به گزارش خبرگزاری حوزه، أمیرالمؤمنین امام علی علیه السلام در نهج البلاغه پیرامون ارتکاب گناه در خلوت، هشدار مهمی را بیان می کنند که تقدیم شما فرهیختگان می شود:

حکمت ۳۲۴:

«اتَّقُوا مَعَاصِیَ اللَّهِ فِی الْخَلَوَاتِ، فَإِنَّ الشَّاهِدَ هُوَ الْحَاکِمُ.» (حکمت ۳۲۴)

ترجمه:

در خلوت و تنهایی هم از گناه و نافرمانی بپرهیزید، زیرا همان کسی که گناه شما را می ‏بیند (یعنی خداوند) خودش نیز درباره آن داوری خواهد کرد.

شرح:

برخی گمان می ‏کنند که اگر در خلوت و تنهایی مرتکب گناه شوند و کسی شاهد گناه آنها نباشد، از کیفر و مجازات در امان خواهند بود. غافل از اینکه خداوند، در همه جا حاضر است و در خلوت و تنهایی هم شاهد اعمال بندگان خویش است.

امام صادق علیه ‏السلام می ‏فرماید: کسی که در تنهایی مرتکب گناه می ‏شود، مثل کسی است که در یک کشتی، داخل اطاقک خصوصی خود نشسته است و کف آن را سوراخ می‏ کند. اگر چه کسی شاهد این عمل زشت و نادرست او نیست تا از آن جلوگیری کند یا آن شخص را به مجازات برساند، ولی چنین کسی مجازات عمل خود را خواهد دید. به خاطر کار زشت او دیگران هم صدمه خواهند دید؛ زیرا سرانجام، آب دریا از سوراخ آن اتاقک بالا خواهد آمد و کشتی را با تمام سرنشینان آن غرق خواهد کرد.

از سوی دیگر، انسان در رابطه با خدا باید بداند که هر چند در خلوت و تنهایی مرتکب گناه شود و کسی شاهد او نباشد، اما خداوند او را می‏ بیند و شاهد گناهان اوست. به این ترتیب، شخص گناهکار در روز رستاخیز از داوری خداوند توانا و بینایی که شاهد گناه بوده است، هیچ راه فراری نخواهد داشت.

برگرفته از کتاب «پندهایی کوتاه از نهج البلاغه»