خبرگزاری «حوزه»، حضرت فاطمه(س) از همان دوران کودکی، همه تلاش خود را در راستای حمایت و پشتیبانی روحی و فکری از پیامبر(ص) به کار بردند و در سخت‏ترین دوران رسالت به یاری‏پدر شتافتند، آن گونه که به گواه تاریخ با گفتار و کردار مهربانانه خویش که اوج تعهّد و مسئولیّت پذیری او را در برابر مقام رسالت به تصویر می‏کشید، غصه‏ها و رنج های ناشی از بی حرمتی و آزار قریش را از دل پیامبر(ص) می‏زدود. این جاست که آدمی متوجه می شود که چرا رسول خدا (ص) به دختر خردسال خویش لقب «امّ ابیها» را داد.

مقام معظم رهبری در یکی از بیانات خویش در سال 77 به نکته بسیار زیبا و درس آموزی در همین باره اشاره کرده و می فرمایند:« فاطمه زهرا(س) مثل یک مادر، مثل یک مشاور، مثل یک پرستار برای پیامبر(ص) بوده‏است، آن جا بوده که گفتند فاطمه «امّ ابیها» ، مادر پدرش است... این احساس مسئولیت است.آیا این نمی‏تواند برای یک جوان الگو باشد که نسبت به مسائل پیرامونی خودش زود احساس مسئولیت کند، زود احساس نشاط کند؟ آن سرمایه عظیم نشاطی که در وجود او هست، اینها را خرج کند، برای این که غبار کدورت و غم را از چهره پدری که حالا حدود مثلا پنجاه سال از سنش می‏گذشته و تقریبا پیر مردی شده است، پاک کند .»

حضرت زهرا(س) همچنین در محیط بیرون خانه نیز مراقب پدر گرامی‏اش بود و ایشان را به انحای مختلف در جریان‏توطئه‏های مشرکان قرار می‏ داد.

روزی دیدند که جمعی از قریش در مسجدالحرام نشسته و برای کشتن رسول خدا(ص) نقشه می‏کشند. بلافاصله با چشمانی اشکبار به خانه بازگشت و پدر را از توطئه دشمنان آگاه ساخت.

با هجرت رسول خدا(ص) به مدینه و شروع مرحله جدیدی از نهضت اسلامی، مسئولیت حضرت ‏فاطمه(س) نیز سنگین‏تر و طبعاً ابعاد آن نیز گسترده‏تر شد. اقدام های حمایتی ایشان از رسول خدا(ص) و حضورشان در عرصه‏های اجتماعی و حتی نظامی، همرزمی وی با حضرت علی(ع) در سنگر خانواده، تلاش‌ها و مجاهدت‌های متعهدانه و بصیرت افزای حضرت فاطمه(س) پس از رحلت پیامبر(ص)، به حدی‏چشمگیر بود که علی(ع) با الهام از سخن رسول خدا(ص) ایشان را یکی از دو رکن مهم درحیات اسلامی خویش معرفی کرد. آن جا که پس از وفات بزرگترین یاورش فرمود: «این‏همان رکن دوم است که رسول خدا(ص) فرمود [و من امروز آن را از دست دادم ] .پیامبر(ص) رکن اول حیات علوی بود و فاطمه(س) رکن دوم آن»

آن بزرگ بانوی اسلام در هر موقعیتی به مسئولیت الهی خویش توجه داشت و با همه توان در ایفای آن می‏کوشید. در حقیقت سیده زنان عالم در برابر همه مسائل پیرامونی خویش احساس مسئولیت ‏می‏کرد، به گونه ای که هیچ گاه اشتغال به مسئولیتی او را از ایفای مسئولیت‏های دیگر باز نمی‏داشت. این‏گونه نبود که عبادت و مراجعاتش او را از اداره منزل باز دارد، یا این که رسیدگی به همسر وفرزندانش مانع اهتمام وی به مسائل تربیتی، سازندگی و مبارزاتی گردد.

مخلص کلام این که آموزش مسئولیت پذیری، با ارزش ترین هدیه ای است که می توانیم به فرزندانمان ارزانی داریم و چه بهتر که این آموزش و چگونگی ارائه آن را از پای درس حضرت زهرا(س) و دانشگاه انسان ساز فاطمی فرا گیریم.