به گزارش خبرگزاری حوزه، آنچه مسلم است و از آموزه های ناب دینی نیز قابل استنباط این که ماه مبارک رمضان یقیناً بهترین و عزیزترین فرصتی است که پروردگار عالم برای بندگانش فراهم نموده تا با طیِ طریق در مسیر معنویت، به آرامشی حقیقی و ماندگار دست پیدا کنند و این راه درست بندگی در این ماه عزیز بیش از هر زمان دیگری برای ما هویداست اگر قدر بدانیم.

انسان ها گاه در راستای نیل به هدف و مقصودی که مدنظرشان است، راه و مسیری را برمی گزینند که دست بر قضا نتیجه عکس برایشان به بار می آورد و بیش از پیش آن ها را از هدف اصلی شان دور می سازد و حال آن که که غالباً هم متوجه نیستند که هر چه بیشتر از این راه را طی می کنند در واقع از مقصد و مقصود خویش، دورتر و دورتر می شوند.

بر این اساس گاهی اوقات باید در اتوبان پرشتاب زندگی، دوربرگردانی پیدا نموده و به سوی مقصد آرامش تغییر مسیر بدهیم؛ این تغییر مسیر البته پیش از هر چیز دیگری نیازمند درک و شناخت درست از هدف اصلی زندگی و در مرتبه بعد، شجاعت در قبول اشتباهات است و این که به خصوص همواره بکوشیم افکاری مثبت و سازنده را در ذهن خود بپرورانیم و در وادی افسردگی و بلاتکلیفی مُدام باقی نمانیم.

گفتیم که ماه رمضان یک فرصت است و آن هم از جنس بهترینش. مرحوم علامه مصباح یزدی در این رابطه و این که ماه رمضان فرصتی برای زدودن غبارها و آلودگی هاست بیانی شیرین و رسا دارند و تأکید می کنند؛ "ماه رمضان ماه طهور نامیده شده است. ماهی که آلودگی ها را از بین می برد. بیش تر مردم در ماه های سال آلودگی هایی پیدا می کنند. آلودگی هایی که انسان را از خدا دور می کند یعنی گناه. براساس حکمت و تدبیر الهی ماه رمضان در میان ماه ها این خاصیت را یافته که مردم وقتی در این ماه احکام شرع را رعایت کنند و احترام آن را نگه دارند از آلودگی ها پاک می شوند. روزه، تلاوت قرآن و دعاهایی که در این ماه خوانده می شود باعث ریزش گناهان و تمیز شدن روح انسان از آلودگی ها می شود، به ویژه آن که انسان اگر بتواند موفق به توبه و استغفار شود از تمام آلودگی ها پاک می شود. "

شکی نیست که دستیابی به آن آرامش حقیقی در سایه توبه و پاک شدن از آلودگی ها امکان پذیر است. انسان‌هایی که به آرامش حقیقی دست پیدا می کنند، درک و بینشی عمیق و پاک نسبت به زندگی و محیط پیرامون خود می یابند، ضمن آن که همواره افکاری مثبت و سازنده را در ذهن خود می‌پرورانند و این سان سبک زندگی شان در سایه ایمان و باور توحیدی اصلاح شده و زمینه ساز عاقبت بخیری و سعادتشان در دنیا و آخرت می شود.

از سویی دیگر، این افراد هیچ‌گاه پس از رسیدن به چنین آرامشی در زندگی خود احساس خلأ نکرده و دچار پریشانی و مشکلات روحی و روانی هم نمی‌شوند؛ چنین افرادی آرامش حقیقی را با پرداخت هزینه‌های گزاف مادی کسب نمی کنند، بلکه برعکس، بدون پرداختن هزینه خاصی به آرامشی پایدار و حقیقی دست می یابند که بی تردید اولین الزام و بایسته اش، قدم گذاشتن در جاده ی معنویت و ارتباط هر چه بیشتر با خالق متعال و توسل به اولیای الهی است.

سید محمدمهدی موسوی