به گزارش خبرگزاری حوزه، وقتی دو نفر یک عمر را در کنار هم می‌گذرانند، احساسات و عواطف خاصی نسبت به یکدیگر ایجاد می‌شود که اساس آن بر محبت و مودت استوار است. اسلام به‌طور خاص، تاکید دارد که بنیان زندگی خانوادگی بر مهر و آرامش باشد تا افراد در محیط خانواده احساس امنیت و رشد کنند.

وقتی انسان کسی را دوست می ‌دارد، تلاش می‌ کند تا مصالح او تأمین شود و در هر جا که عواطف متقابل وجود دارد، همه افراد، سعی در پیشرفت یکدیگر دارند. آن چه انسان را از این همدلی و همیاری باز می ‌دارد، خودخواهی و خودمحوریِ افراد است که به اساس خانواده لطمه می ‌زند و بنیاد آن را سست و متزلزل می ‌سازد.

می ‌توان گفت که خودخواهیِ انسان غالباً ریشه در عقده ‌هایی دارد که قبل از تشکیل خانواده، در انسان به وجود آمده است. اما از دید اسلام، اساس زندگیِ خانوادگی، بر محبت است.

بر اساس این آیه، وقتی زن و مرد، عقد همسری بستند و قرار گذاشتند یک عمر با هم و در کنار هم زندگی کنند، به تدریج، عواطف خاص، نسبت به یکدیگر در آن دو به وجود می ‌آید و رشد می‌ کند.

پیدایش این گونه روابط عاطفی، در میان دو همسر، هم در تکوین و هم در تشریع، مورد نظر پروردگار متعال است. هدف خداوند این است که میان دو همسر، مودت و مهر و محبت برقرار باشد و در کنار هم احساس آرامش کنند.

بنابراین، اصل در زندگیِ خانوادگی، وجود فضایی آرام و محبت ‌آمیز است و زن و شوهر باید سعی کنند که در محیط خانواده، میان اعضا، آرامش به وجود آید و روز به روز، عواطف و محبت شان به هم بیش ‌تر شود.

منبع: آیت الله مصباح یزدی، اخلاق در قرآن، ج ۳، ص ۷۸