این جشنواره که بناست به بازتاب و نمایش نقش و جایگاه روحانیت و کارکردهای متقابل هویت صنفی روحانی و هنر تصویر بپردازد- که اگر واقعا موفق به چنین پرداختی شود، می‌تواند محملی برای بازنگری و تحلیل در موضوع نقش و حضور روحانیت با قالبها و صورتهای مختلف در عالم سینما شود.

دو مقوله تصویرگری در هویت صنفی توسط هنرمندان و تولید آثار از منظر و با نگاه روحانیون به وسیله طلاب هنرمند. را می توان از موقف های مهم و نیازهای اساسی و اصولی سینمای ایران و نیز یکی از میدانهای خطیر و خاص هنر هفتم به شمار  آورد.

*چند سئوال

*سینمای ایران در طول سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی چه مواجهه و مراوده ای با روحانیت و حوزه های علمیه در سطوح و جایگاههای مختلفش داشته است؟

*بازتاب روحانیت با تمام ویژگی های فرهنگی و سبقه اجتماعی و کارکردهای دینی اش در سینمای ما چه بوده است؟

سینماگران و حوزویان در سطوح و بخش های مختلف و در حیطه های متنوع و متعددی که هم سینما و هم حوزه از آنها برخوردارند، چه تعامل یا تقابلی با یکدیگر داشته اند؟

به عبارت دیگر سینما برای حوزه چه کرده و حوزه برای سینماگران چه به ارمغان آورده است؟

اینها سوالات مهمی هستند و نیازمند پاسخگویی. حوزویان ارجمند و سینماگران محترم‌اند.

اساسا تعامل و نوع مراوده ای که سینما و حوزه دارد، از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است.

حوزه به عنوان یک نهاد فرهنگی، دینی قدرتمند و با سابقه و ریشه دار در طول حیات اجتماعی مردم ایران با سبغه‌ای عمیق و طولانی در امر دین و کارکردهای اجتماعی اش و دارای تاریخ هزار ساله علمی از سوی دیگر سینما به عنوان هنر مدرن و گفتمان مسلط قرن به عنوان رسانه ای که بیشترین تأثیرگذاری و دارای بالاترین میزان مخاطب به اهرمی قدرتمند بی تردید می تواند تعامل قابل توجه و مثمر ثمری با حوزه داشته باشد.

این تعامل می تواند به گونه های مختلف و با رهیافتهای متنوعی صورت بگیرد.

در واقع ارتباط فکری میان سینما و حوزه هم می تواند به ارتقای اندیشگی و روحیه دینی در سینما منجر شود و هم برای حوزه یک رسانه جدی و مهم و معتبر و فراگیر و البته جذاب و پرمخاطب فراهم آورد.

راههای رخ دادن این اتفاق و رسیدن به افقی که بتوان در امتداد آن به چنین منویاتی دست یافت چه در حوزه نظر و تئوری و چه در حوزه عمل و اجرا، متنوع و مختلف است.

چه از این منظر باید دستاوردهای فکری و تولید علم و نظر در حوزه اندیشه و فلسفه فیلم با چنین رویکردی دنبال شود و بحث اندیشگی جدی در این موضع صورت گیرد و چه از این جهت که این دنبالة فکری باید به میدان عمل و حوزة اجرا پیوند خورد و اهالی هنر هم با چنین مباحثی آشنا شوند و بتوانند در تعاملی سازنده و جدی با اهالی فکر حوزوی و منادیان دینی، تولیداتی داشته باشند که در دایره این اندیشه شکل بگیرد و دچار دین گریزی، دین ستیزی و یا روحیه خنثی گری و بی اعتنایی نسبت به امر دین با همه جوانب نگردد.

صد البته در این میدان باید درنظر داشت به همان میزان که شناخت درست از امر دین و اجرای فرامین و منویات آئینی در سینما مهم و ارزشمند و در اولویت است، شناخت صحیح و کافی و وافی از امر سینما و ماهیت آن لازم و ضروری است و نمی توان از اهمیت و اولویت آن چشم پوشید.

جشنواره هایی از این دست اگر بخواهند و بتوانند در این فضا و مقیاس های فکری، گامی هرچند ابتدایی و کوچک بردارند، مهم و قابل دفاعند اما چنانچه در ورطه تکرار و کلیشه و اپیدمی جشنواره های رنگارنگ و هزارگانه سینمایی کشور، تکراری بر مکررات سابق و لاحق گردند، تنها به حیف و میل بیت المال و هرز رفتن وقت و انرژی آدمها و مخاطبانشان منجر می شوند که براستی دور از خرد و حکمت است.

اما اینک زمان آن فرارسیده اهالی فن از هر دو میدان حوزه و سینما و کارشناسان هر دو حیطه، این مسئله را به تأمل و محک و سنجش گذارند که راههای حقیقی و واقعی و اجرایی این تعامل چیست و روشهای پیوند این دو حوزه در افقی استاندارد و به دور از کلیشه و شعار و رنگ و لعاب، کدام است.

و این تازه اول مسئله و آغاز راه است...!

خاطرنشان می‌شود نخستین همایش جشنواره روحانی در قاب سینما دهم تا دوازدهم اردیبهشت در سینما فلسطین تهران برگزار می‌شود.