به گزارش خبرگزاری «حوزه»، باز هم شهر قم حال و هوای شهدا به خود گرفت و این بار خیابان های منطقه نیروگاه، میزبان مراسم باشکوه تشییع شهدای مدافع حرم بود؛ چهار شهیدی که از لشکر سرافراز فاطمیون به خیل یاران سفرکرده شان پیوستند و در دفاع از حرم عمه سادات نشان دادند که نه فقط اهل شعار که با شعور ولایی و عاشورایی خود اهل اقدام و عمل هستند.

آری، پیکر مطهر شهیدان هفته به هفته می آیند و بی درنگ آمدن نسیم طراوت آنان نشان می دهد که هنوز باید به این "سیاره رنج" اُمیدوار بود و خداوند بر علو درجات سید شهیدان اهل قلم بیفزاید که به زیبایی با این تعبیر خوب خود از کره خاکی به همه ما خاطرنشان کرد که باید در این وادی وانفسا، رنج و محنت را به جان خرید و در "کبد" و سختی بود تا بلکه با شهادت معبر و گشایشی پدید آید و راه سعادت هموار گردد.

بسیار خوشحالیم که هنوز ترنم زیبای شهادت را در شهر و دیارمان احساس می کنیم و صدهزار بار خدای منان را شکر بدین سبب.

در این میان گرچه اشک های مادران شهدا و داغ همسران و فرزندان آنان بسی سخت است و غم افزا، اما وقتی اینان قهرمانانه به زینب کبری (س) تاسی می کنند ، وجه زیبای ماجرا را نظاره می کنیم و به راستی که این سیره و رفتار بر سبک و سیاق مرام و مکتب دخت علی مرتضی(ع) می شود ترجمان عبارت ماندگار زینبی؛ " ما رایت الا جمیلا"

روحت برای همیشه شاد و قرین رحمت الهی ای خمینی کبیر که چه عارفانه و عاشقانه فرمودی "شهادت هنر مردان خداست" و ما بسی خوش اقبالیم که هنوز هم این هنرآفرینی ها را مشاهده می کنیم و چه کسی است که در این عشقکده شهادت، میان هنرمندی شهدای ایرانی و افغانی و پاکستانی و عراقی و سوری فرقی بگذارد... به راستی مگر ایثار و شهادت مرز و جغرافیا می شناسد یا رنگ و نژاد و زبان؟!

هنرمند که باشی و اخلاص اگر در جوهره کارت موج بزند، از هر نژاد و گویش و زبانی که باشی در نهایت در زیر پرچم ولایت اهل بیت(ع) این گونه هنرمندی می کنی و جهانی را مات و مبهوت هنرنمایی خویش می سازی.

چهار شهید مدافع حرم که امروز در آشیانه اهل بیت(ع) تشییع شدند، نشانه ای بودند از این که در دنیای ظلمت زده کنونی که جهل و عصیان و قتل و غارت بخش های زیادی از آن را فراگرفته هنوز هم می شود مردان آسمانی را یافت که به دور از هر نوع محاسبه گری های دنیوی، راه آخرت سعادتمند خود را می جویند و می پویند.

حقیقتاً واهمه ام از این است که با اطاله این نوشتار، به آفت مرسوم شعارگرایی و کلیشه نویسی دچار شوم و گرنه کیست که نداند همه ما از هر گرایش و سلیقه سیاسی و اجتماعی و هر ادعای درست یا نادرستی، مدیون شما هستیم و ایضاً شرمسار از این که گاه یادمان می رود ، چرا رفتید و چرا هستیم؟!

این روزها گرچه گاه هوا غبار آلود است اما زلالی و صفای شما شهیدان ، اُمید بخش روزها و شب های ماست.

واپسین سخن نیز آن که به حق همان بانویی که در دفاع از حریمش ، بالاترین سرمایه خویش را فدا کردید، ما را حلالمان کنید اگر زینب وار پاسدار خون شهدا نبودیم و نیستیم!

سید محمد مهدی موسوی