریال‌سازی در ایران

نصیری در ادامه به ویژگی‌ها و چالش‌های سریال‌سازی در ایران پرداخت و گفت: سریال‌هایی که در شبکه نمایش خانگی موفق می‌شوند، اغلب دارای مؤلفه‌هایی همچون خشونت هستند. این عنصر جذابیت و هیجان زیادی برای مخاطب ایجاد می‌کند، در حالی که در صداوسیما پرداختن به این موضوعات دشوار است. اما گاهی این خشونت‌ها و مضمون‌ها در برخی از سریال‌ها به‌شکلی پیش می‌روند که ممکن است پیام‌های غلط و خطرناکی به مخاطب منتقل کنند.

وی افزود: به‌طور مثال، در سریال خونسرد، که ابتدا از منظر پلیس آغاز می‌شود، در ادامه قاتل زنجیره‌ای به‌عنوان قهرمان داستان معرفی می‌شود. این نوع نگاه می‌تواند تأثیرات منفی روی بینندگان بگذارد و مفهوم بی‌قانونی را ترویج کند.

منتقد سینما سپس به نقد سریال «بازنده» پرداخت و گفت: اگر بخواهیم پس از سریال آکتور از یک اثر موفق یاد کنیم که توانسته به‌خوبی قصه خود را روایت کند، بی‌تردید بازنده یکی از بهترین گزینه‌هاست.

وی ویژگی‌های مثبت سریال «بازنده» را این‌گونه برشمرد:

روایت خلاقانه: این سریال از زاویه دید شخصیت‌های مختلف روایت می‌شود که این امر به عمق بخشیدن به شخصیت‌پردازی و روایت داستان کمک شایانی کرده است. یکی از قسمت‌ها از دید یک کودک روایت می‌شود که ایده‌ای جالب و منحصر به‌فرد است.

کارگردانی منظم: دوربین در این سریال بیشتر در چارچوبی کلاسیک حرکت می‌کند، اما توانسته فضای داستان را به‌خوبی ترسیم کند. در حالی که سریال‌های جنایی معمولاً با مشکلات زیادی در بازیگری و شخصیت‌پردازی مواجه هستند، بازنده توانسته این مسیر را به‌خوبی طی کند.

فیلم‌نامه دقیق و جمع‌وجور: یکی از نقاط قوت این سریال این است که در 11 قسمت داستان خود را به‌خوبی جمع‌بندی کرده و از کش دادن بی‌مورد پرهیز کرده است. شخصیت‌ها به‌خوبی معرفی شده و در طول داستان به‌درستی به‌کار گرفته شدند.»

نقاط ضعف سریال «بازنده

با این حال، نصیری به برخی از نقاط ضعف این سریال نیز اشاره کرد:

عدم شناخت قشر پایین جامعه: یکی از اشکالات اصلی این سریال این است که تصویری درست و قابل‌باوری از طبقات پایین جامعه به نمایش نمی‌گذارد. به‌نظر می‌رسد کارگردان شناخت کافی از این قشر نداشته و شخصیت‌هایی که قرار است معتاد یا آسیب‌دیده باشند، به‌طور غیرواقعی به تصویر کشیده شده‌اند.

نگاه خودتحقیرانه: از دیگر نقاط ضعف سریال، می‌توان به نمایش لوکیشن‌ها و فضاهایی اشاره کرد که بیشتر یادآور فیلم‌های اروپایی هستند. از خانه‌ها گرفته تا لباس‌ها و حتی رنگ‌بندی فیلم، همگی به‌نوعی تداعی‌گر سینمای غربی هستند. این می‌تواند به‌نوعی احساس خودتحقیرانه و تمایل به تقلید از دیگر فرهنگ‌ها را در مخاطب القا کند.

انتهای پیام