قال مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ(ع): إِذَا مَاتَ الْمُؤْمِنُ بَكَتْ عَلَيْهِ الْمَلَائِكَةُ وَ بِقَاعُ الْأَرْضِ الَّتِي كَانَ يَعْبُدُ اللَّهَ عَلَيْهَا وَ أَبْوَابُ السَّمَاءِ الَّتِي كَانَ يُصْعَدُ فِيهَا بِأَعْمَالِهِ وَ ثُلِمَ فِي الْإِسْلَامِ ثُلْمَةٌ لَا يَسُدُّهَا شَيْ‏ءٌ لِأَنَّ الْمُؤْمِنِينَ الْفُقَهَاءَ حُصُونُ الْإِسْلَامِ كَحِصْنِ سُورِ الْمَدِينَةِ لَهَا.

علل الشرائع، ج‏2، ص: 462

حضرت امام موسی کاظم علیه السلام می فرمایند :هر گاه مؤمنى از دنيا مى‏رود، فرشتگان و  مكانهايى از زمين كه مومن روى آنها عبادت خدا را مى‏كرد ونیز دربهاى آسمان كه اعمال او را از آنها  بالا مى‏بردند ، گریه  می کنند. و رخنه‏اى در اسلام پديد مى‏آيد كه هيچ چيزى آن را ترميم نمى‏كند، زيرا مؤمنين برای اسلام مانند بناى محكم حصار شهر هستند .