خبرگزاری حوزه | هر ساله در ایام شهادت اباعبدالله الحسین (علیه السلام)، علی الخصوص دهه‌ی اول ماه محرم و دهه‌ی آخر ماه صفر، سیل نذورات سرازیر می‌شود و صحنه های زیبایی در پرتوی این دلدادگی عاشقان، توسط اقشار مختلف مردم خلق می‌شود. از مساجد و حسینیه های بزرگ گرفته تا کوچکترین منازل شهر، کودکان و بزرگسالان و پیر و جوان در پی پذیرایی هر چه با شکوه‌تر از عزاداران حسینی اند. وصف این عشق بازی در قلم نمی‌گنجد و قابل بیان نیست.
اما در این میان نکاتی است که در نظر گرفتن آنها از هدر رفتن این حجم از تلاش و کوشش، ضروری به نظر می‌رسد.
ا. پذیرایی از مردم در این ایام یک عمل مستحب است و باعث خیر و برکت؛ اما اگر به هر دلیلی منجر به گناه گردد؛ نه تنها مستحب نیست؛ بلکه با ایجاد زمینه‌ی نافرمانی خالق، تبدیل به منکر می‌شود.
در انجام این کار لازم است تدابیری اندیشیده شود تا از اختلاط زن و مرد و برخورد آنها با یکدیگر جلوگیری شود. مسلما این مهم بسته به شرایط هر مکانی متفاوت است و به کارگیری راهکارهای مناسب، نیازمند دقت بانیان محترم.
۲. یکی از مهمترین حقوق هر انسانی، حفظ عزت و کرامت نفس اوست. درست است که تلاش هر توزیع کننده اقلام نذری، این است که پوشش حداکثری را از خیل عزاداران داشته باشد؛ ولی این مجوزی برای برخورد نامناسب با مردم نیست.
این هدف نباید با ابزار ناهمگون با سیره معصومین(علیهم‌السلام)، توجیه شود. همه‌ی افرادی که برای دریافت نذری مراجعه می‌کنند باید به چشم عزادار شهید کربلا نگریسته شوند. آشنا باشند یا غریبه، فامیل باشند یا همسایه.
دستگاه حسین (علیه السلام) با پارتی‌بازی، تناسبی ندارد. چنین اعمالی نه تنها باعث قرب به امام نخواهد شد؛ بلکه موجب می‌شود که حق الناس بر عهده‌ی ما بماند و در قیامت خدای ناکرده مصداق «عَامِلَةٌ نَاصِبَةٌ »(غاشیه-۳) (که تلاش کرده و رنج [بیهوده] برده‌اند) گردیم.
۳. درست است که بحث نذورات با صدقه کاملا متفاوت است و در ضیافت حسین (علیه السلام) بین فقیر و غنی تفاوتی نیست و همه نیازمند این خوان رحمت هستند تا تک تک سلول‌های جسم و روحشان را بیمه کنند؛ لکن نباید در این ماجرا از محله‌های فقیرنشینی که با توجه به وضعیت معیشت ساکنان آن، بانی کمتری وجود دارد، غافل شد.
مستمندانی که وسیله‌ی نقلیه ای ندارند تا بتوانند از اطعام در مکان های دیگر بهره‌مند شوند درحالیکه به لحاظ فقر، سخت به آن نیازمندند. باید از تجمع این امر در مناطقی خاص اجتناب کرد و توزیع عادلانه ای را مدیریت کرد. این امر از منکر بزرگ اسراف هم جلوگیری میکند. چه بسا کسانی که با توجه به تنوع پذیرایی ها از مصرف غذایی به دلیل وجود طعامی دیگر منصرف میشوند و متاسفانه شاهد ظرفهای پر از مواد غذایی، در کنار گذرها هستیم که زیبایی تصویر مخلصانه و عاشقانه این ایام را مخدوش می سازد.
۴. امری که شاید برای برخی قابل هضم نباشد، توسیع زمانی امر اطعام در همه‌ی ماه محرم و صفر و یا حتی ایام دیگر سال است. افرادی که نذر معین دارند تکلیفشان مشخص است. اما کسانی که نذر برای روز مشخصی ندارند با همان خلوص نیت ایام عاشورا، می توانند این امر را به زمان‌های دیگر موکول کنند.
مسلم بدانیم که اگر کسی با نیت خیر و خالصانه، پخش نذورات را در زمانی دیگر انجام دهد؛ از اجر عظیم ایام عاشورا محروم نخواند شد.
۵. در نحوه توزیع نذورات به کودکان توجه ویژه داشته باشیم. هیچ کس حق ندارد به علت سن کم این میهمانان اختصاصی امام حسین (علیه‌السلام) حرمت آنان را زیر پا بگذارد؛ بلکه با توجه به سیره‌ی ائمه (علیهم السلام) پذیرایی به مراتب محترمانه تر از این قشر لازم است تا بذر محبت اهل‌بیت (علیهم‌السلام) در قلب آماده‌ی آنان کاشته شود و در سنین بالاتر به یاری خدا به درختی تنومند تبدیل گردد.
۶. نکته‌ی آخر سخنی است با کسانی که با استفاده‌ی از نذورات، رونق بخش مراسم های عزاداری هستند. عنایت به نظم و نکاتی که خادمان متذکر میشوند، باعث مدیریت بهتر و رعایت شأن مجلس امام حسین (علیه السلام) می‌گردد. بالابردن میزان صبر و حوصله، لازمه این اجتماع عظیم است.
آزاده ابراهیمی فخاری، عضو گروه نویسندگی صریر
