به گزارش خبرگزاری حوزه، مرحوم آیت‌الله‌العظمی حاج سید احمد زنجانی در کتاب اربعینیات دربارۀ پنهان داشتن عمل و پرهیز از بازگویی آن برای دیگران، می‌نویسد:

عن المفید فی کتاب الاختصاص، عَنِ الْعَالِمِ ع أَنَّهُ قَالَ: «الْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ لَهُ سَبْعُونَ ضِعْفاً وَ الْمُذِیعُ لَهُ وَاحِدٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّئَةِ مَغْفُورٌ لَهَا وَ الْمُذِیعُ لَهَا مَخْذُولٌ».اختصاص/۱۶۲

یعنی حضرت (مراد از عالم در اصطلاح محدّثین، حضرت رضا علیه‌السلام است) فرمود: «ستر کنندۀ حسنه، مر او را هفتاد مقابل است و فاش کنندۀ آن، مر او را یک است و ستر کنندۀ معصیت، مورد بخشایش؛ و فاش کنندۀ آن، مورد خذلان است.»

از حدیث شریف درمی‌آید که هم اطاعت و هم معصیت، در هر دو، ستر و پنهان داشتن مطلوب است. امّا در اطاعت که مهر اخلاص بر سرش زده شده، فاش کردن و بر سر زبان آوردن آن، مهر اخلاص را از سر آن برمی‌دارد که رو به فساد و تباهی می‌گذارد و امّا در معصیت، فاش کردن آن موجب جرأت دیگران و ضعف ایمان می‌شود.

اینست که مخفی داشتن عمل در طاعت، درجه ثواب آن را بالا می‌برد و در معصیت، درِ بخشایش را به روی صاحبش باز می‌کند؛ چون در نافرمانی که پردۀ حیا را پاره می‌کند، در ستر آن، پردۀ دیگری بر روی عملش می‌کشد. بدین وجه، استحقاق عفو و گذشت پیدا می‌کند.

باری، منظور از مستور کردن عمل و دور داشتن آن از جریان زبان، حصار کشیدن است بر دور رکن اخلاص، که از شرّ ریا در امان باشد؛ ولی این، در غیر فرائض است و امّا در فرائض، مطلوب، آفتابی شدن عمل است؛ مثل نماز که در مسجد و با جماعت باشد و اذانش هم در بلندی به صدای بلند گفته شود و لکن ثواب مسجد و جماعت، آن هم بسته به اخلاص است که منظور امتثال امر الهی باشد و الّا آن هم مصیبت است که یا از اجر جماعت و مسجد، آب به دستش خواهند ریخت و یا اصل نماز را پیچیده به بغل خود داده، از نو نماز دیگر از او خواهند خواست و یا علاوه بر نماز دیگر، عقاب و عتاب هم خواهند کرد. خلاصه، از این مصیبت‌ها یکی دامنگیرش خواهد شد!

منبع: کتاب اربعینیات، ص ۸۳ (اربعین اول، ح ۲۹)