به گزارش خبرگزاری حوزه، این حکایت تکان‌دهنده از آیت‌الله العظمی گلپایگانی، پنجره‌ای به سوی مبارزه با رذایل اخلاقی می‌گشاید. داستانی که نشان می‌دهد چگونه حسادت، حتی در بستر بیماری و نزدیک به مرگ نیز می‌تواند قلب انسان را تسخیر کند و او را به ورطه سقوط بکشاند.

در درس آقای حاج شیخ عبدالکریم حائری هم درس و هم‌بحثی داشتم.

این شخص در سن پیری بیمار شده بود ـ که در همان بیماری هم به رحمت خدا رفت ـ و من به عیادتش رفتم.

بعد این بیمار به من گفت که ـ نعوذ بالله ـ ظلمی که خدا به من کرده، به هیچ کس نکرده است.

گفتم: چطور؟

گفت: برای این‎که من و شما هر دو هم‌شاگردی درس مرحوم حاج شیخ عبدالکریم بودیم؛ حالا شما مرجع و معروف ‌شدی، ولی من نه نامی و نه رسمی دارم و نه کسی مرا می‌شناسد.

ببینید آدمی که در پایان عمر در بستر بیماری و نزدیک حالت احتضار است، اما موفق نشده است خودش را تهذیب کند، این‎جور حسادت می‌ورزد.

آن‎وقت این حسادت به کجا می‌رسد؟ به این‎که خدای متعال را ظالم ببیند. بعد خدای ناکرده انسان با این حالت بخواهد خدا را ملاقات کند. این مربوط به این است که انسان خودش را رها کرده و به فکر اصلاح نفس خودش نبوده است.

بنابراین، یکی از راههای اصلاح نفس، مبارزه‌ی منفی کردن با این صفات نفسانی است که به تدریج آن حالت مرتفع می‌شود و ظاهر و باطنش مانند هم می‌شود.

کتاب پندهای سعادت، جلد یک، ص ۱۰۵