حجت‌الاسلام زارع‌زاده در گفتگو با خبرنگار پارلمانی خبرگزاری حوزه، با انتقاد از عدم تسلط برخی مسئولان به واقعیت‌های جامعه، گفت: اگر دولتمردان در متن جامعه قرار گیرند و این فقر فرهنگی را ببینند که فساد جامعه را تهدید می‌کند، باید رگ غیرت کسانی که دم از زمینه‌سازی برای ظهور حکومت امام زمان(عج) می‌زنند، متورم شود که متاسفانه اینگونه نمی‌شود.
نماینده مهریز و بافق با تاکید بر اینکه دولت نرده بان را شکسته و می‌خواهد به پشت بام برود، افزود: عبور از نردبان ترقی زمانی صورت می‌گیرد که چارچوب‌ها بر اساس استعداد جامعه محکم و مطمئن باشد تا با خیالی آسوده ضمن عبور از آن، زمینه ظهور انسان کامل فراهم شود.
وی با انتقاد از رفتارهای فرهنگی دولت گفت: نحوه فعالیت فرهنگی دولت تخریب چارچوب‌هایی است که زمینه ساز ظهور است و بنده معتقدم زبان دولت یک چیز می‌گوید، ولی عملشان مخالف آن چیزی است که می‌گویند؛ بر این اساس هرگاه آقایان دم از امام زمان(عج) می‌زنند، علما متعجب می‌شوند.
عضو کمیسیون شوراها افزود: زمینه‌سازی برای ظهور با تخریب مبانی و چارچوب‌ها و زیر ساخت‌های فرهنگی منافات دارد و متاسفانه هم اکنون شاهد تقلیل جایگاه فرهنگ و بودجه‌های فرهنگی هستیم.
وی با انتقاد از کاهش بودجه‌های فرهنگی مخصوصاً بودجه نهادهای تبلیغی تصریح کرد: بهترین جایی که می‌شود بودجه‌های فرهنگی را سالم هزینه کرد، حوزه، مساجد و ارگان روحانیت است که متاسفانه در ردیف بودجه‌های فرهنگی این مهم لحاظ نشده؛ آن وقت ادعا می‌کنند که می‌خواهیم مملکت را امام زمانی اداره کنیم.
این نماینده مجلس تاکید کرد: آنچه در رفتار بودجه‌نویسی می‌بینیم نادیده گرفتن مبانی فرهنگی و تعطیلی نهادهای متصدی امور فرهنگی است.
حجت‌الاسلام زارع‌زاده در مورد نقش مجلس در این زمینه گفت: بنده در کمیسیون تلفیق آنجایی که بحث بودجه‌های فرهنگی است، شدیدا دفاع می‌کنم و در آینده هم در نطق و در تذکراتم خواستار شفاف‌سازی در این زمینه خواهم شد.
وی افزود: به عنوان یک روحانی، وظیفه دارم اعتراض کنم، زیرا لباس روحانیت، لباس دفاع از آرمان‌ها و زیر ساخت‌های فرهنگی کشور، نظام و دین است و اگر دفاع نکنیم، به نظام ظلم کرده ایم.
عضو کمیسیون سیاست داخلی و شوراها گفت: تا حالا هم اگر سکوت کرده‌ایم، به دلیل آن بود که باور نمی کردیم دولت اینگونه عمل کند. ولی وقتی بودجه را نگاه کردم، دیدم واقعا آقایان هیچ اعتقادی به فرهنگ ندارند و اصلا قبول ندارند، یا احساس شان این است که بدون فرهنگ می‌توانند به فرهنگ برسند و این یک امر محال است.
