به گزارش خبرگزاری حوزه در ششمین شب از جشنواره فیلم فجر دو فیلم سینمایی «هفت بهار نارنج» به کارگردانی فرشاد گل سفیدی و «روایت ناتمام سینما» به کارگردانی علیرضا صمدی در سینمای رسانه (پردیس سینمایی ملت) روی پرده رفت.

«هفت بهار نارنج»

فیلم فرشاد گل سفیدی ملال‌آور و خسته‌کننده است که برای تماشاگران سینما ساخته نشده است. «هفت بهار نارنج» داستان پیرمردی با بازی علی نصیریان است که سالها از همسر بیمارش نگهداری می‌کند. همسر او تنها با دستگاه زنده است و پیرمرد حاضر نیست که دستگاه را از او جدا کند. درباره «هفت بهار نارنج» یک نکته را به صورت ویژه می‌توان گفت آن هم اینکه این فیلم ساخته شده تا ادای دینی برای علی نصیریان باشد.

مضمون فیلم پسندیده و زیباست. خانواده و عشق به همسر، مفاهیمی هستند که در هر جای دنیا آن را محترم می‌شمارند اما اینکه چگونه بتوانیم این معنا را تعریف کنیم تا مخاطب آن را بپسندد شرط مهمی است که «هفت بهار نارنج» از آن غافل می‌شود. درباره بازی‌ها فیلم، باید بدون هیچ تردیدی لب به ستایش علی نصیریان در88 سالگی گشود. وی همچون جوانی با انگیزه جلوی دوربین هنرنمایی می‌کند.

کارگردانی فیلم خوب است به ویژه دکوپاژ و طراحی صحنه بسیار زیباست همچنین لوکیشن شمال بر جذابیت‌های این کار افزوده است اما باید توجه داشت که هر فیلمی بدون داشتن یک فیلمنامه قوی چیزی جز کارت پستال نخواهد بود.

«روایت ناتمام سینما»

فیلم علیرضا به واقع یک فیلم بی کیفیت است که حضورش در جشنواره فیلم فجر، کار هیئت انتخاب را زیر سؤال می برد. این فیلم چیزی جز تکرار فیلم‌هایی نیست که به بحث خیانت در جامعه می پردازد. این قبیل تولیدات آثاری صرفا جشنواره پسند هستند که هیچگاه در گیشه از آن استقبال نخواهد شد.

«روایت ناتمام سینما» داستان یک استاد دانشگاه با بازی حامد کمیلی است که برایش حاشیه‌های به وجود می‌آید به نحوی که زندگی وی در آستانه فروپاشی قرار می‌گیرد. فیلم سناریویی بسیار سطحی دارد که آدم‌ها در آن تیپ هستند و هیچگونه شخصیت پردازی را در فیلم نمی‌توان مشاهده کرد. کارگردانی بسیار ناشیانه و بازی هم در حد ابتدایی نیز نیستند.

درباره مضمون چنین فیلم‌هایی حرفی برای گفتن وجود ندارد چون نه تنها سبک زندگی ایرانی اسلامی در این تولیدات به هیچ وجه مدنظر قرار نمی‌گیرد بلکه به نوعی با آن مخالفت نیز می‌شود. شکلی از زندگی که در «روایت ناتمام سینما» مشاهده می‌شود در جامعه ما عمومیت ندارد ولی متاسفانه سازندگان این قبیل تولیدات برای خشنودی جشنواره های خارجی تن به این دست تولیدات می‌دهند.

در پایان باید تصریح کرد فیلم‌هایی نظیر «روایت ناتمام سینما» هیچ بازخورد مثبتی برای سینما ندارد برای همین باید از هیئت انتخابی که ادعای ارزشی بودن دارد سؤال کرد بر چه مبنایی چنین کاری را برای حضور در جشنواره انتخاب کردند.

انتهای پیام