حجت الاسلام و المسلمین بهرام دلیر نقده‌ای از اساتید سطوح عالی حوزه در گفت وگو با مرکز خبر حوزه، با اشاره به جایگاه اساتید در حوزه، اظهارداشت: بعد از رهبری و مراجع عظام، اساتید در راس هرم حوزه قرار دارند و نقش تعیین کننده‌ای در حیات و سرنوشت حوزه‌های علمیه ایفا می­کنند و به طور قطع تاثیر گذارترین عامل در تربیت طلاب و حرکت حوزه به سمت جنبش نرم افزاری و مباحث علمی هستند.

*تکریم اساتید ریشه قرآنی دارد

وی بیان داشت: جایگاه کرامت آدمی در این آیه شریفه« و کَرَمّنا آدم» کاملا واضح است، چه به برسد به این‌که مسئله آموزش، تعلیم و تعلم هم در میان باشد، که شامل آیه« هل یستوی الذین یعلمون و الذین لا یعلمون» می شود؛ بنابراین تکریم اساتید جایگاه و ریشه قرآنی دارد و تکریم به مادیات منحصر نمی شود.

وی افزود: مهم‌ترین پارامتر توسعه و پیشرفت در هر جامعه علمی نیروی انسانی توانمند و کارآمد است، در حوزه علمیه مهم‌ترین نیروهای انسانی اساتید سطوح عالی هستند که از گذشته جایگاه ویژه‌ای در تربیت طلاب داشته و کلیدی‌ترین نقش را در پیشبرد علوم حوزوی و جنبش نرم افزاری دارند.

این استاد فلسفه در حوزه ادامه داد: در بسیاری از مجامع علمی و مکاتب دنیا، اساطیرگرایی و اسطوره پروری یکی از مهم‌ترین شاخصه‌های موفقیت در جذب دانشجو و ایجاد انگیزه در پیشبرد علم است؛ ولی در حوزه‌های علمیه در سایه تعالیم فقه جعفری و علوم اسلامی، شاخص اسوه پروری است که امروز شاهد برتری این شاخص نسبت به شاخصه‌های مجامع علمی دیگر هستیم.

وی ادامه داد: اسوه طلاب و دانش پژوهان حوزه،‌ مراجع و علما و اساتید هستند، همچنین در گام اول تهذیب نفس و اخلاق طلاب به دست اساتید کلید می‌خورد؛ بنابراین اگر تربیت طلاب را به نوعی همراه با یک اهرم اجرایی به دست اساتید سپرده شود، شاهد تحول شگرفتی در معنویت و اخلاق حوزه خواهیم بود.

حجت الاسلام والمسلمین دلیر تصریح کرد: گرچه چهارشنبه‌های حوزه به مباحث اخلاقی اختصاص داده شده، ولی کافی نیست، ارتباط عمیق‌تر اساتید با طلاب نیاز امروز ماست؛ بر این اساس برگزاری سفرهای علمی و تفریحی کم هزینه می‌تواند ارتباطات را قوی‌تر و تاثیرپذیری طلاب از اساتید را بیشتر کند.

*زندگی مدرنیته فاصله‌ها را بیشتر کرده است

وی ادامه داد: متاسفانه زندگی مدرنیته امروز به نوعی فاصله‌ها را بیشتر کرده است، در حالی که علمای سلف ما در برخورد با شاگردان خود ارتباط عمیق‌تری داشتند و با آنها به سفر می‌رفتند و مباحث علمی و اخلاقی را در خلال سفر مطرح می‌کردند و در این حین شاگردان رفتار و کردار استاد را سرمشق خود قرار می‌دادند.

حجت الاسلام والمسلمین دلیر بیان داشت: کمبود استاد در حوزه احساس می شود و از سوی دیگر اساتید موجود نیز اشتغالات فراوانی دارند، حضور در کنفرانس‌ها و عضویت در هیئت علمی دانشگاه ها و تدریس در کارگاه‌های آموزشی اساتید را از طلاب جدا کرده است.

وی عنوان کرد: تعامل خوب، و ارتباط نزدیک میان اساتید با طلاب از مزایای سیستم آموزشی حوزه‌های علمیه محسوب می‌شود که این تعامل را به صورت روشمند باید به دانشگاه‌ها سرایت داد.

*اساتید حوزه به فکر مادیات نیستند

این استاد علوم سیاسی دانشگاه تصریح کرد: متاسفانه در دانشگاه ها برخی اساتید فقط به فکر حقوق و مزایا و مبلغ دریافتی هستند و همین حقوق و دریافتی ها ارتباط استاد و دانشجو را کم رنگ کرده است؛ ولی در حوزه های علمیه مادیات اهمیتی ندارد و همین مسئله عامل ارتباط تنگاتنگ استاد و شاگرد شده است.

وی با اشاره به راهکاری برای برقراری ارتباط نزدیک تر اساتید دانشگاه با دانشجویان، اظهارداشت: نهاد رهبری در این زمینه می‌تواند نقش بسیار موثری در دانشگاهها ایفا کند، استفاده از اساتید چهره و محبوب دانشجویان در سفرهای علمی و معرفتی و حتی تفریحی و طرح مباحث اخلاقی و معنوی به شیوه ای که دل‌زدگی ایجاد نکند، می‌تواند در ارتباط اساتید با دانشجویان تاثیرگذار باشد.

*یکپارچگی حوزه را حفظ کنیم

این استاد حوزه عنوان کرد: حوزه یک پیکر یکپارچه و منسجم است و هر گونه تفکیک و جدایی موجب گسست این یکپارچگی می شود و حوزه را به مقصد نهایی نمی‌رساند.

وی خاطرنشان ساخت: باید در طرح‌هایی که اجرایی می‌شود از مراجع و اساتید حوزه مشورت گرفته شود، البته طرح ها در حوزه اجباری اجرایی نمی‌شود.

حجت الاسلام‌والمسلمین دلیر ادامه داد: این‌که استادی 24 ساعته در اختیار طلاب باشد و طلاب بتوانند از او استفاده کنند بهتر است یا این‌که 5 ساعت برای تدریس در کلاس‌های مختلف وقت بگذارد و سایر ساعات را در فلان دانشگاه و فلان شهر و فلان مرکز پژوهشی به مطالعه و تدریس بپردازد و هروقت هم که زنگ می‌زنی، مشورت بگیری یا در حال مطالعه، یا در کنفرانس و یا در حال تدریس است!

این استاد حوزه یادآور شد: با این روند اولین جایی که آسیب خواهد دید، نهاد مقدس حوزه است، همچنین دومین آسیب دیدگان این روند طلاب و اساتید هستند و در آخر به بن بست رسیدن و عدم پیشرفت علمی حوزوی را شاهد خواهیم بود.