به گزارش خبرگزاری حوزه، بدون هیچ تعارفی به صراحت باید گفت کیفیت فیلم های امسال جشنواره فیلم فجر، زنگ خطر را برای سینمای ایران به صدا درآورده، هر چند برخی منتقدین و کارشناسان معتقدند صدای این زنگ هشدارآمیز، مدت هاست که به گوش می رسد اما گویا برخی مسئولینِ تصمیم‌ساز و یا تصمیم‌گیر، هنوز آن را نمی شنوند یا شاید هم قصد شنیدنش را ندارند!
تجربه‌ی تماشای فیلم های جشنواره چهل و سوم بار دیگر ثابت کرد که فیلمنامه، همچنان پاشنه‌ی اصلی هنرهفتمِ وطنی است کما این که متأسفانه نه فقط در سینما بلکه در آثار تلویزیونی و محصولات شبکه نمایش خانگی نیز همین ایراد جدی وارد است و چه بسا در برخی جاها مشهودتر.
از سوی دیگر ماحصل تلاش فیلمسازان ایرانی در این دوره از جشنواره به خصوص در پرداختن به سوژه‌های مرتبط با تکنولوژی نوین و شبکه‌های اجتماعی و نیز مسائل مرتبط با پدیده‌های روز با رویکرد فرهنگی و اجتماعی، حاکی از ناتوانی است و این که شاید عده ای هنوز در درک و تحلیل قضایا دچار ضعف هستند.
در این‌باره سوال و دغدغه ای که وجود دارد این است که ورای برگزاری جشنواره ها و هزینه تراشی ها از این بابت آن هم از خزانه بیت المال ما چقدر با بهره گیری از ظرفیت عظیم علوم انسانی و اساتید و پژوهشگران حوزه و دانشگاه به تحلیل و نقد تئوریک و از منظر اندیشه ای فیلم های سینمای ایران پرداخته ایم تا دست کم به این سوال کلیدی پاسخ دهیم که ایده ها و سوژه های آثار سینمایی و به خصوص نوع پرداختن به آن ها از منظر فرمی و محتوایی چقدر ناظر به نیازها و مسأله های دارای اولویت جامعه ایران بوده و در وهله بعد اینکه به طور خاص جشنواره فجر چه رابطه و نسبتی با انقلاب اسلامی دارد؟
فقر تئوریک و مضامینی برخی آثار جشنواره امسال از یک سو و ضعف مشهود در بخش فیلمنامه، نشانه صریحی بود بر طرح این داعیه که صاحب نظران می بایست عمیق تر و جدی‌تر از گذشته به این مباحث ورود کرده و برای علاج معضلات سینمای ایران خاصه از بُعد اندیشه ای و فکری، راه چاره‌ای ارایه دهند.
از این نکته کلیدی نیز نباید به راحتی گذشت که به هر حال، سینما هنر- صنعت و رسانه است و لذا بی توجهی به هر یک از این اضلاع سه گانه می تواند توأم با آسیب ها و آفت هایی باشد که نمی توان به راحتی از آن ها چشم پوشید، کما این که از سوی دیگر معتقدم خمودی و رکود حاکم بر برخی جریانات انقلابی که گرایش و دلبستگی هایی نسبت به هنر هفتم دارند خطر بزرگتری است که در مجال بهتر و وسیع تری در این باره قلم فرسایی خواهد شد اما اجمالاً باید بپذیریم که کیفیت فیلم های جشنواره چهل و سوم و رویکرد تعارض آمیز برخی از آن ها با روح حاکم بر فرهنگ و اندیشه جامعه اسلامی و ایرانی، فراتر از یک تلنگر، به سان هشدار صریحی است تا به خودآییم و برای اصلاح این وضعِ نامطلوب اقدامی نموده و چه بسا در پرتوی تدبر و سپس تدبیری شایسته، طرحی نو دراندازیم.
سید محمدمهدی موسوی
نظر شما