مادر ايشان حضرت رباب (س) است كه با هم در واقعه كربلا حضور داشتند، و همراه با اسرا به كوفه و شام رفتند.
در صبح روز رحلتش محمد بن عبد الله (نفس زكيه ) چهارصد دينار عطر و عود خريد و پيرامون تابوت آن حضرت در مجمره‌ها سوزانيد.
* علاقه امام حسین (ع) به دخترش سکینه(س)
امام حسین(ع) درباره حضرت سکینه و مادرش، رباب، چنین سروده است:
لعمرک اننی لاحب دارًا *** تکون بها السکینه و الرباب
احبها وابذل جُل مالی *** ولیس لعاتب عندی عتاب»
به جانم سوگند که من خانه‌ای را که سکینه و رباب در آن هستند دوست دارم/ دوستشان دارم، بیشتر مالم را به آنان می‌بخشم و از سرزنش دیگران باکی ندارم. منتهی الامال، ج 1، ص 854.
دلبستگی و مهر امام نسبت به سکینه، در آخرین خداحافظی از خیمه‌ها، قابل توجّه و تأمّل است. وقتی آن حضرت نزدیک خیمه‌ها رسید، فرمود:
«ای زینب! ای‌ام کلثوم! ای سکینه! علیکنّ منّی السّلام.»
چون اهل بیت(ع) صدایش را شنیدند، برای وداع گرداگرد امام حلقه زدند. علاقه فراوان سکینه به پدر، عنان اختیار را از کفش ربود، دست‌هایش را بر سر فرود آورد و گفت: پدرجان! آیا تن به مرگ داده‌ای که این گونه خداحافظی می‌کنی؟ ما، بعد از تو به چه کسی پناهنده شویم؟
سخنان عاطفه برانگیز دختر، بر قلب پدر، سنگین آمد و از بی تابی فرزندش گریست و فرمود:
«ای نور دیده‌ام! چگونه تسلیم مرگ نشود کسی که یار و یاوری ندارد؟»
صحبت‌های امام(ع) برای سکینه(س) که بوی فراق و تنهایی می‌داد، او را از جمع حاضر جدا کرد و در حالی که آرام آرام می‌گریست، به گوشه خیمه رفت! شاید قصدش این بود که قلب پدر را بیش از این غصّه دار نکند. امام حسین علیه السلام با مشاهده این وضع از اسب فرود آمد و سکینه را نزد خویش خواند و او را به سینه چسباند و اشک‌هایش را پاک نمود و فرمود:
«ای سکینه! بدان که بعد از من گریه زیادی در پیش خواهی داشت؛ اما تا هنگامی که جان در بدن دارم، با این اشکِ جانگدازت، دلم را آتش نزن! آن زمان که کشته شدم، تو که بهترین زنان هستی، سزاوارترین فرد به گریستن بر منی!»
لفظ جمع در اینجا، بیانگر این است که سکینه جزء بانوانی است که دلیلی واضح بر بالابودن مقامشان وجود دارد، مانند حضرت زهرا(س) و زینب(س). نفس المهموم، ص 160.
خانم سکینه(س) در خانه امام سجّاد (علیه السلام) زندگی می‌کرد؛ خانه‌ای که صاحب آن برای گریه بر «سیّدالشّهدا» روز و شب نمی‌شناخت. زمانی که از امام می‌خواستند کمتر بگرید تا چشمانش آسیب نبیند، می‌فرمود: چگونه نگریم در حالی که دیدم خواهران و عمه‌هایم در عصر عاشورا از این خیمه به آن خیمه می‌دویدند؟!
به این ترتیب، حضرت سکینه(س) در مدّت عمرش در شهر پیامبر(ص) و در منزل برادرش، امام سجّاد علیه السلام زندگی کرد و به ترویج و نشر راه امام حسین علیه السلام پرداخت.
* آرامگاه
سرانجام حضرت سکینه(س) در پنجم ربیع الاوّل 117 ق. دنیا را وداع گفت و روح مطهّرش در بهشت برین سکنی گزید.
آرامگاه آن بانوی گرامی در قبرستان بقیع (مدینه) است؛ ایشان هنگام انجام عمره، در مکّه رحلت کرده است.
گروهی نیز بر این باورند که: آرامگاه او در مقبره باب الصّغیر (دمشق) می‌باشد، که هم اکنون زیارتگاه شیعیان می‌باشد. ریاحین الشریعه، ج 3، ص 280.
