به گزارش خبرگزاری حوزه، زندگی و مدیریت محمود کاوه نه تنها در میدان جنگ، بلکه در عرصه روابط انسانی نیز به عنوان یک الگوی بی‌نظیر شناخته می‌شود. دقت و وقت‌شناسی او، نشان‌دهنده روحیه‌ای است که در هر لحظه باید به بهترین شکل ممکن عمل کرد.

هر کس دیر می‌کرد بیاید جلسه‌ای که مثلاً ساعت هشت قرارش را گذاشته بود، محمود می‌گفت «حق نداری پات را بگذاری توی جلسه. همان پشت در بایست کارت دارم». نمی‌گذاشت بیاید توی اتاق.
جلسه که تمام می‌شد می‌رفت با طرف حرف می‌زد. هر کی هم بود، بود. فرمانده گردان یا گروهان یا دسته فرقی براش نداشت. می‌گفت «تا حالا شده دشمن بیاید ده دقیقه فرصت بدهد مسلح بشوی بروی طرفش شلیک کنی؟»

می‌گفت: «ساعت که خیلی زیاد است. دقیقه هم همین‌طور، شما باید حساب ثانیه‌ها را داشته باشید.»

می‌گفت: «ما نیروی ضربتی هستیم. اولین اشتباهمان آخرین اشتباه است.»

کاری می‌کرد که طرف چاره‌ای نداشت جز این که معذرت بخواهد. یا حتی حلال‌بودی بطلبد. می‌گفت «به‌شرط این که بار آخرت باشد.»

منبع: کتاب ردخون روی برف؛ یا توی برف بزرگ شود دخترم، کتاب محمود کاوه، صفحه ۲۴۱.