به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه در یزد، از ابتدای محرم با بارش باران های سیل آسا بسیجیان، سپاهیان الغدیر یزد و ۱۸۰گروه جهادی عاشورایی واکنش سریع به سرعت در تمام نقاط استان یزد به کمک سیل زدگان و مهار سیل شتافتند و هنوز در حال کمک رسانی به مردم از جمله اسکان و پذیرایی از آنان، شستشوی منزل و وسایل گل آلود آنان و...هستند.
حجت الاسلام محمد علی خسروی، استاد حوزه علمیه یزد در یادداشتی در این باره نوشته است:
همه کار دارند، وقت ندارند، یکی می خواهد مدرک بگیرد، دیگری فکر استخدام است، دیگری جلسه دارد و آن یکی در ویلای شخصی اش به لذات شخصی مشغول است و به قول خود کارهای مهم تری دارند.
برخی نمک نشناس هم دائما در حال نق زدن و شکوه از زمین و زمان و تنها چیزی که اصلا به ذهنشان نمی رسد، تکلیف و مسئولیت است.
از سوی دیگر، دشمن که صحنه را خالی دیده است، انواع جنگ ها و فشارها را به راه انداخته است و روزی تهاجم نظامی و روزی دیگر تحریم های فلج کننده و در نهایت جنگ شناختی!
و البته نظام طبیعت هم در حال سپری کردن روند معمول خودش است که ترکیبی از سختی و آسانی است.
ممکن است نسیمی بیاید و ممکن است سیل یا زلزله.
اما و اما...
در این کارزار، یک عده ای هستند که، نه دنبال مدرک اند ،نه استخدام، و نه هیچ کار دیگری.
همیشه هم هستند. مهم نیست چه زمانی باشد. اصلا لازم نیست آنها را بخوانی! جان نثاران که همیشه همه جا هستند.
با لفظ«حقوق» بیگانه اند. فقط «تکلیف» را می شناسند و مسئولیت. اگرجنگ نظامی است آنها قبل از آغاز نبرد رفته اند، حتی از مرز هم گذشته اند. جنگ اقتصادی است از پیش، سنگر گرفته اند جای نگرانی نیست. اگر جنگ شناختی است، آنها شمشیر قلم و بیان را از غلاف کشیده اند و سخت مشغول جهاد«تبیین» اند.
سیل می آید، آنها قبل از سیل رسیده اند و سیل آنها، سیل را برده است.
استاندار به شایستگی می گوید: اگر آنها نبودند، ما شب حادثه حدود ۱۰۰۰ نفر تلفات داشتیم و ...
اما باز هم باور نمی کنیم و بی تفاوت از کنار آنها رد می شویم و ممکن است طعنه هم بزنیم و...
هیچ کس قدر «بسیجی» را نمی داند فقط «سپاه» قدرش را می داند. چون تنها شرط «سپاهی» شدن، «بسیجی» بودن است.
جانم به قربانت بسیجی؛ عزیز من، تو اصلا برا زمین نیستی تو مال خدایی و اوست که خریدار توست (إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَیٰ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ ...). والبته من تو را خوب می شناسم. ایثارت، حماسه ات و ایمانت را می فهمم و از تو نه «انتظار کمک» بلکه «التماس شفاعت» دارم.
انتهای پیام/۳۱۳/۴۷
