به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، زهرا مهرجویی مدرس حوزه و دانشگاه و عضو شورای انجمن تاریخ معاونت پژوهش جامعه‌الزهرا سلام‌الله‌علیها به مناسبت سالروز ولادت باسعادت امام جعفر صادق علیه‌السلام طی یادداشتی آورده است:

مکاتب مختلف اسلامی و غیر اسلامی در سده های گوناگون، عالمان و بزرگان زیادی را به خود دیده است که هرکدام زینت بخش محافل درسی خود بودند.

مکتب شیعه اثنا عشری پس از گذشت هزار و چند صد سال همیشه به زعامت رهبری چون صادق آل محمد به خود می‌بالد. ستاره‌ای درخشان در میان چهارده ستاره از خاندان نبوت؛ عالمی که تمامی بزرگان مکاتب هم‌عصر خویش به تقدم و اعلمیت ایشان اذعان داشتند.

این مکتب و این مذهب زمانی ویژه‌تر می‌شود که پیروانی منحصر به فرد داشته باشد. پیروانی زلال، شبیه به رئیس و مقتدای شان.

یکی از دغدغه های اصلی امام صادق (ع) رفتار و کردار شیعیان بوده و هست؛ زیرا که آنان منعکس کننده ماهیت مذهب شیعه هستند آنجا که می‌فرمود «کونوا لنا زینا و لا تکونوا علینا شینا» مایه زینب و افتخار ما باشید نه باعث ملامت و سرزنش. (اصول کافی ، کلینی ،ج۲ ص۷۷ ) یا آنجایی که به شقرانی فرمود: ای شقرانی اعمال نیک از همه نیکو است، ولی از تو نیکوتر است چون به ما نسبت داری (و شیعه ما هستی) و کارهای زشت از همه زشت است ولی از تو زشت‎تر است چون منتسب به ما هستی. (مناقب، ابن شهر آشوب، ج۴ ص۲۳۶)

و یا در آن هنگام که اصحاب را به زهد و تقوی و راستگویی و...دعوت نموده بر آن تاکید می‌کرد با این استدلال که هر گاه کسی از شما به این صفات و اخلاق نیک پایبند باشد، مردم می گویند: این «جعفری مذهب» است و این مرا شادمان می سازد و از بابت آن شاد می شوم و می گویند: این است روش ادب [و تربیت] امام صادق علیه السلام ، ولی اگر برخلاف این باشد، گرفتاری آن به من می رسد و گفته می شود که این هم اثر تربیتی جعفر صادق است. (وسایل الشیعة، حرعاملی، ج۸ ص۳۸۹)

به راستی آیا امروز ما زینت بخش و مورد افتخار و شادمانی حضرت صادق هستیم ؟

انتهای پیام