خانم زهرا شریفی، استاد حوزه علمیه خوهران تهران، ضمن تسلیت ایام شهادت امیرالمؤمنین حضرت علی(ع)، با بیان ویژگی‌های دوران سیاسی حکومت علوی، بصیرت داشتن خواص و دشمن شناسی را از ضروریات جامعه مسلمین عنوان کرد و اظهار داشت: در سیره پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) به دشمن شناسی و کسب بصیرت و معرفت بسیار سفارش شده است و درمیان معصومین(ع)، رفتار امام علی(ع) با دشمنان از همه آموزنده‌تر است، چرا که ایشان با توجه به شرایط زمانی و شیوه حکومتش با دشمنانی روبرو بود که پیامبر(ص) و دیگر ائمه (ع) با آنها روبرو نبودند. دشمنانی که سابقه درخشانی در خدمت به اسلام داشتند!؛ انسان هایی که اهل عبادت و شب زنده داری بودند، ولی از روح تعالیم اسلام بی خبر بودند.
وی با بیان اینکه علی(ع) با نفاق پنهان در جامعه آن روز روبرو بود، بیان داشت: آن حضرت(ع) درحکومت پنج ساله خود با سه جریان مخالف روبرو شد «ناکثین، قاسطین و مارقین». بررسی و شناخت عملکرد این سه گروه مخالف و مواضع آن حضرت در برابر آنها، می تواند نقش بسیار مهمی در آگاهی از شیوه برخورد با دشمنان به ما ارائه بدهد. ضمن آنکه مقابله با منافقین به مراتب سخت‌تر از مبارزه با دشمنانی است که موضع شان آشکار بود.
استاد حوزه خواهران تهران با اشاره به اینکه امیرالمؤمنین(ع) در زمینه حفظ بیت المال، موضع سرسختانه و قاطعی داشت، خاطرنشان کرد: ایشان در نخستین خطبه نهج البلاغه و در آغازین روزهای حکومت خویش فرمود «ای مردم من یکی از شمایم. با هریک از شما در حق و وظیفه برابرم، روش کار من همان سنت پیامبر شما است و دستور او را به کار خواهم بست. بدانید، زمین هایی که عثمان به مُلک بستگانش در آورده و اموالی که به این و آن بخشیده است، به بیت المال بازمی گردانم».
شریفی افزود: بر این اساس و با تأکید حضرت علی(ع) درباره برابری همه مسلمین در پرداخت مالیات و برخورداری یکسان از بیت المال؛ سبب گردید تا عده ای علیه حکومت ایشان شورش کنند و بسیاری از اشراف، صاحبان نفوذ و بزرگان قبایل در صف دشمنان امام قرار بگیرند.
معاون آموزش مدرسه علمیه حضرت زهرا(س) با بیان اینکه توجه به طبقات مستضعف جامعه، رعایت مساوات بین مردم و حمایت از طبقات پایین بالاخص ایتام از اولویت های حکومت علوی بود، تصریح کرد: از دیدگاه امام علی(ع) حکومت موظف است سیاست‌های اقتصادی خود را به شکلی تنظیم کند که حاجات اولیه و ضروری مردم برآورده شود. و یکی از راه‌های رسیدن به این هدف، بازپس‌گیری ثروت غصب شده مردم توسط چپاول گران بیت المال است.
وی ادامه داد: علی(ع) در نامه ای به مالک اشتر، او را نسبت به طبقه پایینی که هیچ چاره ندارند، این گونه توصیه فرمود «سپس خدا را خدا را! در طبقه پایین از مردم، آنان که راه چاره ندانند و از درویشان و نیازمندان و بینوایان و از بیماری بر جای ماندگانند، که در این طبقه مستمندی است خواهنده و مستحق عطایی است به روی نیاورنده؛ به خاطر خدا، حقی را که خداوند به آنان اختصاص داده و نگهبانی آن را بر عهده ات نهاده است، پاس دار! و بخشی از بیت المالت و بخشی از غلات زمینهای خالصه را در هر شهر به آنان واگذار... و یتیمان را عهده دار باش و این کار بر والیان گرانبار است و گزاردن حق، همه جا دشوار».
استاد حوزه علمیه خواهران تهران، ريشه مشكلات جامعه اسلامی در عصر حکومت علوی را غوطه ور شدن خواص در فساد و حب دنیا توصیف کرد، و افزود: در دوران حضرت، چون مقام و ریاست براي عدّه‌اي اهميت پيدا كرد، با علي(ع) در افتادند، در حالی که بيست و پنج سال از رحلت پيغمبر(ص) مي‌گذشت، بسیاری از خطاها و بدعت‌ها در جامعه شیوع یافته بود.
وی با بیان اینکه جان اميرالمؤمنين(ع) همان جان پیامبر(ص) بود، ادامه داد: اگر آن بيست و پنج سال فاصله نيفتاده بود، حضرت(ع) به عنوان جانشین پیامبر(ص) براي تربیت و پرورش آن جامعه مشكلي نداشت. ولکن بعد از آن مدت طولانی با مردمی مواجه شد كه «يأخذون مال اللَّه دولا و عباداللَّه خولا و دين‌اللَّه دخلا بينهم». جامعه‌اي كه در آن، ارزش‌های انسانی و معارف الهی تحت‌الشّعاع مادیّات قرار گرفته بود.
شریفی با انتقاد از کسانی که موضع حضرت علی(ع) را در مدت خانه نشینی بی تفاوت نسبت به مسائل جامعه می‌دانند، اظهار داشت: سکوت امیرالمؤمنین(ع) صرفاً در مورد مسئله قدرت بود، آنهم برای حفظ وحدت مسلمانان و ثبات اسلام ناب محمدی(ص)، اما در اصول و عقاید، و آنچه مربوط به تبیین رسالت و اصول اعتقادات بود، کوچک‌ترین سکوتی نکرد و هر جا هم که انحراف یا خلافی می‌دید بیان می‌داشت.
استاد حوزه علمیه خوهران تهران در پایان با بیان اینکه دنیای اسلام بیش از پیش به آموزه های حضرت علی(ع) نیازمند است، خاطرنشان کرد: حضرت بالاترین گوهر و سرمایه هر انسانی را در همراهی عقل و دین می داند، بنابراین در پرتو عقل و وحی، جامعه به نورانیتی می‌رسد که دیگر تفرقه‌ای در آن نیست، و در سایه این وحدت، دشمنان اسلام از رسیدن به مقاصد پلیدشان ناامید می‌شوند. 42/313
