خبرگزاری حوزه | در این سال ها شاهد وجود دغدغه ها در نظام آموزش و پرورش می باشیم؛ همان دغدغه هایی که همیشه ماندنی است؛ بطوریکه در لایه های پایین به جهت عدم نظارت و حس مسئولیت در رویارویی مسائلی از مشکلاتی که تلمبار شدن و روز به روز در حال افزایش و از سوی مدیران ارشد را درگیر و سرگرم موضوعات کلان چون رتبه بندی و کمبود و کاستی در نیروی انسانی و از سویی موانعی که هر کسی قادر به برطرف شدن آن نیست.

امید که روزی شاهد زدودن آن با نگاه به سند تحول بنیادین که مقام معظم رهبری نیز از اهتمام به آن ناخرسند بوده و عنوان داشتند که حداقل آن سند نیز به منصه ظهور نرسیده؛ لذاست که رسالت دست اندرکاران نظام آموزشی و پرورشی را دو چندان می نماید و توپ همیشه در زمین دیگری.

این تنگناها و بحران ها گرچه گویای واقعیت تلخ می باشد اما فرصتی را برای باز اندیشی در اختیار می گذارد ، فرصتی برای پرسش های نو و یافتن پاسخ های تازه؛ به همین جهت، نظام‌های آموزش‌وپرورش در کشورهای مختلف، هر روز بیش از پیش به سویی حرکت می‌کنند که در آن استقلال مدرسه اهمیت می‌یابد و دانش‌آموزان نقش اصلی را در فرایند یاددهی-یادگیری بر عهده دارند.

مفاهیم بنیادی تعلیم و تربیت و روش‌های مدرسه‌داری مرتبا در حال تغییر است. معلم از سخنران یک طرفه به تسهیل‌گر یادگیری تبدیل شده و کلاس درس دیگر محلی برای تحمیلِ بسته‌های آموزشی و آموزش‌های بسته‌ای نیست. موقعیت‌های محلی، قومی، و فرهنگی دانش‌آموزان و هویت‎ها و سبک‌های زندگی گوناگون آنان چه بخواهیم چه نخواهیم، به صورت نگرشها، انتظارات، ترجیحات، هنجارها، و امیال به محیط مدرسه می‌آید.

آموزش‌وپرورش باید با این نیازهای متنوع، همنوایی و همراهی داشته باشد و باب گفت‌وگو و و تعامل با این طیف گوناگون را بگشاید تا همه در تعیین خط مشی آموزش عمومی سهیم شوند.

از این منظر، گشودن پنجره‌هایی برای شنیده‌شدن صداها و مشارکت دانش‌آموزان و معلمان و خانواده‌ها در آموزش‌وپرورش و توجه به دغدغه‌های آنان، نه تنها ضروری، که یکی از بنیان‌های اساسی رعایت حقوق انسانی کودکان و نوجوانان است و تحقق آن با حصر آموزش‌وپرورش در ساختاری فربه و آشفته ممکن نیست.

آموزش و پرورش نسل نو بسیار گسترده‌تر و عمیق‌تر از آن است که بتوان با گسیلِ بخشنامه و از پشت اتاق‌های دربسته آن را پیش‌ برد.

هدف‌گذاری‌های یکسویۀ فرهنگی و تربیتی وقتی در روایت انحصاری حاکمیت از سیاست و شریعت محصور شود و به گونۀ متمرکز اعمال شود، بر پیچیدگی مسئله خواهد افزود.

صداهای آهسته ولی عمیقا وجودیِ نسل تازه و انتخاب‌ها و نیازهای نوپدیدشان در این جهان متحول باید شنیده و فهمیده شود.

آموزش‌وپرورش آینده، آموزش‌وپروشی همنوا با تجربۀ زیستۀ دانش‌آموزان است و تحقق این همسویی، جز از طریق گشودن دریچه‌های گفت‎‌وگو و تعامل فراگیر میسر نیست.

مهدی اکبری کرمانشاهی