خبرگزاری حوزه | ماه رمضان را ماه مهمانی خدا یا ضیافت‌الله نامیده‌اند؛ اما علت این نام‌گذاری چیست و این چه نوع مهمانی است که خوردن و آشامیدن در آن ممنوع است؟
ماه رمضان ماه نزول برکات و خیرات فراوان است؛ ازجمله اینکه نفس کشیدن روزه‌دار و حتی خوابیدن او در این ماه عبادت محسوب می‌شود، ثواب اعمال چندین برابر شده و حتی خواندن یک آیه، برابر خواندن کل قرآن کریم در ماه‌های دیگر است.
در این ماه از شب اول درهای بهشت باز می‌شوند و تا شب آخر نیز همچنان باز می‌مانند و بالعکس، درهای جهنم از ابتدا تا انتهای ماه رمضان، بسته می‌شوند. شیاطین در بند و زنجیرند تا بندگان، بهتر بتوانند خودسازی کنند.
ماه رمضان، ماه رحمت و آمرزش گناهان است. ماهی است که توبه‌ی بندگان در آن پذیرفته می‌شود و در پایان هرروز و هر شب و همچنین پایان آن ماه هزاران هزار گنه‌کار، از آتش جهنم آزاد می‌شوند.
شب قدر نیز که ارزش آن از هزار ماه بیشتر است در این ماه قرار دارد و سرنوشت یک سال بندگان در آن تعیین می‌گردد؛ بنابراین انسان می‌تواند با بهره‌گیری از فیوضات این ماه، تهذیب نفس و خودسازی و استمداد از خداوند و اهل‌بیت (ع)، به‌ویژه امام زمان (عج)، در تعیین سرنوشت خود نقش مؤثری داشته باشد.
بنا بر روایات اسلامی، ماه رمضان ماه نزول همه‌ی کتب آسمانی است. «تورات» در ششم و «انجیل» در دوازدهم ماه رمضان و «زبور» در هجدهم و قرآن در شب قدر نازل شده است.
همانطور که در قرآن کریم هم اشاره شده است، کتاب‌های آسمانی برنامه‌ی زندگی انسان‌ها و وسیله‌ی هدایت و تربیت آنان است بنابراین خداوند برنامه‌ی تربیت انسان‌ها را در این ماه، تعبیه نموده است.
رمضان از ریشه‌ی «رَمضَ» به معنای «داغیِ سنگ از شدّت گرمای آفتاب» است. پیامبر اکرم (ص) فرموده است: «این ماه را رمضان نامیده‌اند: چون گناهان را می‌سوزاند.»
همانطور که از مطالب ذکرشده هویداست، این ماه، ماه نزول برکت و خیرات است و سفره‌ی رحمت الهی برای بندگان همواره پهن است؛ ولی این مهمانی با مهمانی‌های دیگر کمی متفاوت است.
در مهمانی‌های عادی، وسایل پذیرایی صرفا از جنس مادیات است، تا افراد با خوردن و آشامیدن آن‌ها، به لذت‌های مادی برسند؛ اما جنس مهمانی خدا، معنوی و روحانی است.
خداوند بندگان خود را دعوت نموده تا بر سر خوان لطف و کرمش بنشینند و روح خود را پرورش دهند. در این مهمانی، انسان با ترک خوردن و آشامیدن از لذت‌های مادی فاصله می‌گیرد تا روح خود را تعالی بخشد و لذت‌های معنوی را تجربه کند.
جسم و روح انسان به‌منزله‌ی دو کفه‌ی ترازو است، اگر انسان همواره به بعد جسمانی خود بپردازد و به فکر لذائذ مادی باشد، کفه‌ی غرائزش سنگین شده و از پرورش روح بازمی‌ماند؛ اما اگر از مادیات فاصله بگیرد و با خودسازی و برطرف کردن رذایل، توبه به درگاه الهی و کسب فضایل، روح خود را صیقل دهد، کفه‌ی معنویتش سنگین خواهد شد؛ چون روح انسان از جنس الهی است و این نفحه‌ی رحمانی است که به انسان موجودیت داده است پس انسان با تعالی روح، می‌تواند خود را به ساحت قرب الهی نزدیک کند.
باتوجه به آنچه گفته شد، واضح گردید که چرا ماه رمضان را ماه مهمانی خدا نامیده‌اند.
این‌همه فیض و برکت در این ماه، زمینه را برای نزدیکی انسان به خداوند فراهم کرده است. خداوند با فراهم کردن امکاناتی که فقط ویژه‌ی این ماه است، آغوش خود را برای بندگانش گشوده است و آن‌ها را برای استفاده از این نعمت‌ها دعوت می‌کند. اینک نوبت ماست که دعوتش را اجابت کنیم و برخوان رحمتش بنشینیم و از لطف بیکران او بهره‌مند گردیم. یک ماه، مهمانی خدا فرصت مناسبی است تا یک‌عمر خود را بیمه کنیم و سعادت خود در دنیا و آخرت را رقم بزنیم.
الهه دهقانی، عضو گروه نویسندگی صریر
نظر شما