به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری«حوزه» استاد قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه نوزدهم سوره بقره پرداخته است.
«أَوْ كَصَيِّبٍ مِنَ السَّماءِ فيهِ ظُلُماتٌ وَ رَعْدٌ وَ بَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصابِعَهُمْ في آذانِهِمْ مِنَ الصَّواعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ وَ اللَّهُ مُحيطٌ بِالْكافِرينَ» (بقره، 19)
ترجمه: یا همچون كسانى هستند كه به هنگام ریزش بارانى تند از آسمان، در میان تاریكى ها و رعد و برق گرفتار آمده اند. از ترسِ صاعقه هاىِ مرگ آور، سرانگشتانِ خود را در گوش هایشان قرار مى دهند. اما خداوند بر كافران احاطه دارد.
در آیه هفدهم، خداوند منافق را به در راه مانده اى تشبیه نمود كه نور و روشنایى خود را از دست داده، در میان تاریكى ها حیران و سرگردان گشته، و راه بازگشتى ندارد. اما این آیه مى فرماید: او همچون در گِل مانده اى است كه رگبار باران، تاریكى شب، غرشِ گوش خراشِ رعد، نورِ خیره كننده برق و ترس و هراسِ مرگ، او را احاطه كرده است، اما او نه براى حفظ خود از باران، پناهگاهى دارد و نه در برابر تاریكى، نورى و نه در برابر صاعقه مرگ آور، گوشى آسوده و یا روحى آرام.
از این آیه مى آموزیم كه:
* منافق، غرق در مشكلات و نگرانى هاست. در همین دنیا نیز، دلهره و اضطراب دامنگیرش مى شود.
* ترس از مرگ، همواره در گوش منافقان نواخته مى شود و آرامش روحى را از آنها مى گیرد.
* خداوند بر حیله منافقان احاطه دارد و اسرار و توطئه هاى آنان را افشا مى نماید.
* نفاق سرانجام به كفر منتهى مى شود، زیرا این آیه به جاى آنكه بفرماید «وَاللَّهُ مُحیطٌ بِالْمُنافِقین» مى فرماید «وَاللَّهُ مُحیطٌ بِالْكافِرین».
* نصیبِ منافق از بارانِ آسمان، غرشِ رعد و صاعقه هاى مرگ آفرین است. آرى قرآن، كه مایه نزول رحمت الهى بر بشر است، براى منافق زنگ خطر و مایه رسوایى و ذلّت است.
