به گزارش خبرگزاری حوزه، ابوالقاسم منصور بن حسن توسی (۴۱۶–۳۲۹ ه.ق) متخلص به فردوسی، شاعر حماسه‌سرای ایرانی و سرایندهٔ شاهنامه است. فردوسی را بزرگ‌ترین چکامه‌سرای پارسی‌گو دانسته‌اند که از آوازهٔ جهانی برخوردار است.
فردوسی، شاعری بزرگ و چیره‌دست و محب اهل بیت عصمت و طهارت بوده و با اشعارش نه تنها سرگذشت اسطوره‌ای ایران را زنده کرد بلکه قلب‌ها را نیز با مهر و محبت توحیدی پر نمود.
امسال در تقارن شهادت امام امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام و شبهای قدر با ایام نوروز، شاهد تجمع عده‌ای متعصب، کم بی‌سواد و بی‌مطالعه،با نگاه نژادپرستانه و آریایی در کنار آرامگاه این شاعر و حکیم ایرانی بودیم که علیه اسلام و مکتب اهل‌بیت شعار می‌دادند "ما آریایی هستیم عرب نمی‌پرستیم"!
خوب است این فریب‌خوردگان امپراتوری رسانه‌ای غرب و ایادی تحریف غرب‌زدگان داخلی به اشعار این شاعر بی‌همتای ایرانی که در وصف مولای متقیان سروده است توجه می‌کردند؛
...که من شهر علمم علیم در است
درست این سخن قول پیغمبر است
گواهی دهم کاین سخن‌ها ز اوست
تو گویی دو گوشم پر آواز اوست
علی را چنین گفت و دیگر همین
کز ایشان قوی شد به هر گونه دین
....برین زادم و هم برین بگذرم
چنان دان که خاک پی حیدرم
دلت گر به راه خطا مایل است
تو را دشمن اندر جهان خود دل است
نباشد جز از بی‌پدر دشمنش
که یزدان به آتش بسوزد تنش
هر آنکس که در جانش بغض علی است
ازو زارتر در جهان، زار کیست...
مقام معظم رهبری درباره اهمیت فردوسی و جایگاه وی در طول سالیان متمادی نکات ارزشمندی فرمودند از جمله:
فردوسی از اول با نام خدا شروع می‌کند - «به نام خداوند جان و خرد / کزین برتر اندیشه بر نگذرد» - تا آخر هم همین‌طور است؛ فردوسی را با این چشم نگاه کنید. فردوسی، خدای سخن است؛ او زبان مستحکم و استواری دارد و واقعاً پدر زبان فارسی امروز است؛ او دلباخته و مجذوب مفاهیم حکمت اسلامی بود؛ شاهنامه را با این دید نگاه کنید(۵ اسفند ۱۳۷۰)
نمی‌دانم شما آقایان چقدر با شاهنامه مأنوسید. من با شاهنامه مأنوسم. حکمت شاهنامه‌ی حکیم ابوالقاسم فردوسی، حکمت اوستایی نیست؛ حکمت قرآنی است.
اگر کسی به شاهنامه دقت کند، خواهد دید فرودسی ایران را سروده، اما با دید یک مسلمان؛ آن هم یک مسلمان شیعه. بیان زندگی قهرمانها و پهلوانها و شخصیتهای مثبت مثل رستم و اسفندیار در شاهنامه، در اندیشه‌های اسلامی ریشه و ظهور و بروز دارد. عکس آن، شخصیتهای منفی مثل تورانی‌ها یا بعضی از سلاطین، مثل کیکاووس شخصیتهایی هستند که در تفکر اسلامی بوضوح کوبیده شده‌اند(۱۰شهریور ۱۳۷۲)
اگر بخواهید به لوازم اسوه بودن و الگو بودن عمل کنید، بایستی معرفت دینی و معرفت اسلامی خودتان را عمق ببخشید؛ و این در گذشته‌ی شعر ما وجود داشته.
شما نگاه کنید، شاعران برجسته‌ی ما اغلب - حالا نمیگویم همه - اینجورند؛ از فردوسی بگیرید تا مولوی و سعدی و حافظ و جامی. فردوسی، حکیم ابوالقاسم فردوسی است. به یک آدم داستانسرا، اگر صرفاً داستانسرا و حماسه‌سرا باشد، حکیم نمیگویند. این «حکیم» را هم ما نگفتیم؛ صاحبان فکر و اندیشه در طول زمان او را حکیم نامیدند. شاهنامه‌ی فردوسی پر از حکمت است. او انسانی بوده برخوردار از معارف ناب دینی (۲۴ مرداد ۱۳۹۰)
هادی حمیدی
نظر شما