بسم الله الرحمن الرحیم

امام صادق علیه السلام فرموده‌اند: إذا صُمتَ فَلیَصُم سَمعُکَ و بَصَرُکَ و شَعرُکَ و جِلدُکَ/ آنگاه که روزه می ‏گیری باید چشم و گوش و مو و پوست تو هم روزه‏ دار باشند. «یعنی از گناهان پرهیز کند».

در این ماه باید حواسمان جمع باشد که اگر ظاهرمان روزه دار است و از خوردن و آشامیدن پرهیز می کنیم، از گناه هم پرهیز نماییم.

اما احکام؛

سؤالات فراوانی می شود نسبت به بیماری های مختلف که آیا ما با این بیماری روزه بگیریم یا نه؟ مثلا دیابت دارم؛ روزه بگیرم یا نگیرم؟

پاسخ به این سؤالات دو طرف دارد.

یک طرف مربوط به متخصصین پزشکی است که باید نظر بدهند؛ سمت دیگر مربوط به احکام شرعی است.

افرادی که بیماری های مرتبط با روزه دارند؛ مثل میگرن، یا مثل ویروس کرونا که افرادی بودند که کرونا داشته و بستری بودند؛ اما الان خوب شدند، باید به همان پزشک مراجعه کنند و از او بخواهند که نظر بدهد؛ البته دکتر باید هم متخصص باشد؛ هم متعهد.

همچنین دکتر عمومی نمی تواند نظر دهد؛ چون تخصصی در زمینه آن بیماری ندارد و نکته دیگر اینکه دکتر بی طرف و بی غرض باشد و فقط نظریه علمی خود را ارائه کند.

پس اگر دکتر متخصص و متعهد گفت که به واسطه فلان بیماری نباید روزه بگیرید، مشکلی نیست و نباید روزه گرفت.

تا اینجای کار، یک طرف مشخص شد.

وقتی دکتر چنین نظریه ای را داد، به سراغ احکام شرعی می رویم و احکام می گوید:

۱. اگر مریض از گفته دکتر متخصص و متعهد یا از تجربه خودش اطمینان پیدا کرد که نمی تواند روزه بگیرد و برای او مضر است، نباید روزه بگیرد و می تواند بخورد.

۲. مریض به گفته پزشک متخصص یا به تجربه شخصی خود یقین یا اطمینان ۱۰۰ درصد ندارد؛ اما ۶۰ یا ۷۰ درصد گمان و احتمال دارد و اگر این احتمال، احتمال و گمان عقلایی باشد، می تواند روزه را بخورد.

برخی گمان عقلایی ندارند؛ بلکه ترس شخصی دارند که نمی توان به این ترس ها اطمینان کرد و باید روزه بگیرند.