آیت الله احمد بهشتی در گفت‌وگو با خبرنگار «حوزه» در شیراز، درباره فلسفه قربانی در حج اظهار کرد: از آنجا که قانون‌گذار و شارع احکام اسلام، خداوند حکیم است، تمام دستورات و قوانین اسلام بر اساس حکمت وضع شده، هر چند ممکن است ما از بسیاری از علل و حکمت‌های آن آگاه نباشیم.
وی ادامه داد: قربانی کردن حاجیان در روز عید قربان، نمادی از قربانی کردن هواهای نفسانی و ذبح نفس اماره است و منظور خداوند از دستور به ذبح حضرت اسماعیل(ع) به این دلیل بود تا حضرت ابراهیم(ع) در پرتو این عمل، با سرسخت‌ترین و ریشه دارترین عامل تعلّق نفس که حُبّ و دوستی فرزند است، مبارزه کند و با اطاعت از خدای متعال، تعلّق نفسانی را ریشه کن سازد.
نماینده مردم استان فارس در مجلس خبرگان رهبری اضافه کرد: همان‌طور که اطاعت از این دستور نقش تربیتی بزرگی در جهت رهایی از زندان نفس و تعلّقات حضرت ابراهیم (ع) و حضرت اسماعیل (ع) داشته، قربانی کردن حاجیان نیز در واقع نوعی جهاد با نفس در راستای زدودن تعلّقات و وابستگی‌های دنیایی و مادی و رهایی از زندان مال‌پرستی و دنیاطلبی است.
وی با اشاره به آیه‌ای از قرآن درباره این که خدا به قربانی شما نیاز ندارد و برای خدا تنها تقوای انسان‌ها مهم است، افزود: هدف خداوند از وجوب قربانی در روزعید قربان آن است که حاجیان با پیمودن مدارج تقوا، در مسیر یک انسان کامل قرار گیرند و روز به روز به خدا نزدیک‌تر شوند.
آیت الله بهشتی، خاطرنشان کرد: قربانى کردن درس ایثار و فداکارى، گذشت و آمادگى براى شهادت در راه خدا و کمک به نیازمندان و مستمندان را به انسان می‌آموزد.
وی تصریح کرد: یکی از اهداف قربانى کردن این است که گوشت آن به مصارفی برسد که هم قربانى کننده از آن استفاده کند و هم قسمتى را به فقیران نیازمند برساند؛ بنابراین گوشت‌های حاصل از قربانی در روز عید قربان در سرزمین مقدس منی باید در درجه اول به مصرف افراد نیازمند آن سرزمین برسد و اگر نیازمندانى در آن روز و در آن سرزمین پیدا نشود، باید آن را به مناطق دیگر حمل کنند و در اختیار نیازمندان قرار دهند.
عضو خبرگان رهبری با توجه به اهمیت حج، در مورد این که امام حسین (ع) حج را نیمه تمام رها کرد، گفت: امام ماندن بیشتر در مکّه را مساوى با بروز خطر جانى براى خود مىدانست؛ چنان که در جواب ابن عباس مىفرماید«کشته شدن در مکانى دیگر براى من دوست داشتنىتر از کشته شدن در مکّه است»
آیت الله بهشتی در پایان یادآور شد: تذکّر این نکته از سوى امام(ع) وجود داشت که نمىخواستند حرمت حرم امن الهى، با ریخته شدن خون ایشان شکسته شود، گرچه در این میان گناه بزرگ از آن قاتلان و جنایتکاران اموى باشد.
انتهای پیام/
