به گزارش خبرگزاری «حوزه»، واقعاً جای بسی تاسف است که سینمای جامعه شیعی ما در موسم محرم و رمضان به تعبیر برخی سینماگران به فصل مرده تبدیل می شود و این حقیقت تلخی است که هنر هفتم در کشور ما آن طور که بایسته و شایسته است دِین خود را به این مفاهیم استراتژیک تشیع و مناسبت های مذهبی ادا نکرده است.

البته قاطبه سینماگران و نیز مدیران سینمایی کشور بر این نکته متفق القولند که سينماي ايران براي اين زمان‌ها باید فيلم‌هاي خوب و پرمحتوا و جذاب بسازد و به خصوص نسبت به آثار عاشورایی اهتمام ویژه ای داشته باشد، با این همه جای این سوال باقی است که پس چرا خروجی آثار هنر هفتم وطنی در این مقوله ها ، آن چیزی نیست که از جامعه اسلامی و شیعی مان متوقع است؟!

بی گمان چنانچه اثر فاخر و جذابی در سينما با موضوعات عاشورايي تولید شود، مردم نيز از آن استقبال به عمل می آورند ، ضمن آن که این استقبال می تواند چرخ معیوب اقتصاد سینما را دست کم برای مدتی به حرکت درآورد.

البته در سال های اخیر اقداماتی هر چند ناکافی مثل تولید فیلم سینمایی عظیم "رستاخیز" در دستور کار بوده که آن هم متاسفانه با حاشیه هایی همراه بوده که هنوز هم گریبانگیر آن است.

اگر نگاهی گذرا به گذشته داشته باشیم باید گفت که نخستین فیلمی که به طور خاص درباره عاشورا و امام حسین(ع) ساخته شد، فیلم سینمایی «سفیر» به کارگردانی فریبرز صالح است که در سال 1361 تولید شد و همان ایام نیز توانست در سینماهای سراسر کشور با استقبال بسیار خوب مردم مواجه شود، به طوری که حتی برخی مدعی شده اند، محبوبیت فرامرز قریبیان، بازیگر نام آشنای سینمای ایران بعد از پخش این فیلم بر روی پرده نقره ای به مراتب افزون تر شد.

به هر صورت و ورای هر قضاوتی درباره کم و کیف این فیلم باید گفت که سفیر در آن مقطع طلیعه و پیام آور سینمایی بود که هر چند تا به امروز مهجور مانده اما اعلام موجودیتی کرده و خواسته بگوید باید به این سمت و سو نیز حرکت کرد.

و اما مهمترین و شاخص ترین فیلمی که طی سال های پس از پیروزی انقلاب اسلامی درباره عاشورای حسینی ساخته شده و از آن باید به عنوان اثری فاخر و ماندگار در هنر هفتمِ وطنی یاد می شود،

فیلم «روز واقعه» است که پس از گذشت دو دهه از اکران آن، هنوز هم بهترین اثر عاشورایی سینمای ایران است.

البته برخی که رستاخیز را دیده اند معتقدند که این فیلم دست کم از حیث شاخصه های فنی و بصری، بالاتر از سایر فیلم های عاشورایی است اما به هر حال ایرادات جدی از حیث محتوایی بر این فیلم وجود دارد که امتیازات خاص آن را نیز تحت الشعاع قرار داده ، ضمن آن که هنوز هم این اثر به نمایش عمومی درنیامده است.

به گفته جبار آذین از منتقدین سرشناس سینما و تلویزیون کشورمان، معمولاً پرداختن به این گونه آثار به دو شکل صورت می گیرد؛ نخست روشی که در آن سعی می‌شود به موضوع عاشورا به طریق کارهای تاریخی ـ مذهبی نگاه شود که این رویکرد نگاهی مستقیم به موضوع عاشورا دارد و دیگر هم تولیداتی است که در متن داستان‌های امروزی به موضوعات عاشورایی می‌پردازد.

به هر صورت آنچه مسلم است این که سینمای ایران در هر دو شکل و شیوه نسبت به آثار عاشورایی عملکرد مطلوب و چندان قابل دفاعی نداشته است.

باز جای شکرش باقی است که تلویزیون با ساخت مجموعه مختارنامه اندکی جبران مافات کرده و به ساحت مقدس سید و سالار شهیدان و اصحاب عاشورایی اش در حد توان ، اَدای دِین کرده است.

با این همه در سال جاری ، بارقه اُمیدی پدید آمده بلکه حرکتی در سینمای ایران نسبت به این موضوعات آغاز شود؛ نشان به آن نشان که سینماهای سراسر کشور این روزها با نمایش دو فیلم سینمایی «هیهات» و «کربلا جغرافیای یک تاریخ» و نیز انیمیشن «ناسور» استقبال بهتری از محرم حسینی به عمل آورده است.

البته باید این روند در سال های آتی نیز به یک جریان مستمر تبدیل شود تا بتوان گفت عزمی برای خروج سینمای ایران از مهجوریتی که در قبال آثار محرم و عاشورایی داشته ، جزم شده است.

سید محمد مهدی موسوی