خبرگزاری حوزه/ به مناسبت ماه مبارک رمضان طبق روزهای گذشته هر روز یکی از احادیث مربوط به معارف و حقایق ماه رمضان و ویژگی‌های این بهار عزیز را با نگاهی معرفتی به مضمون و موضوع اصلی حدیث تقدیم شما خوانندگان عزیز می‌شود.

*روزه بى ارزش

قال امیرالمومنین علیه السلام

«كَمْ مِنْ صَائِمٍ لَیْسَ لَهُ مِنْ صِیَامِهِ إِلَّا الْجُوعُ وَ الظَّمَأُ وَ كَمْ مِنْ قَائِمٍ لَیْسَ لَهُ مِنْ قِیَامِهِ إِلَّا السَّهَرُ وَ الْعَنَاءُ حَبَّذَا نَوْمُ الْأَكْیَاسِ وَ إِفْطَارُهُمْ»

امام على علیه السلام فرمود:

چه بسا روزه‏دارى كه از روزه‏اش جز گرسنگى و تشنگى بهره‏اى ندارد و چه بسا شب زنده‏دارى كه از نمازش جز بی‌خوابى و سختى سودى نمى‏برد.

نهج البلاغه، حكمت 145

*ارزش روزه به قدر عمق آن است.

هرچقدر از ظاهر مناسک به باطن ظرایف معنوی و بهره های روحانی آن نائل آئیم و نیز هرچقدر از سطح اعمال به ضمیر ناب و تابناکشان برسیم، می توانیم موهبت‌های عظیم و عزیز روحانی اعمال عبادی را درک کنیم.

روزه گرچه در اولین قدم، نخوردن و نیاشامیدنش استع اما مومن نباید در همین اولین گام متوقف بماند و حرکت روزه را در مرز دهان و شکم خویش بازدارد.

روزه گرچه با اولین گام و نشانه که نخوردن و نیاشامیدن است آغاز می شود، ولی در آن متوقف نمانده و به لایه های دیگر این امر عبادی و آسمان‌های تو در توی این پرواز روحانی راه می یابد.

اولین نشانهع بستن دهان است از خوردن و آشامیدن و نشانه های نورانی دیگر که با روزه دیگر حواس و جوارح آدمی شکل می گیرد، قوام می یابد و در روح انسان قد می کشد، می تواند او را به درجات معنوی و پله های ترقی روحانی و مقامات بلند معرفتی رهنمون سازد.

همان طور که در بیان نورانی حضرت امیرالمومنین علی(ع) هم آمده است، چه بسا روزه‏دارى كه از روزه‏اش جز گرسنگى و تشنگى بهره‏اى ندارد و  مانند شب زنده‏دارى باشد كه از قدر و قمت و نشانه های روشن نمازش جز بیخوابى و سختى دریافتی نداشته باشد.

روزه اگر روزه باشد، جسم و جان آدمی را دگرگون می سازد و او را به سوی بهشت رستگاری رهنمون می‌‌کند، و نماز اگر نماز باشد، انسان را از هر فحشا و منکری باز می دارد؛ پس به هوش باشیم که اگر روزه و نماز ما در کار و بار این جهانمان دخل و تصرفی ندارد، نه از قدر و قیمت و ذات و تأثیر نماز و صیام، که از دور بودن حرکات و سکنات ما از جنس حقیقی عبادات و روح اصیل اعمال الهی است.

اما چه باید کرد تا روزه ما از مرز نخوردن و نمازمان از خط سختی تن و بدن رهیده و به ملکوت وصل شده و قرب و زیبایی معنوی و نیز عرفان واقعی، بار یابد.

تردیدی نیست که راه رهین و نور منیرش در این جهان، نوشیدن از چشمه مراقبه و غرقه شدن در دریای توجه و تنبه به حضور خداست.

چه اینکه این دنیا محضر خداست و در محضر خدا نباید معصیت کرد.

اگر به حقیقت این کلام نورانی واقف آئیم و مراقبت از جسم و جانمان را نصب العین خود کنیم، آنگاه می توانیم به تأثیر و تأثر از نماز و آثار و برکات روزه چشم داشته و از تشعشعات آفتاب بندگی واقعی بهره گیریم.

آری؛ ارزش روزه به قدر عمق آن است و هرچقدر از ظاهر مناسک به باطن ظرایف معنوی و بهره های روحانی آن نائل آئیم و هرچقدر از سطح اعمال به ضمیر ناب و تابناکشان برسیمع می توانیم موهبت‌های عظیم و عزیز روحانی اعمال عبادی را درک کنیم.

نکند ما در زمره کسانی باشیم که از نماز و روزه، تنها سختی تن و گرسنگی شکم عائدشان می شود!

نکند در گام اول حرکت بمانیم و وقت پایان یابد و ما در خم یک کوچه معطل باشیم.

نکند زجر گرسنگی و تشنگی را بچشیم و شمیم جانمان به عطر جانبخش حقیقت روزه داری آشنا نشود.

باری؛ باید چشمها را شست و جور دیگر دید!

روزه تنها نخوردن نیست همان‌طور که نماز تنها خم و راست  شدن!

روزه نردبانی است که با پله های امساک از طعام آغاز و به بهشت بندگی، مراقبه، ملکه نفسانی تقوا و پرهیز امتداد می یابد و این امتداد، خط سبز و سرخ علما، صلحا و شهدا و اولیای الهی است.

باشد که از جرگه آنان گردیم.