رسم متداول چنین یادداشت هایی هر چند که ذکر فضایل و مناقب حضرات معصومین(ع) به ویژه حضرت شیر خداست، اما این بار خواستم بی تعارف و کلیشه نویسی، تلنگری به خودمان بزنیم به این که نسبت ما با عدالت علی (ع) چیست و سهم ما در مظلومیت آن بزرگوار تا به چه اندازه است؟!
در این مقال می توان نکته ها گفت و سیاهه ها بر جای گذاشت، اما اگر اندکی بیش از همیشه به این دو سوال فکر کنیم، بهتر می توانیم به وُسع درک و فهم خود به عمق مظلومیت مولی الموحدین(ع) پی ببریم و بیشتر ملتفت شویم که واقعاً ما را چه نسبتی است با عدالت او؟!
بگذریم از این که چرا حضرت مولا(ع) به خصوص در ایام خلافت ظاهری، این قدر بر عدالت و قطع کردن دست مفسدان اقتصادی و رسیدگی به ایتام و بیچارگان و ... سخن می گفت و مع الاسف آن که همیشه در شعاردادن جزو بهترین شیعیان و محبان حضرتش هستیم اما پای ارادتمان در مقام عمل لنگ است!
بگذریم از این که در راه دفاع از حق و حقیقت ، آن چنان استوار و ثابت قدم بود که حتی گاه به ظاهر دوستان بر او خُرده می گرفتند که ببین معاویه چطور سیاست ورزی می کند و تو ...!
بگذریم از این که بعد از رسول خاتم(ص) برترینِ مخلوقات حضرت باری‌تعالی بود از اول تا به آخر، اما برای شادی دل بچه های یتیم، آن ها را بر گُرده خود می گذاشت و کودک وار در بازی شان شریک می شد.
بگذریم از این که نهج البلاغه او بیشتر زینت المجالس خانه هایمان شده و بیشتر عنوانی است دهان پُرکن برای همایش ها و بهانه ای برای مصاحبه ها... یادش بخیر قدیم تر ها ، عکس با هیبت مولا، خاطره ساز ذهن هایمان بود در اتاق های ساده و مغازه های باصفا.
بگذریم از این که هنگامه وصف مومنان و بیان سیره و سبک زندگی شان ، مدعیانه سینه سپر می کنیم که هان با من بودید اما گاه غافلیم از این کلام مولای همه ی مومنان: « مؤمن آن كسى است كه خود را به جهت رفاه مردم در زحمت بيندازد و ديگران از او در امنيت و آسايش باشند.»
بگذریم از این که ... بگذریم!
با این همه اما بی تعارف باید گفت که کشور و جامعه ما نزدیک ترین جوامع است به راه و مرامش و همین هم بسی مایه خرسندی است خاصه آن که راهبرش نیز همنام علی(ع) است و علمداری می کند برای ولی(عج).
اما چه خوب بود همان قدر که در اندیشه ی چگونگی رفتارمان پس از پایان تحریم ها برای رونق کار و بارمان بودیم ، کمی هم در فکر یتیمانی می بودیم که در همین حوالی ، غمِ بی پدری آن چنان صفحه ی روح و روانشان را خشدار می کند که گاه زُمختی و دشواری مشکلات بی پولی و نگاه های عذاب آور این و آن فراموششان می شود.
چه خوب بود اگر اخلاق و رفتارمان بیشتر رنگ و بوی علی(ع) داشت ؛ لااقل مالک، میثم، ابوذر و یا کمیل.
کاش همه جا دغدغه دینی با ما بود و حمایت از حق در انجام وظیفه نه فقط لقلقه زبان که در لحظه لحظه ی آوردگاه های عملیِ زندگی مان ، به سان علی (ع) بود.
کاش هیچ گاه این بیت را به حافظه ام نمی سپردم؛ " حیدر کرار نِیَم ، خانه نشینم ولی/ جان به فدای جگر سوخته ات یا علی"
سید محمد مهدی موسوی
