خبرگزاری حوزه | ایران با یمن متفاوت است. ایران پنجاه سال تحت تربیت و حاکمیت راس تمدن غرب یعنی انگلیس و آمریکا بوده. مردم ایران ذهنی آمیخته به نظام ارزشی غرب دارند، دانشگاه هایی دارند که علوم و نظام هنجاری غربی را در آن ها می آموزند.

سالها احساس انفعال و ضعف نسبت به غرب داشته اند. این ها را شاید بگویید ضعف ما است و کاش چنین نبودیم؛ اما به نظرم اینها قوتی را در ما شکل داده. چه قوتی؟ ما در حال هضم کردن غربیم و نه کنار گذاشتن آن. برای همین ما می توانیم الگو باشیم و نه یمن. ما میتوانیم سخن نوی ما بعد از تمدن غرب را بیافرینیم نه یمن. ما میتوانیم حقیقتی که در عالم بنا است رقم بزنیم اول در وجود خودمان محقق کنیم نه یمن.

هیچ نقطه ای از این عالم با ایران قابل مقایسه نیست. غزه عزیز است، شریف است، جان و قلب ما است. اما ایران کجا و غزه کجا؟ ایران مقابل شاه شیعه ظاهرسازی قیام کرد که فریب دادن را خوب بلد بود. ایران طعم صهیونیست ها را از پشت شعار های جذاب او تشخیص داد. شاه خشن ولی مکار از عهده ایران هوشمند بر نیامد. ایران جریان به ظاهر انقلابی مجاهدین خلق با شعارهای آرمانخواهانه اش را تشخیص داد و به سرعت غی کرد چون طعم صهیونیستی و آمریکایی آنها را از پشت ظاهر انقلابی اش و چپ گرای آنها چشید.

ایران مقابل کل کشورهای ابرقدرت ایستاد در حالیکه که احدی در دنیا کمک کارش نبود و حتی پیام مظلومیتش سانسور میشد و به سمع و بصر کسی نمیرسید. دیروز سالگرد شهادت ۷۰ دانش آموز در دو مدرسه بروجرد بود که با موشک مستقیم شهید شدند، دختران و زنان ما در حین تشییع جنازه شهدایشان در دزفول بمباران میشدند، سیصد هزار نفر ذره ذره جلوی چشمانمان کشته شدند در سکوت دستگاه های خبری رسانه ای دنیا.

امروز غزه با اسراییل بی نقاب میجنگد، بله، جنایت ها، بی نظیر است اما همین یعنی همه چیز برای همه روشن است. ایران مدتها در سوریه شهید میداد در حالیکه کل کشورهای عرب و عمده جریانهای اسلامگرا در منطقه مقابلش بودند او تشخیص میداد اسراییل کدام طرف است‌. او رهبری بلد است.

جنگ برای غزه یکی دو سال است مبارزه در میان تحریم و اسارت هر چند سال است ایران از سال چهل یعنی حدود شصت سال پیش آغاز کرد مبارزه در مظلومیتش را برای آرمان فلسطین. برای سرزمینی که درش زندگی نمیکرد. همین امروز به دلیل بیش از بیست سال تحریم ظالمانه غرب کمر زن و مرد ایرانی زیر فشار اقتصادی در کشور ثروتمندش در حال شکستن است او البته بلد است چگونه عزت نفروشد و به اندیشه و عزم مردمش اعتماد کند.

من واقعیتش خنده ام می گیرد وقتی می بینم برخی زمین خوردن بشار را زنگ خطر ایران می بینند. بشار اسد البته انسان مقاومی بود ولی او و سوریه کجا و ایران کجا.

همین دو سال پیش تمام قدرتهای منطقه ای و جهانی و تمام مخالفان ایران دست به دست دادند که وسط مشکلات عجیب معیشتی، این مردم را منفعل کنند، ولی همه شان با هم هو شدند و زمین خوردند. حتی مخالفین نظام هم اینجا قابل مقایسه با دیگران نیست. آن قدر عاقلند که میفهمند تا وقتی سخن اثباتی عقیدتی و مستقل(از جنس جمهوری اسلامی) نیافرینند، حرکتشان بازگشت به پهلوی، آن هم از جنس اسکلی آن است. معلوم است که همراه نمیشوند.

ایران قله مقاومت مقابل همه استکبار است ، الگوی آزادیخواهان است. فرق روح الله خمینی و سیدعلی خامنه ای با بقیه رهبران مقاومت در جهان نجومی است و این دقیقا همان فاصله ایران است با دیگران؛ برای همین است که دشمن ایران را رأس اختاپوس میداند به قول خودش. اگر واقعا میخواهید خدمتی به مقاومت کنید هویت ایران را اثاره کنید و معرفی کنید. نه اینکه با خودتحقیری دیگران را توی سر مردمتان بزنید.

اینجا حرم است. حرم اصلی. حرم صاحب الزمان. که اگر بماند همه حرمها میماند. اگر بماند مقاومت در عالم دوام میآورد. روشن تر بگویم ایران اساسا کشوری برای ما بعد استکبار است او سخن نویی دارد که در جانش محقق میکند، طرح تمدنی ناب دینی که در میانه این نبرد دنبالش میکند. ساختن دنیایی آباد ولی مقدس و معنوی.سیاستی از جنس بهشتی تا رییسی، جنگی از جنس چمران تا سلیمانی، سازندگی از جنس جهاد سازندگی تا جریانهای جهادی، علمی از جنس رویان و فخری زاده و شهریاری، این عطش انسان امروز است.

علی مهدیان