به گزارش خبرگزاری حوزه، در دل آموزش نظامی در آمریکا، رمضان برای صیاد شیرازی فرصتی بود برای اثبات ایمان و نظم؛ او با برنامه‌ریزی دقیق، لحظات سحر را با دوستش تقسیم می‌کرد و معنویت را در غربت زنده نگه می‌داشت.
آن سال ماه رمضان افتاده بود وسط دوره آموزشی ما توی آمریکا. من دوره نقشه خوانی می دیدم و صیاد دوره هواسنجی بالستیک.
صیاد آنجا هم برای همه کارهایش برنامه داشت. از یک روزنامه محلی زمان های طلوع و غروب خورشید را نوشته بود و لحظه اذان صبح و مغرب را محاسبه کرده بود. توی اتاق خودش سحری را آماده می کرد. بعد می آمد دنبال من.
در را که می زد از خواب می پریدم. وقتی در را باز می کردم نبود. نمی دانستم این فاصله صد و پنجاه متر را چطور می دوید. تا می رسیدم سفره پهن و چیده شده بود. می گفت: زود باش فقط یک ربع وقت داریم.
منبع: کتاب خدا می خواست زنده بمانی؛ کتاب علی صیاد شیرازی، صفحات ۹۶-۹۷٫
نظر شما