خبرگزاری حوزه | وقتی روی تردمیل راه میری، بعد از یک ربع، نیم ساعت و یا نهایتا چهل پنجاه دقیقه، حسابی خسته میشی و به قول معروف کالری می‌سوزونی!
اما فرض کن همین زمان رو، در یک کوچه باغ، یا یک بوستان و پارک و یا حتی یک پاساژ و بازارچه قدم میزدی ...
در اون حال چه بسا آدم، یکی دو ساعت قدم بزنه، اما متوجه نمیشه و به کارش مشغوله!
به نظرت علّتش چیه؟!
هر قدم توی باغ و بازارچه، جدید و نو هست، و تو رو یک گام به سوی جلو حرکت میده!
اما هر قدم روی تردمیل، چیزی نیست جز تکرار مسیر قبلی البته با تحرّک اعضای بدن!
زندگی هم همینطوره،
اگر فکر کنیم هر روز، تکرار روز گذشته است!
و شروع هر سال، جانشین سال قبلی است، قدم روی تردمیل روزمرّگی گذاشته‌ایم!
اینکه ساعت گرد است و بعد از یک دور، سر جای اوّلش می‌ایستد نباید گولمان بزند!
امروز، دیروز نیست، رمضان امسال، رمضان گذشته نیست.
هر روز و لحظه، قدم جدیدی است که باید آن را، خرج رسیدن به هدف حقیقی زندگی کنیم ...
روز و ماه و سال، قرارداد آدمی است تا گم نشود، و الّا هر «لحظه»، مرواریدی ناب از عمر است که تکرار نمی‌شود.
امام کاظم(علیه السلام): هر که دو روزش برابر باشد، زیان‌کار است و هر که امروزش بدتر از دیروزش باشد ملعون است و هر که پیشرفتی در وجود خود نبیند در کمبود به سر برد و هر که در مسیر کاستی باشد، مرگ برای او بهتر از زندگی است.
«کُلَّ یَوْمٍ هُوَ فِی شَأْنٍ» سوره مبارکه الرحمن، آیه ۲۹
محمد جواد محمودی
