به گزارش خبرگزاری حوزه، مرحوم تنکابنی در توصیف حالات روحانی و راز و نیاز شبانه و سحرخیزی مرحوم آیت الله محمد اشرفی مازندرانی می نویسد:

ایشان صاحب کرامات است و طریقه اش این است که از نصف شب تا صبح مشغول عبادت و تضرع و زاری و بی قراری و مناجات با حضرت باری و گریه از خوف حضرت قهاری است.

آن قدر بر سر و سینه می زند که صبح مانند شخص نیازمند در نهایت بیماری می شود.

به نحوی که هر که او را ببیند بپندارد که تازه از مرض برخاسته است.

برخی دیگر درباره او نوشته اند: «راز و نیاز و گریه های شبانه او از ترس مقام ربوبی به حدی بود که در برخی تراجم او را از «بکایین» و زیادگریه کنندگان از خوف الهی شمرده اند».

منبع: کتاب فرزانگان بابل، ص ۷۸ به نقل از معجم رجال الفکر والادب فی النجف، ج ۳، ص۱۱۴۱.