به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری حوزه، رهبر شیعیان بحرین در مسجد امام صادق این کشور تصریح کرد: جنبش مردمی هرگز متوقف نمی­شود و هیچگاه میان مردم و نمادها و رهبران و زندانیان سیاسی این جنبش فاصله ایجاد نمی­شود.

وی ابراز داشت: تا زمانی که این جنبش ادامه دارد و مردم حقوق خود را مطالبه می­کنند، زندانها نیز خالی نمی­شود و زندانی کردن این افراد هیچ دلیلی ندارد مگر مطالبه حقوق خود که حکومت مخالف آن است و می­خواهد هیچکس جرات مطالبه حقوق خود را نداشته باشد.  تا زمانی که حتی یک نفر از رهبران یا فرزندان شریف این جنبش در زندان است این جنبش متوقف نمی­شود و تا زمانی که حتی یک نفر از این ملت، آزادی خود را به دست نیاورده باشد، مطالبه حقوق ادامه دارد. چگونه می­شود مطالبه حقوق پایان یابد در حالی که عزیران ما در زندان هستند در حالی که درخواست آزادی در مقدمه تمام خواسته ها و حق آزادی اولین حق هر انسان است؟

وی خاطر نشان کرد: زمانی که آنها بخواهند به حقوق مردم احترام بگذارند، باید زندانها از زندانیان آزاده و شریف خالی شود، زندانیانی که به خاطر سربلندی و آزادگی ملت و پافشاری بر حق آزادی زندانی شده اند. و تا زمانی که حقوق ملت پایمال می­شود، زندانها نیز لبریز از زندانیان آزاده ای خواهد بود که فریادگر این نقض حقوق ملت و پایمال شدن کرامت انسان و سلب آزادی انسانها هستند. و خروج زندانیان عقیدتی از زندان باعث نخواهد شد ملت از حقوق دیگر خود چشم پوشی کنند زیرا این امری است که هم زندانیان و هم مردم به آن راضی نمی­شوند و از سوی دیگر نمی­توان قبول کرد که مردم حقوق خود را دریافت کرده اند درحالیکه زندانها از فرزندان این ملت لبریز است. مطالبه حقوق و خالی شدن زندان ها از فرزندان ملت همچنان ادامه خواهد داشت تا اینکه مردم به تمام حقوق خود برسند و زندانیان آزادی خود را به دست بیاورند.

شیخ عیسی قاسم گفت: سخنان کشورها و سازمان های حقوقی در مناسبت های متعدد مبنی بر محکومیت اقدامات حکومت و احکام ظالمانه در حق رهبران ملت و زندانیان عقیدتی و به بازی گرفته حقوق بشر، به این معنا است که جهت های بی طرف و حتی تعدادی از کشورهایی که با حکومت بحرین دوست هستند، به خاطر اوضاع ظالمانه ای که مردم بحرین ازآن رنج می­برند و رفتار خشونت آمیز حکومت با مردم، مجبور شده اند این اقدامات را محکوم کنند بدون اینکه این محکومیت ها مقدمه ای برای رسیدن به راه حلی در این زمینه باشد به این دلیل که طرف محکوم کننده یا توانایی بیش از محکوم کردن را ندارد یا به این دلیل که فاقد موضع عملی در این زمینه می­باشد.