در این مقال برآنیم تا ارزش گریه بر اباعبدالله(ع) را از نگاه حضرت آیت‌الله جوادی‌آملی مورد کند و کاو قرار دهیم.
براساس نقلي معروف از حضرت سكينه (عليهاالسلام) بالاي بدن مطهّر امام حسين (عليهالسلام)، ايشان به اين اصل كلي سفارش كردند كه هر حادثهٴ تلخي پيش آمد كرد، آن را بهانه كنيد و براي من اشك بريزيد: «أو سمعتم بغريب أو شهيد فاندبونى»(2)؛ «هرگاه داستان غريب يا شهيدي را شنيديد، براي مظلوميت من گريه كنيد»؛
بنابراين، اصل كلي اين است كه هر حادثهٴ تلخ و ناگواري را بايد بهانه كرد و براي سالار شهيدان اشك ريخت؛ نه آنكه افراد داغديده براي تسكين عواطف و احساسات خود آن حضرت (عليهالسلام) را بهانه كنند و براي التيام زخم خويش اشك بريزند و ندبه نمايند و بين اين دو گونه عزا داري فرق وافر است؛ زيرا محصول يكي تعزيت براي حضرت امام حسين (عليهالسلام) است و نتيجهٴ ديگري تسليت براي خود؛ هر چند ممكن است بهانه قرار دادن واقعهٴ جانسوز كربلا هم بياثر نباشد.
وجود مبارك سيدالشهداء (عليهالسلام) فرمودند: «أنا قتيل العبرة»(3)؛ يعني من كه به هدف اِحياي حق و اِمحاي باطل كشته شدم، بايد عَبَرات داشته باشم؛ به طوري كه چشمان علاقهمندان به سالار شهيدان پر از اشك شود و آن اشكْ فراوان از شبكهٴ چشم خارج گردد و به صورت انسان عبور كند تا عَبَرات بشود.
اين سنّت حسنه، آثار فراواني دارد، از جمله اين كه محبت اهل بيت (عليهمالسلام) در قلب شيعيان حضور پيدا ميكند؛ آنگاه دوست امامان معصوم (عليهمالسلام) هرگز فكر و راه و روش آنان را رها نميكند؛ زيرا رهبري جوارح به دست جانحه و دل است و زمامداري قلب را محبت به عهده ميگيرد و دلِ دوستان حسين بنعلي (عليهالسلام) جوارح را به صَوْب صراط مستقيم رهنمود ميشود.
[1] . شكوفايي عقل در پرتو نهضت حسينی، ص 233
[2] ـ مستدرك الوسائل، ج 17، ص 26.
[3] ـ بحارالأنوار، ج 44، ص 280.
