وی افزود: کارگردان به موضوعاتی  در این فیلم می‌پردازد که تا به امروز در فیلم‌های انقلابی نمونه آن را شاهد نبودیم؛ به بحث های ایدولوژیکی توجه می‌شود و بخش افشاگری از ساواک مثال زدنی است.

این منتقد و کارشناس هنر هفتم ادامه داد: جدا از نگرش مفهومی این فیلم که به نظرم جز امتیازات این کار محسوب می‌شود، باید از بازی‌های ضعیف در این کار به عنوان نقطه ضعف کار نام برم. به ویژه این اتفاق درباره بازیگران با تجربه‌ای چون مهدی هاشمی و حامد کمیلی، نمودی جدی‌تر دارد. ضعف دیگر فیلم به نظرم ورودی برخی داستانک‌های زائد به کار است. برای نمونه به رابطه عاشقانه فیلم اشاره می‌کنم که به نظرم وجود آن هیچ توجیه منطقی نداشت.

*خیلی به انقلاب ربط ندارد

آذین در پاسخ به این سوال آیا این فیلم روایتی متفاوت از انقلاب را به تصویر می‌کشد؟ گفت: همانطور گفتم؛ این فیلم ربطی به انقلاب اسلامی ندارد، بلکه در آن  مبارزات گروهک‌ها علیه نظام شاهنشاهی مد نظر قرار می‌گیرد، البته به جایگاه گرایشات اسلامی در این گروهک هم اشاراتی می‌شود، اما در مجموع، ربطی به انقلاب اسلامی ندارد. نقد دیگر آنکه روابط حاکم بر ساواک طوری در فیلم نشان داده می‌شود که در آن قساواتی که همگی از آن شنیده‌ایم در کار تصویر نمی‌شود.

*ظاهری خوب منهای محتوا

وی توضیح داد: «سیانور» به لحاظ کارگردانی و فرم هم باید گفت: «بهروز شعیبی» پیشرفت قابل ملاحضه ای در کارش کرده است، حتی می تواند نسبت به فیلم اول یعنی (دهلیز) امتیازات بهتری را به خود اختصاص دهد، البته این امتیازات تنها به ظاهر فیلم خلاصه شده و به هیچ وجه در بحث مضمون این ظاهر برازنده را شاهد نیستیم.

در بخش دیگری از گفت‌وگو، خبرنگار حوزه خطاب به جبار آذین گفت: می‌خواهم با نظرتان مخالفت داشته باشم، چون معتقدم در «سیانور» نگاه به شخصیت‌ها به هیچ وجه کلیشه نیست، چون مهدی هاشمی که برخی بازیش را ضعیف توصیف کردند، اتفاقا بازی خوبی از خود ارائه داده و ما برای اولین بار تصویر سازی غیر کلیشه‌ای از ماموران ساواک را در فیلم می‌بینیم.

آذین در پاسخ به نقد حوزه گفت: با نظر شما در بحث تصویرسازی خاکستری از آدم‌ها موافقم، اما در برخی مواقع این خاکستری به سمت سفیدی گرایش می‌کند به نوعی که هم ساواکی‌ها هم منافین در فیلم، آدم‌هایی توصیف می‌شوند که برای آرمان‌هایشان فعالیت می‌کنند و به هیچ وجه پلشتی خاصی در کردارشان وجود ندارد، این نوع نگاه بسیار خطرناک است، زیرا ممکن است ذهنیت جوانان ما را گمراه کند.

*موضوع انقلاب نیازمند تسلط بر تاریخ

وی در ادامه گفت: به فیلمسازانی که با محوریت انقلاب اسلامی فیلم می‌سازند، پیشنهاد می کنم؛ اگر تحقیقات میدانی خود را در این زمینه بیشتر کنند، می‌تواند به برداشت‌های بهتری دست پیدا نمایند، چون آن چیزی که ما امروز در فیلم‌هایی نظیر «سیانور» می‌بینیم به هیچ وجه با ذات خونخوار ساواک هماهنگ نبود.

وی در بخش دیگری از سخنان خود تاکید کرد: پرداختن به تاریخ انقلاب اسلامی در سینما تنها تصویرگری از برهه‌ای تاریخی نیست، بلکه ادای دین به شهدایی است که تا پیروزی انقلاب اسلامی خون خود را اهدا کردند؛ برای همین نباید بگذاریم این خون‌ها فراموش شود. راه رهایی از این فراموشی، برای هنر هفتم، تصویرگری از اتفاقات آن زمان در سینما وتلویزیون است.

جبار آذین در پایان درباره نقش سینما گفت: تلویزیون همانند، سینما نگرانی بازگشت سرمایه را ندارد، لذا می‌تواند در حوزه فیلم و سریال سازی در این عرصه ایفای نقش کند، پس پیشنهاد می‌کنم از فیلمسازان با تجربه و خبره کشورمان دعوت به عمل آید، تا در این حوزه کار کنند، البته امیدوارم برای انتخاب عوامل هم گزینه تعهد را مد نظر قرار دهند، هم تخصص را فراموش نکنند.