به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین عباس اکبرپور روشن مسئول دبیرخانه کتاب سال حوزه های علمیه و مدیر اجرایی بیست و پنجمین همایش کتاب سال و هفتمین جشنواره مقالات علمی حوزه در یادداشتی به تبیین اهمیت کتاب سال حوزه پرداخت.
بنیان‌های یک جامعه را اندیشه‌ها می‌سازد و اندیشه‌ها از رهگذر پژوهش و پژوهشگران پا به عرصه می‌نهند. بر این بنیاد، همان گونه که اندیشه و اندیشیدن را نمی‌توان ساده انگاشت، پژوهش و پژوهشگر را نیز نمی‌توان غافلانه فراموش کرد؛ چه اینکه کم انگاشتن پژوهش، راه را بر پیشرفت و ترقی می‌بندد و استعدادها را ابتر و ناکام می‌سازد.
اما پرسش بنیادین در این عرصه این است: چگونه می‌توان روح پژوهشگری را در جامعه پرورش داد؟
چگونه می‌توان جامعه‌ی را به سمت درنگ و تأمل در پدیده‌ها و ثبت یافته‌ها و بهره‌مندی از تجربه‌ها رهنمون ساخت؟
به اجمال باید گفت از راه‌های رسیدن به پیشرفت و ترقی، ایجاد باور عمومی در اندیشه ورزی است. بسیاری از ناکامی‌های نسل جوان که به انفصال شان از عرصه‌های تفکر راهبردی و نگارش اندیشه ها می انجامد، فرآورده‌ی ناباوری‌هاست. گاه از این نگارش، چنان غولی می‌سازیم که کسی را یارای نزدیک شدن به آن نیست؛ گاه به دلیل ضعف نظام آموزشی، اجازه‌ی بلند پروازی‌های پژوهشی را به دانش‌پذیران نمی‌دهیم. ما ناخواسته با برخی مشاوره‌های کلی، بدون آگاهی از استعدادهای فردی، موجب گریز طلاب جوان، از عرصه‌ی پژوهش می‌شویم. نوپژوهندگان ما هنگام شنیدن نام پژوهش از زبان یک استاد فرهیخته، کندن کوه با یک سوزن را در ذهن میپرورانند. و از آن می‌هراسند.
ما به نوپژوهندگان‌مان نگفته‌ایم که پژوهش در سال‌های آغازین تحصیل آن هم در گستره‌ی تلمذ، پله‌ای برای ترقی است. ما به آنان کمتر گفته‌ایم که همین پژوهش‌های مختصر و گاه همراه با اشکال‌های فراوان، زمینه‌ی فرهیختگی در عرصه‌های علمی آینده را فراهم می‌آورد! ما به ایشان کمتر آموخته‌ایم که هراس از نقد علمی، به توقف و فرو افتادن‌ها منجر می‌شود.
ما به پژوهشگران نورس و نوقلمان، نیاموخته‌ایم که آموزش، رودخانه‌ای برای رسیدن به دریای ژرف پژوهش است. ما به آنها نیاموخته‌ایم که آموزش، برای پژوهش است نه آموزش برای آموزش! از این رو کوشیده‌ایم تا ضعف نظام آموزشی خود را با جزوه‌سالاری جبران کنیم و کتاب‌محوری را سرلوحه‌ی کار اساتید خود سازیم. سرانجام این کار – به فرض توفیق کامل – تربیت استادانی برای آموزش همان کتاب‌هاست نه پژوهشگرانی پا به رکاب.
قدری درنگ کنیم! پژوهش می‌تواند آینه‌ای برای نمایاندن کاستی‌ها ما در عرصه‌ی آموزش و بوته‌ی نقدی برای اساتید و سکانداران علوم حوزوی باشد که دارای آهنگ ترقی و پیشرفت است. آیا نباید فرار از تحقیق را در بین دانش‌پذیران حوزوی به حداقل رساند؟ آیا به واقع نباید به طلاب گوشزد کرد که هراس از پژوهش، هراس از ورود به باغی پر از گل‌های رنگارنگ و دلنشین اندیشه ورزی است.
جامعه‌ی ما جامعه‌ی دینی است و هر روز و هر روز، نیازمند پژوهش تازه‌ای در عرصه‌ی دین و گشودن افق‌های تازه و اجتهاد پویا و سالم است و هر روز نیازهای جدید و مطالبات نویی به سوی حوزه‌های علمی گسیل می‌شود که این نیازها در بخش مطالعات اسلامی، بیش از سایر عرصه‌ها نیازمند به‌روزرسانی است. بدین جهت پژوهشگر دینی، نقش حساس و والایی در سازندگی معنوی جامعه‌ی خود خواهد داشت. درخشش برخی استعدادها و توانایی‌های فکری و قلمی در همایشهای علمی بخصوص همایش کتاب سال حوزه و رشد قابل توجه آثار، نشان از پرورش نسل حاضر و پیشینه‌ی درخشان آنها در این عرصه، به ویژه در سال‌های اخیر، نوید خجسته‌ای برای فتح قله‌های رفیع‌تر در این عرصه را می‌دهد. از این رو بر مسؤولان و اساتید و صاحب‌نظران، فرض است که با تعالی روح خودباوری پژوهشی در پژوهشگران زمینه‌ی رشد این مهم را فراهم آورند.
انتهای پیام
