به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری «حوزه»، همزمان با حلول عید سعید قربان ، مسلمانان مقیم هامبورگ با ملیتهای مختلف در روز دوشنبه 12 اکتبر 2016 در مسجد جامع امام علی (ع) مرکز اسلامی هامبورگ ، نماز عید قربان را به امامت حجت الاسلام والمسلمین رمضانی امام و مدیر مرکز اسلامی هامبورگ به جای آوردند.

این مراسم معنوی با تلاوت کلام الله مجید آغاز شد و پس از آن حاضران با تکبیر و تهلیل الهی که از مستحبات این روز بزرگ می باشد،  به استقبال نماز عید قربان رفتند .

این مراسم به طور زنده در سایت مرکز اسلامی هامبورگ برای علاقه مندان پخش گردید.

پس از اقامه نماز عید قربان، حجت الاسلام والمسلمین رمضانی خطبه های نماز عید را به شرح ذیل ایراد نمود:

بسم الله الرحمن الرحيم

الحمد لله ربّ العالمين و الحمد لله الذی لا مُضادّ له في مُلكه و لا مُنازِعَ لَهُ في أمره. الحمدالله الذی لا شريك لَهُ في خلقه ولا شبيه لَهُ في عَظَمَتِه (جزء من دعاء الإفتتاح) وصلّی الله علی سيدّنا ونبيّنا محمّد صلّی الله عليه وعلی آله الطاهرين واصحابه المنتجبين.

عبادالله ! أُوصيكم و نفسي بتقوی الله و اتّباع امره و نهیه.

عید قربان یکی از مهم ترین اعیاد مسلمانان است که در این روز مسلمین در سراسر جهان به جشن و سرور پرداخته و به دید و بازدید یکدیگر می روند. و با یاد جایگاه مقام حضرت ابراهیم(ع) و اسماعیل(ع) مقام سلم و عبودیت آن دو پیامبر خدا را به همدیگر یادآوری می نمایند. بدین بیان که حضرت ابراهیم(ع) با اجرای فرمان الهی، مقام تسلیم بودن در مقابل اراده و خواست پرودگار یکتا را نشان می دهد؛ بدون آنکه سؤالی دربارۀ اصل فرمان داشته باشد. و به همین جهت پس از موفقیت در آزمایشهای الهی به مقام امامت نائل می شود و رهبری ملت و امتش را عهده دار می­گردد.[1]

مهمترین آزمایش حضرت ابراهیم(ع)

حضرت ابراهیم(ع) از شب هشتم ذی الحجه به مدت سه شب متوالی با رویای صادقه ای مواجه بود که در این رؤیا، خدای تعالی او را به انجام مأموریت مهمی فرمان می­دهد. لذا آن حضرت(ع) پس از مشورت با فرزندش حضرت اسماعیل(ع) مقدمات اجرای فرمان را فراهم می نماید. آنگاه فرمان می رسد که تو فرمان الهی را به جا آوردی و اکنون قوچی را قربانی کن![2] و آن حضرت با چنین مقام سلمی، دل سپردگی خود را به معبود و معشوقش نشان داد و برای همه موحدان عالم الگو و اسوه گشت. چراکه وی خود را به رحمت الهی نزدیک ساخت و از بندگان خاص و ویژه­ی الهی گشت.

درس مهمی که هر انسانی می تواند از این پیامبر بزرگ خدا داشته باشد این است که در برابر امر الهی نباید چون و چرائی داشت، زیرا خدای متعال حکیم و عالم و در عین حال قادر و توانا است و فرمانش بر اساس حکمت و مصلحت انسان است، و انسان موحد باید خود را به خدای حکمیش بسپرد. همچنانکه حضرت ابراهیم(ع) آن دلداده حضرت حق، چنین کرد. زیرا او با قلب سلیمش و نشان دادن بالاترین درجه­ی اخلاص و بندگی، به معبودش توجه نمود. که این آیات بیانگر همین موضوع هستند: «إِنِّي وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذي فَطَرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ حَنيفاً وَ ما أَنَا مِنَ الْمُشْرِكينَ؛ من روى خود را به سوى كسى كردم كه آسمانها و زمين را آفريده من در ايمان خود خالصم و از مشركان نيستم!»[3]، «قُلْ إِنَّ صَلاتي‏ وَ نُسُكي‏ وَ مَحْيايَ وَ مَماتي‏ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمين؛ بگو: نماز و عبادات من و زندگى و مرگ من، همه براى پروردگار جهانيان است».[4] به همین جهت آن حضرت با هر نوع شرکی مقابله نمود و به عنوان معلم توحید با همه مراتبش شناخته شد. لذا انسان مسلمان برای آشنایی با جایگاه عید قربان، مناسب است دعای 46 و 48 صحیفه سجادیه را با توجه بخواند.

 عید قربان، عید عبودیت و بندگی

عید قربان یکی از بهترین زمان­ها برای انسان در جهت بررسی حالات درونی اش با خدای خود شمرده می­شود. بدین بیان که انسان رابطه و نزدیکیش را نسبت به مولایش مورد سنجش قرار دهد، و میزان آن را  دریابد. چراکه یکی از موضوعاتی که باید در زندگی انسان مهم باشد، این است که حالات معنوی خود را تقویت کند تا احساس نزدیکی و قرب به خدا بیشتر گردد. زیرا شخصیت واقعی و حقیقی آدمیان، با توجه به فلسفه­ی خلقت و آفرینش آنها در نوع قرب انسان به خدا مربوط می شود. به همین منظور دهۀ اول ذی الحجه به نوعی برای انسان دهه­ی سلوک معنوی و تقرب جستن به خدای تعالی شمرده شده است. و آداب و اعمالی برای این ایام قرار داده شده تا زمینه­ی قرب بیشتر به حق­تعالی برای انسان فراهم شود. زیرا اگر رابطه­ی انسان با خدا اصلاح گردد، انسان حقیقت حیات طیبه و پاک را به دست خواهد آورد. به­دلیل اینکه فلسفه­ی آفرینش آدمی در حقیقت رسیدن به قرب معنوی است، و همین قرب است که در آخرت ظهور و بروز خواهد داشت.

مهمترین درس بندگی در عید قربان

عید قربان این درس مهم را به ما انسانها می دهد که در زندگی خود باید همه­ی هستی خود را به حضرت حق بسپاریم، و از وابستگی های امور زودگذر فاصله بگیریم. چون هرچه که رنگ و بوی الهی نداشته باشد فانی و نابود شدنی است. از این رو امام سجاد(ع) در دعای مخصوص به این روز نکات بسیار عمیقی را طرح کرده­اند که همه حکایت از اهمیت این رابطه در حیات انسان می نماید. آنجا که می فرمایند: «اللَّهُمَّ إِلَيْكَ تَعَمَّدْتُ بِحَاجَتِي، وَ بِكَ أَنْزَلْتُ الْيَوْمَ فَقْرِي وَ فَاقَتِي وَ مَسْكَنَتِي، وَ إِنِّي بِمَغْفِرَتِكَ وَ رَحْمَتِكَ أَوْثَقُ‏ مِنِّي‏ بِعَمَلِي‏، وَ لَمَغْفِرَتُكَ وَ رَحْمَتُكَ أَوْسَعُ مِنْ ذُنُوبِي‏؛ خدایا با حاجت و نیازم آهنگ درگاه تو کردم و بار تهیدستی و نداری و بیچارگیم را به درگاهت فرود آوردم، و من به آمرزش و رحمتت تا به عمل و کردارم مطمئن ترم، و هر آینه آمرزش و رحمتت از گناهانم وسیع تر است».[5] در جای دیگر اشاره می کند که «خدیا در این روز مرا از امیدی که به درگاهت دارم مأیوس نکن؛ وَ لَا تُخَيِّبِ الْيَوْمَ ذَلِكَ‏ مِنْ‏ رَجَائِي‏».[6] و همچنین در جایی دیگر بیان می­دارد: «ای خدای من! اگر از تو چیزی درخواست شود، تو را به مشقت و زحمت نمی اندازد. و اگر بخششی از تو صورت گیرد چیزی از تو کم نمی شود؛ يَا مَنْ لَا يُحْفِيهِ سَائِلٌ وَ لَا يَنْقُصُهُ نَائِلٌ».[7] «خدای من نزد تو آمدم در حالی که به جرم و بدی خود اقرار می کنم اما امید به عفو عظیمی از جانب تو دارم؛ أَتَيْتُكَ مُقِرّاً بِالْجُرْمِ وَ الْإِسَاءَةِ إِلَى نَفْسِي، أَتَيْتُكَ أَرْجُو عَظِيمَ عَفْوِكَ الَّذِي عَفَوْتَ بِهِ عَنِ الْخَاطِئِين».[8] و از درخواستهای مهم در این دعا این است که انسان از خدواند بخواهد که از اهل توحید قرار داده شود. «اللَّهُمَّ وَ اجْعَلْنِي‏ مِنْ‏ أَهْلِ‏ التَّوْحِيدِ وَ الْإِيمَانِ بِكَ، وَ التَّصْدِيقِ بِرَسُولِكَ، وَ الْأَئِمَّةِ الَّذِينَ حَتَمْتَ طَاعَتَهُمْ مِمَّنْ يَجْرِي ذَلِكَ بِهِ وَ عَلَى يَدَيْهِ، آمِينَ رَبَّ الْعَالَمِينَ؛ بار خدايا و مرا از اهل توحيد (كسانيكه به­يكتائى و بى شريكى تو اقرار دارند) و از اهل ايمان و گروندگان بخود و از اهل تصديق و اعتراف كنندگان به­پيغمبرت و پيشواياني­ كه طاعت و پيروى از ايشان را واجب كرده‏اى قرار ده، از كساني­كه آن توحيد و ايمان و تصديق به­وسيله ايشان و به­دستهاى آنها واقع مي­گردد (از آنانكه مردم را براه حق راهنمايانند) دعايم را روا كن، اى پروردگار هر صنفى از اصناف آفريده شدگان‏».[9] و نیز در این دعا از خداوند عز وجل می خواهیم که ما را هدف بلاء و نشانه انتقام و مجازات قرار ندهد و به ما مهلت دهد و اندوه را از ما دور کند و از لغزشهای ما درگذرد و به بلاهای پشت سر هم گرفتار نکند، زیرا ما ناتوان و ضعیف هستیم. «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ لَا تَجْعَلْنِي لِلْبَلَاءِ غَرَضاً، وَ لَا لِنَقِمَتِكَ نَصَباً، وَ مَهِّلْنِي، وَ نَفِّسْنِي، وَ أَقِلْنِي عَثْرَتِي، وَ لَا تَبْتَلِيَنِّي بِبَلَاءٍ عَلَى أَثَرِ بَلَاءٍ، فَقَدْ تَرَى ضَعْفِي وَ قِلَّةَ حِيلَتِي وَ تَضَرُّعِي إِلَيْكَ؛ بار خدايا بر محمد و آل محمد درود فرست، و مرا هدف بلاء و گرفتارى و نشانه انتقام و بكيفر رساندنت مگردان (از هر جهت و هر سو قصد انتقام من مكن) و مرا مهلت ده، و اندوهم را ببر، و از لغزشم در گذر، و ببلائى در پى بلائى گرفتارم مساز، زيرا ناتوانى و بيچارگى و تضرع و زاريم را بسوى خود مي­بينى‏».[10]

در نتیجه باید تلاش کرد هر نوع تعلق و وابستگی غیر الهی را از خود دور نمود تا زمینه­ی قرب و نزدیکی به خدای تعالی فراهم گردد. و آدمی به قدر ظرفیت خود به حقیقت توحید چه در مقام نظر و چه در مقام عمل راه یابد.

***

[1]. وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً؛ (به خاطر آوريد) هنگامى كه خداوند، ابراهيم را با وسايل گوناگونى آزمود. و او به خوبى از عهده اين آزمايشها برآمد. خداوند به او فرمود: «من تو را امام و پيشواى مردم قرار دادم!» (البقرة/124).

[2].«فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قالَ يا بُنَيَّ إِنِّي أَرى‏ فِي الْمَنامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانْظُرْ ما ذا تَرى‏ قالَ يا أَبَتِ افْعَلْ ما تُؤْمَرُ سَتَجِدُني‏ إِنْ شاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرينَ * فَلَمَّا أَسْلَما وَ تَلَّهُ لِلْجَبينِ * وَ نادَيْناهُ أَنْ يا إِبْراهيمُ * قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيا إِنَّا كَذلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنينَ * إِنَّ هذا لَهُوَ الْبَلاءُ الْمُبينُ * وَ فَدَيْناهُ بِذِبْحٍ عَظيمٍ؛ هنگامى كه با او به مقام سعى و كوشش رسيد، گفت: «پسرم! من در خواب ديدم كه تو را ذبح مى‏كنم، نظر تو چيست؟» گفت «پدرم! هر چه دستور دارى اجرا كن، به خواست خدا مرا از صابران خواهى يافت!» * هنگامى كه هر دو تسليم شدند و ابراهيم جبين او را بر خاك نهاد ... * او را ندا داديم كه: «اى ابراهيم! * آن رؤيا را تحقق بخشيدى (و به مأموريت خود عمل كردى)!» ما اين گونه، نيكوكاران را جزا مى‏دهيم! * اين مسلّماً همان امتحان آشكار است! * ما ذبح عظيمى را فداى او كرديم».(الصافات/102ـ107).

[3]. الانعام/79.

[4]. همان/162.

[5]. صحیفة السجادیة، الدعا/48.

[6]. همان.

[7]. همان.

[8]. همان.

[9]. همان.

[10]. همان.