خبرگزاری حوزه | هفته‌ی گذشته که دچار سرماخوردگی شده بودم، حرف‌زدن برایم سخت شده بود. در حد ضرورت صحبت می‌کردم. همین کم حرف‌زدن باعث شد با خود اندیشیدم اگر به فرض روزانه فقط ده جمله برای گفتن داشتیم و بعد از آن تا ۲۴ ساعت نمی‌توانستیم صحبت کنیم، چه جملاتی می‌گفتیم؟

مثلا در این شرایط "چند جمله را برای انتقاد و ایرادگیری از بقیه خرج می‌کردیم؟

در چند جمله از این می‌گفتیم که این یکی شانس آورده و آن یکی پول و پارتی داشته و این یکی معلوم نیست چرا مشهور و محبوب است و آن یکی چقدر نمی‌فهمد؟"

در این شرایط، احتمالاً بیشتر به ارزش کلمات پی می‌بریم و با دقت بیشتری از آن‌ها استفاده می‌کنیم. این محدودیت به ما یادآوری می‌کند که منابع ما محدودند و باید با دقت و وسواس بیشتری از آن‌ها استفاده کنیم و این داستان واقعی زندگی ماست.

به جای انتقاد و نق زدن، بهتر است روی خودمان تمرکز کنیم و به دنبال راه‌های بهبود و رشد شخصی باشیم.

این مفهوم به عنوان «هزینه‌ی فرصت» شناخته می‌شود. فرصت رشد، فرصت دیدن تقدیر و فرصت دیدن نقاط ضعف خود. به همین سادگی ...

نجمه صالحی