حجت الاسلام والمسلمین سید احمد مومنی، در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در اصفهان، با اشاره به اینکه ورود من به حوزه علمیه همزمان با آغاز نهضت امام خمینی (ره) و جنبش مدرسه فیضیه در سال 1342 بود، اظهارداشت: این حرکت امام خمینی (ره) جهشی در حوزه های علمیه پدید آورد به گونه ای که بسیاری از طلاب انقلابی و مبارز تا زمان جدی شدن انقلاب در سال 57 به شکل مخفیانه کار می کردند و به عبارتی حرکت خود را پیش از انقلاب آغاز کرده بودند.

این مبارز انقلابی با بیان اینکه در طول آن سال ها با این طلاب انقلابی همراهی داشته است، تصریح کرد: از جمله کارهایی که در آن زمان انجام می دادیم توزیع کتاب حکومت اسلامی امام خمینی (ره)، رساله، عکس ها و اعلامیه های معمار کبیر انقلاب در میان مردم بود.

وی یادآور شد: در آن سال ها ساواکی ها به شکل ناگهانی به مدارس حوزه علمیه می ریختند و حجره های طلاب را زیرو رو  می کردند و هر گونه آثاری از امام، شامل کتاب اعلامیه یا عکس را پیدا می کردند صاحب آن را دستگیر و به زندان های انتقال می دادند.

حجت الاسلام مومنی اضافه کرد: من نیز تمام این اقلام را در حجره خودم داشتم اما یکی از آشنایان ما که در ارتش خدمت می کرد روز قبل از حمله ساواک به مدرسه از این مسئله مطلع شد و تمام وسایلی که مربوط به امام بود را به وی دادم و ساواک در تفتیش خود چیزی پیدا نکرد.

وی خاطر نشان کرد: با وجود تمام این کارشکنی ها امام خمینی(ره) با عنایات الهی، انقلاب را راهبری کرد و از زمانی که از نجف به پاریس منتقل شد در واقع اوج انقلاب اسلامی رخ داد.

این پژوهشگر دینی، درباره برخورد اساتید حوزه علمیه با جریان انقلاب تصریح کرد: برخوردها متفاوت بود و برخی بسیار هیجان زده و برخی متعادل بودند اما تمامی اساتید نسبت به جریان انقلابی امام علاقه مند بودند و از جمله افرادی که بسیار به راه امام علاقه مند بود و در میان طلاب به شکلی سرسختانه از امام دفاع و مروج برنامه ایشان بود آیت الله ادیب بود.

وی، درباره فعالیت های روحانیون بین سال های 42 تا 57 نیز گفت: در آن زمان هر کس می خواست روضه ای برای امام حسین (ع)  بگیرد ابتدا باید صورت اسامی وعاظ را برای گرفتن مجوز به اداره ساواک می برد و در آنجا از صاحب مجلس تعهد می گرفتند که واعظ راجع مسایل انقلاب، موضوعات سیاسی و شخص شاه، کوچک ترین صحبتی نداشته و نامی از امام خمینی (ره) نیز نبرد.

حجت الاسلام مومنی افزود: وعاظ زمانی که به منبر می رفتند در ابتدا احکام  شرعی را به فتوای مراجع مختلف بیان می کردند و بعد از آن "فتوای امامی که معذورم از نام بردن وی نیز چنین است" و با این ترفند مسایل مورد نظر امام را نیز بیان می کردند و همه نیز منظور را درک می کردند.

وی خاطر نشان کرد: به هر حال این دوران گذشت و سال  57 که سال اوج گرفتن انقلاب بود آغاز شد و اعتصابات مردمی سرتاسر ایران از بازارها و مدارس گرفته تا بسیاری از ادارات را فراگرفت.

این مبارز انقلابی، دو چیز را از موثرترین عوامل پیروزی انقلاب دانست و اظهار داشت: یکی قاطعیت و روشنگری های رهبر و دومین عامل نیز اتحاد، انسجام و روح تعاون و ایثار در مردم آن زمان بود که در طول تاریخ بی سابقه است.

وی ادامه داد: می توان به صراحت دریافت که وحدت  ملت ایران با محوریت وجود امام خمینی(ره) و گوش سپاری کامل به رهنمودهای ایشان درباره تظاهرات و مبارزات با حکومت پهلوی انقلاب ایران رقم خورد.

 حجت الاسلام مومنی، با بیان اینکه در این دوران مردم به واقع به یاری هم می‌شتافتند یادآور شد: افرادی که خانواده شان در تظاهرات و یا برای دفاع از انقلاب دچار حادثه می شدند و یا از نظر مالی در وضعیت بدی قرار می گرفتند کمک می شد و به هیچ عنوان یکدیگر را تنها نمی گذاشتند.

وی با ذکر خاطره ای از دوران مبارزات انقلاب اسلامی در اصفهان گفت: به یاد دارم در یکی از تظاهرات روزهای نزدیک پیروزی انقلاب تعدادی از نیروهای هوانیروز با لباس فرم به سمت مسجد حکیم می آمدند تا در تظاهرات مردمی شرکت کنند که "ناجی" رئیس ساواک اصفهان دستور داد تا چند گردان نظامی، این افراد را در خیابان شریف واقفی محاصره کنند.

این پژوهشگر دینی ، افزود: در حالیکه نیروهای هوانیروز در کف خیابان نشسته بودند و در محاصره سربازان ساواک قرار داشتند مردم از این مسئله باخبر شدند و با گرد آمدن جمعیت عظیمی از نیروهای مردمی،  صفوف سربازان ساواک را در هم شکستند و از کوچه های چهارباغ خواجو تمام این نیروها را فراری و در داخل مسجدی جمع کردند تا لباس های آنها را با لباس شخصی تعویض کنند.

وی ادامه داد: مردم به قدری لباس آورده بودند که این افراد در میان آنها توانستند لباس های سایز خود را انتخاب کنند.