به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، ونسان برومر در این اثر خود بر این نکته تأکید دارد که ایمان از مقوله عشق میان انسان و خداوند است و نیایش، ظهور و بروز این عشق است.
به عقیدۀ او، نیایش کارکردهای مختلفی را در حراست از این عشق بر عهده می‌گیرد: گاه صرفاً مسألت، استدعا و حاجت‌خواهی است که نیایش‌گر در آن چیزی یا کاری را از معشوق (خدا) می‌خواهد؛ گاه شکایت بردن به دوست و غم دل با او گفتن است؛ گاه صرفاً سخن‌گفتن و نجوا و همنشینی با وی است، بدون اینکه هیچ خواست دیگری غیر از همنشینی در کار باشد (مناجات و ذکر)؛ گاه توبه و بازگشت به درگاه او است؛ پس از آنکه رابطۀ عاشقانۀ ما با او به علت خطای ما از بین رفت یا آسیب دید، گاه سپاس است؛ گاه ستایش و گاه پرستش و ابراز سرسپردگی و بندگی؛ گاه نیز شفاعت است؛ یعنی برای دیگران چیزی بخواهیم؛ نه برای خود.
اینها همه آن کاری است که ما هنگام نیایش انجام می‌دهیم و برومر در فصول مختلف کتاب، آنها را کالبدشکافی کرده است.
این کتاب، دو بخش و نه فصل دارد که بخش اول درباره سرشت نیایش است و بخش دوم دربارۀ ماهیت ایمان و نسبت آن با نیایش.
کتاب «هنگام نیایش چه می‌کنیم» از سوی انتشارات هرمس به چاپ رسیده است.
نظر شما